Albumrecensie: The Boxer Rebellion - Ocean by Ocean
13 mei 2016, 11:09 | Jeroen
Twee weken geleden vandaag (shame on me) verscheen alweer het vijfde album van The Boxer Rebellion Ocean by Ocean op de (digitale) schrappen. Het is de opvolger van het zeer succesvolle Promises uit 2013 van de voornamelijk Britse indierockband.
Ocean by Ocean heeft tien nummers die erg zomers en modern klinken. Het fluorescerende artwork is misschien wat 2015, maar de muziek klinkt wel heel fris en 2016. Er zijn meer bands en artiesten die in dit genre opereren, maar The Boxer Rebellion weet toch telkens weer vernieuwend en onderscheidend te klinken.
Met Ocean by Ocean zet de band de lijn voort die in ingeslagen die met Promises, meer weg bij het typische “analoge band geluid”, veel gelaagde uitgestrekte synths, effecten op de baslijnen van Adam Harrison, over de (bijna) altijd aanwezige vlotte, stuwende percussie van Piers Hewitt. De snelle herhalende stijl van gitarist Andrew Smith, die Todd Howe vervangt, is vrijwel identiek.
Het album opent niet met het sterkste nummer, Weapon, op de twee voorgaande albums werd afgetrapt met het intieme en breekbare No Harm (The Cold Still) en de hit die de band internationaal op de kaart zette Diamonds (Promises). Weapon klinkt in vergelijking met de andere nummers op deze langspeler loom, ook de tekst “You Are a Weapon” spreekt niet echt tot de verbeelding.
Wat mij betreft start het album met Big Ideas welke volgt en in maart al uitkwam als de eerste officiële single. Een nummer over gemiste kansen, het bevat ondanks lekkere upbeat drums, ruimtelijke synths en spannend gitaarspel, een bitterzoet randje. Zanger Nathan Nicholson beschrijft een liefde op het verkeerde moment in je leven, in de wetenschap dat het niet gaat werken en het wrange geluk dat je voelt bij de kennismaking. Let’s Dissapear zet de muzikale flow voort en bevat een warme gelaagdheid die deze band volledig beheerst. Iets wat je ook terug hoort in het prachtige Firework.
Ondanks dat het slechts 40 minuten klokkende album als een perfect geheel klinkt, zit er ook voldoende variatie in. Zo doet Keep Me Close denken aan Memo, duister en voorzien van diepe baslijnen en een onheilspellende synths. Keep Me Close, want er gaat iets ernstigs te gebeuren.. Iets wat enorm afsteekt bij het hoopvolle en vrolijke Redemption (for you and me) en You Can Love Me. Weer van een heel andere orde is het uiterst sferische en dromerige The Fog I Was Lost In.
Het album sluit af met het melancholische, maar op een vreemde manier tegelijk opgewekte Let It Go. Nathan Nicholson sluit het album af met de zin “I choose to be happy” en dat ben ik ook met deze verdere verrijking van het oeuvre van het toch al zeer likeable The Boxer Rebellion.
