Recensie: Selah Sue in de Melkweg
31 mei 2011, 19:40 | Jeroen
De Melkweg is uitverkocht en er stond voor 20u. al een rij voor de deur, dat is tegenwoordig steeds gebruikelijker voor een concert in de Max. Gelukkig is het deurbeleid behoorlijk vlot en sta je binnen een paar minuten binnen. Deze avond was het de Belgische Selah Sue waarvoor een flinke groep mensen naar de Max is gekomen.
Deze kleine Vlaamse heeft in maart haar debuutalbum uitgebracht en deze recensent was wel erg benieuwd hoe dit nieuwe werk live zou klinken. Zeker na een drietal akoestische solo optredens gezien te hebben de afgelopen jaren. Haar eerste EP heb ik toen deze uitkwam behoorlijk grijs gedraaid, maar daarna ben ik er niet aan toegekomen nieuwer werk geduldig te luisteren. Mede daarom waren mijn verwachtingen niet erg hoog, wat voor een verrassing kon gaan zorgen.
Selah betreedt het podium netjes op tijd en er kruipt iemand achter haar achter een batterij toetsen. Voordat ze begint is er al een heel luid applaus gevolgd door een flink aantal mensen die middels een sommerende shhh de praatgragen verzoeken te stoppen met praten. Wat ook wel nodig was, want Selah startte intiem met een Adele cover genaamd ‘Daydreamer’, gevolgd door ‘Mommy’. Ze staat zichtbaar te genieten, gaat op in de muziek en het plezier waarmee ze haar muziek voor deze volle zaal presenteert straalt ze uit. Na de twee rustige nummers, sprinten er een drummer, bassist en gitarist het podium op en wordt ‘This World’ zwoel, maar uptempo gebracht.
Tijdens ‘Black Part Love’ lijkt er een vonk vanaf het podium het publiek te doen ontploffen. Selah bespeelt het publiek als een geroutineerd podiumbeest op een wijze waar menig artiest wat van kan leren, loopt rond en danst volop. Dat laatste is een aardige prestatie aangezien ze op indrukwekkend hoge hakken staat. Er volgt een enthousiaste jam, waarin wat herkenbare elementen van andere, oudere nummers lijken te zitten. Ze schreeuwt de teksten haast naar het publiek en werkt zich letterlijk behoorlijk in het zweet. ‘Fyah Fyah’ volgt, nadat ze het publiek heeft gevraagd welk nummer ze nu willen horen. Hierna volgt nog een nummer die ook op de eerste EP ‘Black Part Love’ stond, namelijk ‘Break’, waarin de zin “No one gets my point at all” zo overtuigend wordt gezongen dat je haast medelijden krijgt.
De kracht van de band laat zich duidelijk gelden gedurende dit optreden. Je kan zien dat er chemie is op het podium en dankzij ook een heel enthousiast publiek wordt de band ook gepusht er nog een schepke bovenop te doen. De drums en bas zijn nadrukkelijk aanwezig en zorgen voor een heel funky sound. Ook de gitarist geeft tegen het einde van het optreden nog een flinke solo weg, waar niet alleen Selah Sue zelf, maar ook de wat meer rock georiënteerde muziekliefhebbers van onder de indruk zijn.
Voordat ze ‘Please’ speelt verteld ze dat ze recent in Amsterdam Cee Lo Green heeft ontmoet en dat ze vreemd genoeg de behoefte heeft eigenlijk bij ieder nummer wat te vertellen, iets dat het publiek gezien het luide applaus, niet erg vindt. Als de eerste akkoorden van ‘Raggamuffin’ worden gespeeld is er direct herkenning en wederom luid applaus. Dit zijn momenten dat een artiest makkelijk zijn geld kan verdienen, want het publiek zong het leeuwendeel van het nummer. Er volgt nog een alternatief einde van het nummer met een opvallend leuke break.
Iets wat ook het hele optreden opvalt is het ‘gekke bekke caberet’ van de zangeres. Ze gaat echt op in de muziek en vertoond bijzondere gezichtsuitdrukkingen. Ze gromt gepassioneerd uit haar ogen, lacht dan weer, kijkt verbaasd of zwoel, geniet zichtbaar en kijkt gelukzalig. En dat allemaal terwijl ze staat te zingen, dansen en (af en toe) gitaar speelt. Na sterke uitvoeringen van ‘Piece of Mind’ en ‘Crazy Vibes’ spreekt ze het publiek lovend toe en verteld dat het laatste nummer gaat volgen “daaaag!” Crazy Sufferin Style is het laatste wapenfeit van een foutloze en erg leuke eerste set.
Als ze terugkomt voor de encore vraagt ze wederom om verzoekjes, je hoort veel verzoeken voor covers voorbij komen, waarbij Mercy (die samen met Triggerfinger gespeeld is) de boventoon voert. Ze besluit dit logisch niet te doen en haar ‘Reggae Medley’ te spelen en wil wat over het nummer gaan vertellen, maar besluit toch maar direct te gaan spelen. ‘Just Because I Do’ eindigt in een flinke jam sessie, waarbij Selah na het voorstellen van de band, het podium verlaat om de band nog even flink wat applaus te laten ontvangen
Het optreden was een genot om naar te kijken en heeft alle verwachtingen overtroffen. Selah Sue is als artiest enorm gegroeid en de muziek die haar band er aan toevoegt een bijzonder welkome aanvulling. Het heeft een paar jaar geduurd, maar ze is nu op volle toeren en mag zich zonder enige schaamte meten met haar idolen.
Foto’s: Wouter Romeijnders
