Column: De Kuil
15 augustus 2013, 15:02 | Jeroen
Soms in een leven kan je verstrikt raken zonder dat je dat zelf door hebt. Je blijft doorgaan met de achterliggende gedachte dat ‘alles wel goed zal komen’. Een struikeldraad.
Door de oogkleppen die je er met deze gedachte gratis bij krijgt, ben je je niet langer in staat om de omgeving goed op te nemen en loop je soms paden op, die je had moeten vermijden. Maar…alles komt goed, de slechte kant van het leven zal mij nooit raken, want ik geloof in een goede afloop.
Je struikelt en valt
De val komt over als een langzame afdaling, de neerwaartse spiraal zoals het populair wordt benoemd. Bewust gesproken merk je er weinig van. Het heeft een natuurlijk gevoel. Zo moet het zijn, want anders kan niet. Dit is mijn leven en ik heb er de controle over. Dit zal mij niet overkomen. Negatie.
Tijdens de afdaling komt de grote variabele in het spel: acceptatie: de grote splitser. De ene weg leidt naar acceptatie en verandering, de andere weg naar acceptatie en berusting. De laatstgenoemde is de lijdensweg. Langs deze weg staat een lifter, dhr. S. Rol. Je pikt hem op en hij luistert naar je verhaal. Hij weet je te overtuigen van de juistheid van je keuze en jullie worden goeie vrienden. Hij kent je door en door en verlaat je nooit, hoe bont je het soms ook maakt. Anderen verlaten je, maar hij blijft, hij luistert, hij praat. Hij word je spiegel…hij wordt jij.
Je neemt niks meer aan van anderen en gelooft alleen jezelf. Absolutie. Je zit op de bodem van de kuil. En tegelijkertijd, is daar de realisatie van je situatie. De keuze waar je een hele tijd geleden voor stond vind nu pas z’n weerklank, maar het is te laat…denk je. Je berust in je lot. Hiermee heb je een gemoedstoestand in handen die je op heel veel manieren kan gebruiken zodat je in de kuil kan blijven zitten. Want ondertussen is het behaaglijk geworden in de kuil, je bent beschermd aan drie van de vier kanten en als je dan ook nog je ogen sluit, heb je jezelf veranderd in een volledig afgeschermd vacuüm. Je eigen wereld waarin alles veilig is. Vervreemding.
Stap voor stap
Soms, zo af en toe, is er een situatie waarin je ogen geopend worden en je even de heldere hemel buiten de kuil kan aanschouwen. Dan herinner je je weer hoe het ooit was, soms zelfs…hoe het weer zou kunnen zijn. Maar de angst voor het onbekende buiten je eigen veilige kuil, draait dat binnen een mum van tijd weer terug en doet je verlangen naar de geborgenheid van de kuil. Angst.
Dit proces kan jaren zo doorgaan. Maar als ik nu, één ding heb geleerd is het dat liefde helpt, sterkt en misschien ook nog wel overwint. Er moet altijd een plek in jezelf zitten die zegt:”Ik zal nooit volledig opgeven.” Een plek met een klein beetje hoop. Dat is voldoende om de weg omhoog te bouwen. Stap voor stap.
Ik ben gevallen en heb gestapt en heb besloten dat ik deze keer de andere weg kies. Over een tijdje ga ik weg. Misschien voor langer en die lifter? Die gooi ik onderweg uit het vliegtuig.
