Recensie: Cloud Nothings + Cheatahs in Melkweg
21 mei 2014, 08:59 | Jeroen
Afgelopen maandagavond stond het Amerikaanse trio Cloud Nothings op de bühne van één van ‘s lands fijnste zalen: de Oude Zaal van de Melkweg. Het werd een avond met een soort van double bill. Het voorprogramma Cheatahs gaf namelijk een zeer goed optreden, dat niet onderdeed voor de hoofdact. Ook de speelduur van Cloud Nothings (55 minuten) en Cheatahs (45 minuten) lagen niet ver uit elkaar. Het was al met al was een zeer mooie avond. En dat op een maandag. Een erg lekker en luidruchtig begin van de week.
Foto’s: Marcel
Cheatahs
De avond begint rond kwart voor acht met het voorprogramma Cheatahs, die onlangs hun gelijknamige debuutalbum hebben uitgebracht. Omdat ze op hetzelfde label (Wichita Recordings) zitten als de hoofdact, mogen ze tijdens de Europese tournee van deze als voorprogramma opdraven. Dat doen ze zeer verdienstelijk, want ze laten een prima live-indruk achter.
Ze trappen af met één van hun beste liedjes, albumopener Geographic. Wat opvalt is dat de zaal op dit vroege tijdstip al goed gevuld is. Ook het aantal fotografen is niet van de lucht. Bijna de hele eerste rij is gevuld met mannen met camera’s. Alsof er iets staat te gebeuren. De goed gevulde zaal komt de sfeer ten goede, want de band staat goed te spelen.
Na de opener worden de singles Get Tight en Kenworth er ingeknald, alsvorens de wat rustigere nummers Fall en Mission Creep gespeeld worden. Het is een mooie opbouw naar misschien wel hét beste liedje van de band, Leave To Remain. Na de singles Cut The Grass en The Swan is het bijna drie kwartier durende voorprogramma afgelopen.
Het is een voorprogramma, zoals je vaker zou willen zien. Zo eentje die kwalitatief goed genoeg is om zelf headliner te zijn. Wellicht de komende jaren ergens, want dit smaakt absoluut naar meer. Volgende maand staat Cheatahs op Best Kept Secret. Hopelijk staan ze in het najaar in dezelfde zaal, maar dan voor een volledig concert.
Cloud Nothings
Even later komen de drie mannen van Cloud Nothings (gitarist Joe Boyer verliet begin dit jaar de band) het podium opgelopen. Ze sluiten de gitaren aan, zetten het drumstel neer, testen en stemmen de boel een beetje en beginnen meteen te spelen. Eerst van het podium verdwijnen, even later de lichten uit en dan het podium op komen lopen onder luid gejuich; daar doet Cloud Nothings niet aan.
Quieter Today is de opener en wordt direct gevolgd door Now Hear In, beide van het laatste album Here and Nowhere Else, dat bijna in zijn geheel voorbij zal komen. Het tempo van de nummers ligt nog hoger dan op het album. De drummer gaat als een razende tekeer en moet bijna om het nummer zijn drumstel opnieuw rechtzetten.
Er is weinig communicatie tussen de nummers door, maar het publiek vermaakt zich prima getuige het duw- en trekwerk dat ontstaat tijdens Stay Useless. Ondanks de behoorlijke bak herrie die deze heren met z’n drieën produceren, blijven de nummers toch catchy en meezingbaar. Oké, soms is het meer schreeuwen. De songs volgen elkaar in hoog tempo op, waarbij de nummers van de eerste twee albums volledig buiten beschouwing worden gelaten. Het publiek blijft onverminderd enthousiast en danst en springt tot het einde van het concert.
Nadat onder andere Psychic Trauma, Fall In en Seperation in razend tempo voorbij komen, wordt de bas ingezet van Pattern Walks. Het kleine broertje van Wasted Days, dat ook iets wordt opgerekt met onder andere een gitaarsolo, is één van de hoogtepunten van de avond. De band gaat stug in hetzelfde moordende tempo door en na drie kwartier bedankt de band het publiek en gaan de lichten van de zaal aan. Gelukkig was het niet meer dan een slechte grap.
De encore bestaat, hoe kan het ook anders, uit Wasted Days. Het epos van Attack on Memory. Een goede climax van een sterk optreden dat ondanks het 10 minuten durende Wasted Days slechts 55 minuten duurde. Volgende keer No Future/No Past halverwege de set om een beetje op te laden?
