Column: Kuipjes
26 september 2013, 17:20 | Jeroen
Jaren geleden had ik een vriendje waar het niet zo mee boterde. Letterlijk. Of nou ja bijna letterlijk, want het gaat hier niet om boter maar om margarine (sorry ik hou van slechte woordgrapjes).
Hoe we precies op het onderwerp kwamen weet ik niet meer. Maar het was een gesprek met de strekking: ik kan me niet voorstellen dat je alles aan een ander leuk vindt. Binnen elke relatie zijn er kanten van je partner die je niet leuk vindt, maar die je voor lief neemt omdat het gehele plaatje je wel gelukkig maakt. In alle serieusheid vertrouwde hij mij toe, dat hij zich ook over wat van mijn mindere kanten heen had moeten zetten, vooral in het begin.
En toen kwam de margarinekuipjes-kwestie aan het licht. De manier waarop ik margarine uit het kuipje haalde, had hij in het begin ervaren als onoverkomelijk. Gelukkig, zo vertelde hij, had hij zich er na ampel beraad over heen kunnen zetten. Ik zag aan hem dat het voor hem één van de moeilijkste momenten tijdens ons samen zijn geweest was en vroeg niet door. Sinds die dag denk ik elke keer als ik een mes ter hand neem om een boterham te smeren “wat zou hij precies bedoeld hebben?”. Echt weten zal ik het nooit, ik kan alleen maar gissen.
Nu er inmiddels een half decennium over deze opmerking heen is gegaan, ik zeer veel margarine kuipjes aan een kritische blik heb onderworpen en flink heb getheoretiseerd met vrienden, ben ik tot een theorie gekomen. In de wereld van de margarinekuipjesconsument bestaan twee soorten mensen: de smeerder en de hakker. Binnen deze twee genres bestaat er ook nog een subgenre: de terugsmeerder.
Eigenlijk heeft het niet veel uitleg nodig, maar ik zal je toch iets meer visuele voeding geven. De smeerder, smeert de margarine gelijkmatig uit het kuipje. Kijk je naar het kuipje van de smeerder dan zie je een gelijkmatige massa met daarin wat smeersporen. Er is secuur te werk gegaan, de originele vorm van de inhoud van het kuipje is zoveel mogelijk intact gelaten. De hakker gaat grover te werk, hij lepelt als het ware met zijn mes stukken margarine uit het kuipje, daarbij een gehavend landschap achterlatend.
Dan hebben we nog de terugsmeerder: de terugsmeerder neemt steevast teveel margarine op z’n mes en veegt het overschot af aan de bovenkant van het kuipje.
Een weekend terug zat ik met mijn ouders in een bungalow in Texel en aan de ontbijttafel kwam ik tot een schokkende conclusie, dit waren hakkers én terugsmeerders (zie foto). Omdat ik een redelijk nette smeerder ben heb ik geprobeerd er nog iets moois van te maken, maar het was vechten tegen de bierkaai. Ik vroeg me opeens af of dat hakken misschien erfelijk was en ik sinds ik er op ben gaan letten, een smeerder ben geworden. Misschien was ik 5 jaar geleden wel een meedogenloze margarinehakker, maanlandschappen creërend in de kuipjes van mijn ex. Waarna hij de hele dag bezig was met het toepassen van intensive care. Het kuipje sussend toefluisterend “het komt goed schatje ik maak je weer mooi”.
Mea culpa… Hoe ziet jouw kuipje er eigenlijk uit?
