Column: Afzien
15 december 2013, 15:03 | Jeroen
Op 4-jarige leeftijd stond ik te trappelen van ongeduld om met mijn eerste les klassiek ballet te beginnen. In het roze pakje van mijn zus en nieuwe zwarte gymschoentjes gaf ik het startsein voor 8 jaar ouderlijk afzien. Ieder jaar vond er namelijk een uitvoering plaats. Een drie uur durende kwelling waarvan ik als kind dacht dat mijn ouders er om zaten te springen. Ik was immers het centrum van de wereld, wat was er leuker dan naar mijn optreden te komen kijken?
Wat ik niet besefte was dat mijn ouders ook de overige 2 uur en 50 minuten naar wildvreemde kinderen moesten kijken die in elfenpakjes door elkaar heen renden op de “Russische Dans” uit het Notenkrakerballet van Tchaikovski. En die hele uitvoering was niet gratis, ze moesten gewoon een kaartje kopen. Dat je als ouder betaalt voor de balletlessen van je kind is één ding, maar dat je dan vervolgens ook nog moet betalen om drie uur naar dat stelletje amateurs te mogen kijken is een tweede.
Mijn ouders waren gelukkig niet helemaal gek en lieten mij maar op één buitenschoolse activiteit. Hoe graag ik ook op blokfluitles wilde, ik kreeg het er niet doorheen. Mijn vriendinnetjes zaten wel op die les en elke woensdagmiddag bleven ze op school om druk te oefenen. Ik was stikjaloers, tot hun eerste blokfluitrecital met Pasen. Het was een aanfluiting en ik kwam voor het eerst in aanraking met het fenomeen opoffering.
Hoe ouder je wordt, hoe vaker die opoffering om de hoek komt kijken. Opoffering hoort, net zoals het posten van je kerstboom op Facebook, bij het proces van volwassenwording.
Je steunt de ander, maar benadeelt jezelf. Ergens vind je het niet eens zo heel erg ook. De blijdschap in de ogen van de ander en de grote glimlach die je er voor terug krijgt zijn genoeg.
Ik heb gelukkig geen kinderen, daarentegen heb ik wel vrienden. Vrienden die op zangles zitten. Of nou ja één vriend. Enkele weken geleden al werd ik uitgenodigd voor zijn uitvoering op deze zondag. Het probleem met dit optreden is dat hij niet de enige is die optreedt. Alle leerlingen van zijn zangjuf zullen de revue passeren met een liedje. In totaal zijn ze met z’n tienen; met een beetje pech zit ik dan een dik uur naar een slap aftreksel van de Idols-audities te kijken totdat hij eindelijk aan de beurt is. Dat is op zich al erg genoeg, maar ik kwam er zojuist achter dat ik moet betalen om naar binnen te mogen. Voor de prijs van een kaartje betaal je een bedrag waar een doorsnee student een maand van kan rondkomen. Maar afzeggen kan niet meer, want beloofd is beloofd.
De eerste stap is genomen, volgend jaar dan maar de kerstboom?
