Column: Tuin van Geluk
9 juni 2013, 12:17 | Jeroen
Ieder maakt zijn eigen tuin van geluk en onderhoudt die zo goed als hij of zij kan. Een mooi gegeven, zeker op zo’n zonnige dag als deze. Pak een stoel, een boek en geniet in de tuin van een stukje welverdiende rust. Want rust is iets wat we nodig hebben in deze tijd van veel informatie, die ik als data kwalificeer, wat onze kant op komt.
Want hoezeer we onze eigen tuin ook onderhouden, we delen een schutting met de buren. Soms zelfs aan drie kanten, dat ligt eraan waar en hoe je woont (misschien heb je zelfs geen tuin).
Die schutting, daar worden soms dingen overheen gegooid, meestal zijn die ongewenst, soms niet. Ik kan even geen voorbeeld erbij halen wanneer dat ‘soms’ dan is; misschien een stukje vlees tijdens een barbecue, maar dan moet ie wel aangegeven worden en niet gegooid. De schutting houdt zicht tegen, geen geluid en zeker geen gevoel. De rust is soms dan ook ver te zoeken. Zeker op een zonnige dag als deze. Blij ben ik dan, dat ik vroeg wakker ben en als enige (zo ongeveer) even kan genieten van de stilte die er straks niet meer is. Ik geef water aan de plantjes en ik haal wat dooie takjes weg. Echter de laatste tijd merk ik dat er steeds meer ongewenst afval in mijn tuin ligt. En dan verschijnt voor mij het eerste dilemma van de dag: teruggooien of weggooien?
Een aantal zaken die hierbij van belang zijn:
- Mijn vuilnisbak is vol.
- Als ik het weggooi, geef ik geen signaal af dat dit ongewenst gedrag van de buren is.
- De buren zijn doof en stom (dat is vaak ook aan het soort vuilnis te zien).
- Als ik het teruggooi, kan ik er vanuit gaan dat er nog meer afval mijn kant op komt.
Ik besluit een deel weg te gooien en een deel terug te gooien. Na een korte selectie is mijn tuin weer schoon en kan ik rustig gaan genieten van de dag. Dit zijn kwaliteitsuren. Ik kan doen wat ik wil, ook al is het niks, en vergeet het gebeuren. Vrijheid. Check. Ik ga eens douchen, doe m’n make-up op en ga boodschappen doen in het centrum, waar ik tegenwoordig woon. Snel kan ik alles vinden wat ik denk dat ik nodig heb en spoed mij, door een snel drukker wordende stad, naar huis om verder in de tuin te zitten, ok, na een was in de wasmachine gedaan te hebben. Ik kijk eens in mijn agenda en zie dat ik ‘s avonds een VVE vergadering heb. Kut. Ik wilde nog naar een sociale bijeenkomst, maar…zaken gaan voor.
Ondertussen ligt er alweer zooi in mijn tuin en ik besluit alles terug te gooien, ver en hard. Ik ben nou eenmaal van nature een opgeruimd persoon en begin steeds directer in mijn aanpak van problemen te worden. Ik probeer nog even te genieten, maar de rust is weg en er vliegen allerlei zaken van links naar rechts over de schuttingen. Ik sla er nog een paar uit de lucht en zuchtend installeer ik mijn Happy Garden™ om vervolgens chagrijnig naar binnen te gaan.
- De Happy Garden™ is het middel om in deze drukke tijd rust te creëren zodat u meer tijd voor alleen uzelf hebt!! Probeer het nu en krijg korting op moeilijk te installeren ramen zodat u een selectie van de omliggende terreinen voorgeschoteld kunt krijgen!
Lees voor gebruik de algemene voorwaarden.
Eenmaal binnen luister ik nog naar muziek, eet, drink en doe nog wat aan het huishouden. Het wordt al laat en ik besluit om toch maar even op de bank te gaan liggen om uitgerust aan de VVE vergadering deel te kunnen nemen. Ik merk dat de buren rusteloos zijn, maar daar ben ik ondertussen aan gewend geraakt. Ik slaap, niet diep, maar ik pak dat beetje rust wat ik nodig had.
Deels uitgerust en half geschoren verschijn ik op de VVE vergadering die wordt gehouden in de lokale supermarkt. Gesponsorde gratis koffie, want iedereen moet op de kleintjes letten. De buren zijn al flink bezig met discussiëren en gesponsorde producten aan het smijten als ik aan tafel kom zitten. Er zijn geen pennen, dus ik heb geen notuleerdienst, da’s dan weer een meevaller. Ik heb nooit echt een idee gehad waarom ik hier kom, aangezien ik geen gebarentaal beheers. Ik duik eens weg voor een projectiel met een naam erop en tik één van mijn buren op de schouder. Ik haal mijn eigen schouders op, om zo te zeggen:”Waar zijn we mee bezig?” Ik krijg een briefje waarop staat dat er een voorstel met ruime meerderheid is aangenomen om alle schuttingen te verwijderen met als doel de saamhorigheid te versterken. Ik stem voor de vorm nog tegen, maar het stempapier wordt naar de prullenbak verwezen en men gaat verder met de dynamiek van het moment.
Ik sta op en loop weg van de tafel, de supermarkt en verlang naar mijn Happy Garden™.
