Albumrecensie: Klaxons - Love Frequency
17 juni 2014, 08:26 | Jeroen
De in Londen gestationeerde band Klaxons debuteert in 2007 met Myths of the Near Future, waarvoor het in datzelfde jaar de prestigieuze Mercury Music Prize voor beste album ontvangt. Het geluid op de debuutplaat kenmerkt zich vooral door dansbare punk die gecombi- neerd wordt met indie rock en new rave. Dit geluid werd voor de tweede plaat Surfing the Void uit 2010 aan de kant gezet, want hoewel het nog steeds redelijk dansbaar was, is Surfing the Void vooral een electronische indie rockplaat met noise invloeden. Waarschijnlijk vond de band het tijd voor een koerswijziging, want op de nieuwe langspeler, Love Frequency, is op een kleine uitzondering geen enkele invloed uit het verleden meer hoorbaar. En dat is jammer, maar ook vernieuwend.
Zanger/bassist Jamie Reynolds stelde begin dit jaar in een interview met NME over Love Frequency: “We have arrived. On the first two albums, we were taking off and this one is us flying. We are there.” Dit schept uiteraard hoge verwachtingen, want met name op het eerste album Myths of the Near Future is geen slecht nummer te vinden.
Helaas valt dit allemaal op de nieuwe plaat Love Frequency zeer bitter tegen. Dit ondanks dat de band live altijd nog staat als een huis en ook de nieuwe liedjes tijdens een liveoptreden wel de swung meekrijgen die ze op de plaat missen.
We wisten al een tijdje dat ons wat te wachten stond, als we de eerder verschenen berichten tot ons hebben genomen, want de geluidsverandering op Klaxons’ nieuwe plaat is een feit. Dit was al te horen op de eerste single, wiens geluid al anders was, maar dat maakte het absoluut nog geen slecht liedje. Ook de tweede single Show Me A Miracle geeft een aanzienlijke koerswijziging weer, maar wel in de vorm een goed te pruimen popsong.
De rest van de liedjes is allemaal minder soeps, want op Love Frequency staan meer slechte(re) liedjes, dan goede liedjes. Hoogtepunt Children of the Sun is een geweldige track met z’n stampende bas en drum. Echter qua hoogtepunten blijft het daar dan wel zo’n beetje bij.
De single There Is No Other Time is heel fout, maar komt na verloop van tijd wel bij je binnen. De nieuwste single Show Me A Miracle is totaal niet wat we gewend zijn van de voormalige new rave’ers, maar de track blijft wél verslavend in je hoofd hangen.
Maar wat we met liedjes als Rhythm of Life, Liquid Light en The Dreamers moeten? Tja, goede vraag. Het zijn ongetwijfeld lekkere liedjes in het betreffende genre, maar je moet er wel van houden. Van Klaxons, in het verleden winnaar van een Ivor Novello Award, verschillende NME Awards en de Mercury Prize, verwachten we toch veel en veel meer dan dit.
Het lijkt alsof de band veel te vroeg gepiekt heeft in hun carrière en de verwachtingen nooit en te nimmer meer waar kan maken. De eerste plaat was immers geweldig, de tweede plaat was ook nog heel erg goed te doen en deze derde… Tja.
Ter promotie van Love Frequency staat Klaxons op woensdag 19 november in de Oude Zaal van de Melkweg. De voorverkoop is ondertussen begonnen en kaarten gaan weg voor 16 euro (+lidmaatschap).
