De Singles - Week 45
2 november 2015, 10:44 | Jeroen
Charlie Winston: Say Something
Ik steek het al jaren niet onder stoelen of banken: Charlie Winston is een van mijn favoriete artiesten en iedereen moet naar die man luisteren. Ik heb hem jaren geleden ‘ontdekt’ op vakantie in Frankrijk, waar zijn debuut Hobo toen hoge ogen gooide. Sindsdien volg ik hem op de voet en heb ik hem afgelopen jaar ook eindelijk live mogen zien in Bitterzoet. De man speelt namelijk weinig in Nederlands. Om onbegrijpelijk redenen slaat de muziek van Winston niet aan in ons land en dat terwijl hij een uiterst radiovriendelijke mix van pop, soul, indie en soms zelfs een beetje hiphop maakt. Dat hij ook nog eens een politiek en maatschappelijk bevlogen persoon is, is voor mij de spreekwoordelijke kers op de taart.
Neem nu dit nummer ‘Say Something’ afkomstig van Winston’s laatste en vierde plaat Curio City. De zanger heeft het nummer opgehangen en opgedragen aan de vluchtelingenproblematiek. Het nummer gaat volgens hem over “having the courage to speak up and take action over issues that concern all of us, as a global community and as individuals” en is in die zin natuurlijk ontzettend toepasselijk. ‘Say Something’ is een nummer vol hoop en bouwt mooi op naar een muzikale climax. Voor de video reisde Winston af naar de Grieks-Macedonische grens en ‘de jungle’ van Calais om met eigen ogen de omvang van de humanitaire ramp te aanschouwen. Met de release van deze video en de eigen hashtag #SaySomething roept Charlie Winston nu iedereen op zijn stem te laten horen. En doe dat mensen, want zo kan het toch niet langer! Say Something!
Oscar & The Wolf – Back To Black (Ft. Tsar B)
Het was al een tijdje een van de vele hoogtepunten in de live-set van Oscar & The Wolf, maar nu is de cover van Amy Winehouse’ ‘Back To Black’ officieel als single uitgebracht. Het nummer is opgenomen voor de Belgische film Black van regisseur Adil El Arbi, een hedendaagse variant op Romeo en Jullia, die zich afspeelt in de buitenwijken van Brussel. Een vijftienjarig zwart meisje en lid van de Black Bronx bende wordt verliefd op een Marokkaanse jongen van een rivaliserende bende met alle gevolgen van dien.
Het schijnt nogal wat voeten in de aarde te hebben gehad om deze cover op plaat te krijgen, aangezien de vader van Winehouse strenge eisen stelt aan de beelden waaronder de songs van zijn dochter worden geplakt, zo vertrouwt zanger Max Colombie toe aan Studio Brussel. Gelukkig is het ervan gekomen, want wat is dit een prachtige uitvoering van een van de mooiste nummers van Amy Winehouse geworden. Typisch Oscar & The Wolf en tegelijkertijd nog altijd van Amy Winehouse. Een van mijn favoriete nummers van het jaar. Luisteren dus!
Revere: Take Cover
Ik hoorde het Britse Revere voor het eerst op de ijzersterke soundtrack van de minder sterke Franse cultfilm Simon Killer. Hun pittige single ‘We Won’t Be Here Tomorrow’ viel in de smaak en sindsdien houd ik de Londenaren goed in de gaten. Hun eerste twee albums vol bombastisch indierock deden het al goed in Engeland, maar dat succes waaide nauwelijks over naar ons. Maar dat gaat nu hopelijk veranderen.
De band heeft namelijk de eer de eerste release te zijn van het nieuw opgerichte Nederlandse plantenlabel Final 500 Records, afkomstig uit de koker van de mensen die ook achter muziekblog Gobsmag zitten. Een label dat talentvolle bands boven de gigantische hoeveelheid muziek, die we tegenwoordig kunnen beluisteren, wil optillen. Via een lidmaatschap ontvang je elk kwartaal een nieuw bijzonder en gelimiteerd (500 stuks) stuk vinyl van een must-hear act. Op 26 november verschijnt dus als eerste release de ep Man Of Atom, met zes nieuwe liedjes van Revere, waarvan ‘Take Cover’ het eerste voorproefje is. Op wit, genummerd vinyl! Een mooi en gewaagd initiatief en een veelbelovende aftrap. Niet ‘Take Cover’ dus, maar juist met de kop boven dat maaiveld uit!
Guy Garvey: Courting The Squall
Een paar dagen geleden was daar eindelijk het solodebuut van Guy Garvey, de charismatisch frontman van Elbow, een band die al jaren hoog in mijn favorietenlijstje staat. De band uit Manchester bestaat al vijfentwintig jaar, maar Garvey waagde zich niet eerder aan een soloplaat. In tegenstelling tot zijn toch vaak stemmige werk met Elbow klinkt het album Courting The Squall vrolijker dan we verwachten van de Brit met zalvend zacht stem. In een interview met 3voor12 vertelt de zanger dan ook dat dit grotendeels ligt aan het feit dat deze plaat veel sneller en daardoor veel losser is geschreven dan normaal met Elbow gebeurt. Dat zijn nieuw gevonden liefde een belangrijke inspiratiebron vormde en dat de rode wijn rijkelijk vloeide tijdens de totstandkoming, zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de optimistische toon die Courting The Squall kenmerkt.
Dit wil overigens niet zeggen dat liefhebbers van het werk van Elbow nu niet aan hun trekken komen. De plaat is onmiskenbaar Garvey en Garvey is nu eenmaal de stem van Elbow. Vooral in de rustige tracks hoor je de overeenkomsten. Titeltrack ‘Courting The Squall’ is, in tegenstelling tot de uptempo eerste single ‘Angela’s Eyes’, juist zo’n Elbow-achtige track, maar dan wat meer uitgekleed, met minder bombast. Een prachtig klein nummer, dat past bij de zachte herfstdagen waarvan we de afgelopen dagen kunnen genieten. Zet dus die koptelefoon op en ga buiten in de bladeren spelen. Genieten geblazen!
De Jeugd van Tegenwoordig: BPM69, Zakmuitdeheup, Lente in Bed
Natuurlijk kan een Singles column van mijn hand niet zonder een mopje hiphop. En deze week zijn dat zelfs drie mopjes en wel van De Jeugd Van Tegenwoordig. Onlangs dropte zij hun vijfde langspeler Manon – een ode aan de vrouw – en de band verrast nu met een conceptuele videoclip bij drie nummers van die plaat: ‘BPM69’, ‘Zakmuitdeheup’ en ‘Lente in Bed’ (de laatste is wat mij betreft het beste nummer van de plaat). Het concept achter de video is even eenvoudig als geniaal: dezelfde video past onder alle drie de nummers. In witte, grijze en zwarte kleding zingen/rappen Faberyayo, WiWa, Fjèze en Bas Bron de drie deuntjes. Alsof je in de silent disco naar het ene radiokanaal luistert, terwijl je buurman shuffelt op het andere kanaal. Verwarrend en verfrissend. De Jeugd bewijst met Manon en met deze originele benadering van ‘de videoclip’ dat zij nog steeds een van de meest originele muziekacts van ons land zijn. Een beetje vreemd, maar nog steeds even lekker. Dit kunstwerkje is van de hand van de regisseurs Lernert & Sander en de primeur van dit dope drieluik was aan Noisey.
