Recensie: Jagwar Ma in Paradiso

19 mei 2014, 16:43 | Jeroen

Stuur een fotograaf en recensent die beiden ontzettende liefhebber zijn van de muziek van Jagwar Ma naar een concert van deze band en dan weet dat je een gekleurd verslag gaat lezen. Ook de rest van de ZUBB redactie is fan: Uncertainty stond op plek 12 van de beste singles van 2013 en het debuutalbum Howlin deed het met plek 18 niet veel slechter. Toch zullen we proberen het concert van Jagwar Ma in Paradiso uiterst objectief te beschrijven. Lees hier of dat gelukt is.

Foto’s: Marcel

Voor de recensie van het optreden van Jagwar Ma staan we stil bij het voorprogramma Roosevelt. Stilstaan is overigens geen optie bij de muziek van deze Duitse producer uit Keulen. De Britse krant The Guardian omschrijft de muziek van Marius Lauber, zoals Roosevelt in het dagelijks leven heet, als dansmuziek voor mensen die depressief zijn. Of als New Order in Ibiza. Hoe dan ook, het publiek wat op deze zomerse dag langzaam binnenstroomde in Paradiso kon aanschuiven om te dansen. Live is de muziek van Roosevelt namelijk uiterst dansbaar. Dit komt door de aanstekelijke mix van disco, house en techno. Op het podium wordt Lauber bijgestaan door een drummer die strak op de elektronische beats meedrumt en een bassist. De zang van Lauber komt live helaas niet uit de verf. Of dit nu komt omdat het geluid zo afgesteld staat of dat het een bewuste keuze is, we zullen het nooit weten. Een prima binnenkomer en opwarmer voor het hoofdprogramma: Jagwar Ma.

Zonder aankondiging

Een kwartier later dan vermeld stond op de site begon de Australische band zonder enige aankondiging. Zonder dat het publiek het doorhad was de pauzemuziek overgegaan in een intro van het eerste nummer van het optreden. Opeens ging het licht uit en begon het optreden. Origineel en uiterst effectief, het publiek was er direct bij. Opener What Love, ook de opener van het debuutalbum Howlin, bracht het publiek langzaam op gang. De band draait op het podium vooral om Jono Ma, het muzikale brein van trio dat naast Ma bestaat uit zanger-gitarist Gabriel Winterfield en bassist Jack Freeman, die alleen live van de partij is. Ondanks de aanwezigheid van een gitarist en een bassist was het deze warme zondagavond vooral een elektronisch dansfeestje. Er was weinig tot geen interactie met het publiek en de band oogde vermoeid. Misschien hadden ze een grotere opkomst verwacht. De balkonnen waren namelijk dicht.

Madchestertijd

Vrijwel elk nummer van het veelgeprezen Howlin werd gespeeld. Als je de nummers zo achter elkaar hoort, realiseer je je pas hoe ogenschijnlijk makkelijk Jagwar Ma goede liedjes maakt. Lange nummers die doen denken aan de Madchestertijd worden afgewisseld met popnummers die zo in de sixties geschreven konden zijn (Let Her Go, That Loneliness, Come Save Me). Live worden de nummers iets uitgerekt om alle nummers tot een geheel te maken. De opbouw in de setlist zorgde ervoor dat tijdens de relatief rustige afsluiter The Throw de remmen in het publiek los gingen en het denkbeeldige kwartje viel. Toegift The Loneliness, was wellicht niet de beste keuze, want de energie liep met dit poppy nummer langzaam uit de zaal.

Of we geheel objectief zijn of niet, de vraag die overblijft na het optreden is: hoe groot zou het feestje zijn als je deze band in een grote festivaltent zou laten spelen. Hopelijk wordt het de jonge Australische band ooit gegund.