Column: Echt?
3 december 2013, 15:57 | Jeroen
Soms heb ik het idee dat mijn vocabulaire achteruit gaat. En met mij de woordenschat van vele anderen. Dat maakt het gelukkig een groepsinspanning, zonder direct aanwijsbare schuldige.
Waar je vroeger goede sier maakte door eloquent te zijn en moeilijke woorden kon bezigen in de juiste context, ben je tegenwoordig een opschepper, loop je een beetje duur te doen of begrijpt niemand waar je het over hebt.
Nu vind ik het best als iedereen zich uitdrukt op de manier die bij hem of haar past en ben ik zelf ook niet de welbespraaktheid zelve (desondanks heb ik een tijdje terug wel het woord “gesticuleren” geadopteerd), maar soms wordt het me toch wel een beetje te gortig.
Toen ik een tijdje terug in de tram zat hoorde ik een meisje heel hard praten in haar mobiele telefoon. Wat haar gesprekspartner zei was niet te horen, maar gezien haar reacties was het wereldschokkend en hoogst betwijfelbaar. Ik heb niet meegeschreven met de conversatie, maar zal hieronder proberen een relatief waarheidsgetrouwe weergave te geven van meisje (M) en gesprekspartner (G).
M: NEEEEEEEE? ECHT?
G: mompelmompelmompel
M: nou jaaaaa, echt?
G: mompelmompelmompel
M: o, echt hoor..jeeeeeezús
G: mompelmompelmompel
M: dat meen je niet? ECHT?!!
Dit is slechts een deel van een kwartier durend gesprek, waarin het woord “echt” me begon op te vallen. De dagen en weken erna begon me ook op te vallen hoe vaak ik het woordje “echt” zelf gebruikte. En dat is vaker dan ik had gehoopt.
In plaats van met “echt” op de proppen te komen als bijvoegelijk naamwoord of bijwoord “ik vind dit echt heel stom” of “dat is echt wat voor Patrick”, zet ik het in om iedere gesprekspartner volledig in twijfel te trekken. Vertelt iemand mij “Ik ga trouwen” dan vraag ik “echt?”. Alsof ik het me totaaaal niet voor kan stellen. Omdat ik dat zelf eigenlijk ook niet zo aardig vind, ben ik gaan proberen om wat af te wisselen met “meen je dat nou?”, “dat meeeeeen je niet!” en “echt waar?”. Maar eigenlijk is dat allemaal nog veel erger.
In plaats van een uitgebreide reactie met welomschreven emoties, denk ik wel met 1 woord te kunnen volstaan. Ongemerkt en vooral onopzettelijk ben ik tot een soort vocabulair equivalent van Kristen Stewart verworden. Angst, boosheid, enthousiasme, lust, strijdlust, blijheid, verdriet, ik zeg bij allemaal “ECHT?!”. Waarmee ik alles op een grote hoop gooi en eigenlijk niets zeg.
“Ik hou niet van puppy’s?” “Echt?!”
“Ik ben geslaagd voor mijn rij-examen” “ECHT?!”
“Mijn vriend is vreemdgegaan” “ECHT?!!”
Terwijl ik eigenlijk wil zeggen:
“hoe kun je niet van puppy’s houden, ken ik jou eigenlijk wel?”
“waaaauw wat goed, gefeliciteerd”
“wat een eikel, kom we gaan z’n ruiten in gooien”
Een betere vocabulaire begint bij jezelf, dus ik ga mezelf de komende tijd al pavlovvend van dit vervloekte woord af helpen. Er zijn tenslotte zoveel woorden, waarom zou ik ze niet gebruiken om me uit te drukken?
Als ik dit hardop aan je zou vertellen zou ik er verwoed bij gesticuleren. ECHT.
