Column: Mevrouw Zeiksnor
9 december 2013, 12:35 | Jeroen
Al bijna een jaar verblijdt ze me met allerlei frustratiepraatjes. De zeiksnor van mijn leven heeft altijd iets te klagen, of het nou een routine NS vertraging of een lege bankrekening betreft. Of mijn woordkeus, mevrouw zelf vindt ‘druktemaker’ namelijk een beter begrip. Ik bedoel maar.
Gelukkig is zeuren niet alles wat ze doet. Als wereldreizende hippie pas ik me enigszins aan haar burgerlijke leven aan. In plaats van zwervend de zomer door, slapend op de achterbank, kies ik nu vrijwillig voor een heuse bungalow met kerst. Dansen in de regen en met oud & nieuw een kusje willen delen, dat is wat ze met me doet. Met haar staat mijn tijd even stil. De reden om te reizen vervalt, en dus blijf ik in mijn mooie Den Haag.
Ik, geboren en getogen in de ‘suburbs’ van Den Haag, een echte Hollander. En dat beïnvloedt in grote mate hoe ik met bepaalde dingen omga. Althans, hoe mij geleerd is dat te doen, hoe dat hoort. 90% van mijn vrienden leeft op diezelfde manier. Alleen ik ben anders, ik ben speciaal. Ik heb me afgezonderd en heb alle ditjes en datjes achter me gelaten. Zo ook op gebied van tijd; een rebel die zijn voorvaderen in het donker laat tasten. Een rebel zonder ruggengraat weliswaar, want uitzonderingen maak ik dagelijks.
Zulke uitzonderingen zijn deel van mijn opleiding. Als kunstacademie student werk ik regelmatig aan fictieve scenario’s, wereldverbeterende projecten en ander gedoemd te mislukken opdrachten. Kortgeleden startte een hypothetisch “What if”-project. De opdracht: ontwerp een wereld waarin geschreven taal ontbreekt. Een denkbeeldige wereld ergens in de toekomst zonder het genot van deze column.
Laat dat nu net demonstreren hoe we tegen tijd aankijken, hoe ons dat geleerd wordt. We zijn koning in de geschiedenis prijzen en vinden de toekomst alvast geweldig. Maar realiseren wat we nu hebben, dat lukt ons niet. En dat irriteert me.
Die ergernissen hebben mij letterlijk op reis gestuurd. Tot voor kort werden mijn avonturen geboren uit vluchtgevoel, een verlangen naar later. Naar anders, naar beter. Maar bij elke romantische ideaalbeeld-idioot is er dat moment van keiharde realisatie. Later is niet beter.
Ik ontdekte dat genieten van het moment mooier is dan elke toekomst mij kan geven. En ja, daar klinkt nog steeds die romantische ideaalbeeld-idioot. Alleen geniet ik nu van wat ik heb, en misschien nog meer van dat wat ontbreekt.
Dat wat ontbreekt opent deuren, vereist waardering voor al het andere en zet je weer terug op aarde. Zo ook mijn waardering voor die ‘druktemaker’ en haar gezanik en gezever. Haar geklaag brengt mijn hippie gezweef terug naar aarde en soms.. smacht ik zelfs naar haar onzekerheid, die me herinnert aan al dat we hebben. Want dat is veel en heel erg mooi. Daar ga ik vandaag nog eens extra bij stil staan.
p.s. this column has been thoroughly edited under pressure of this particular ‘zeiksnor’, ze heeft me flink onder de duim.
