Best Kept Secret 2017: Vrijdag
20 juni 2017, 22:57 | Jeroen
Drie dagen die voorbij gevlogen zijn. Op Best Kept Secret is het elk jaar weer voorbij voor je het door hebt. Het weer werkte goed mee. Het eten was net als de voorgaande edities verrukkelijk en de sfeer gemoedelijk en los.
Uiteindelijk komen we voor de muziek. Die als altijd gevarieerd en van hoog niveau is. Ook dit jaar weer veel leuke en verrassende optredens. Met als hoogtepunt dit jaar toch wel Arcade Fire op de zaterdag, maar eerst even een opsomming van een paar momenten op de vrijdag:
In de TWO openen Amber Arcades, de band uit Utrecht rond zangeres Annelotte de Graaf. Vorig jaar verscheen het debuut Fading Lines welke erg positief werd ontvangen. Het optreden is wat wisselend, het klinkt vooral lekker indien de uptempo drums de heupen van de toegestroomde bezoekers in beweging krijgen. Het is dan ook met vlagen aangenaam dansbaar, de wat meer ingetogen fuzzy dromerige nummers komen wat minder goed uit de verf. Ik vermoed dat het nieuwsgierige publiek wat meer intensiteit had verwacht en dan is jammer voor de ervaring, zeker halverwege de zaal, als iedereen begint te kletsen en programma’s door te nemen. De tent van de TWO liep erg snel vol, maar helaas ook weer leeg. Ook wij besluiten verder te gaan kijken.
Bij de THREE zien we nog een stukje van Kelly Lee Owens. Beats vormen de basis terwijl galmende samples laag op laag vol enthousiasme er overheen gelegd worden. Er staat een opgewekte dame in een glitterjurk achter een opstelling van apparatuur, als drumpads en toetsen, terwijl ze loops maakt van wat ze inspeelt en deze weer vervormd vraagt ze om publieksreactie, die is in eerste instantie wat matig. Ook deze tent is goed gevuld. Ze voorziet het geheel nog van wat vocals met veel galm. Tweakt de samples in een nog hogere pitch, de beats worden tegen het einde van de set steeds opzwepender en er zitten geen breaks tussen de nummers. Ze sluit af met een gemeend “Thanks for being here so early. I expected to play for an empty area. It means alot to me” en krijgt, gelukkig alsnog, een flink applaus terwijl ze van het podium afloopt.
Op de FIVE treffen we een enthousiast jong Noors bandje Sløtface. Het klinkt als een korte tijdreis naar de 80’s. De zang mag vooral aan het begin luider, maar dat ligt meer aan de mensen achter de knoppen. Daarbij staat de basgitaar zo luid dat het met vlagen alles overstemd. Na ongeveer 20 minuten blijkt de band iets te veel naar een middelbare schoolbandje klinken. Geen onderscheidende zang, wel een leuke stage presence van de groep, maar de muziek klinkt te generiek om langer te blijven plakken.
Tot zover de middag, later meer met o.a. Real Estate en King Gizzard & The Lizard Wizard.
