Column: Juweeltje
22 december 2013, 17:37 | Jeroen
Sinds het begin van mijn columnisten-tijdperk zijn er onderwerpen waar ik liever niet over schrijf. Onderwerpen die te veel aandacht krijgen, in het rijtje cliché vallen of gewoon ronduit stom zijn. Een aantal veelbesproken thema’s probeer ik dan ook koste wat kost te vermijden. Dat lijstje begint ondertussen flink uit te groeien en hij heeft zowaar zijn eigen top 5. Op nummer 1 pronkt nog altijd het thema Kerst.
Dit jaar besloot ik me niet te wagen aan alle kerstperikelen en heb ik bij beide ouders laten vallen dat ze niet op mij hoefden te rekenen. Wetend dat dit geen simpele opgaaf zou worden, wapende ik mezelf met een achterzak vol goede smoezen en argumenten. Tientallen discussies, telefoontjes en mailberichten later was het eindelijk geregeld. Dylan heeft een vrije kerst. Daarmee verdween het onderwerp verder naar de achtergrond en ik was overtuigd: geen woord zou ik aan deze geweldige maar oh-zo emotionele dagen hoeven wijden. Verkeerd gedacht.
5 dagen per week reis ik met de trein en wordt mij, niet altijd even vrijwillig, de Metro en de Spits voorgeschoteld. Meestal niks bijzonders, maar soms zit er een pareltje tussen. Een juweeltje dat om mijn aandacht schreeuwt. De krant van dinsdag bracht me er zo één.
De Verenigde Staten voelde zich na de ondertussen wereldwijd bekende Zwarte Piet Discussie, een beetje achtergesteld. Daar moest verandering in komen, vond ene Aisha Harris. Daar moest verandering in komen en dat moest via de kerstman. Aisha was namelijk als kind in verwarring gebracht door de kerstman met een ‘melatonine tekort’. Een steeds zwarter wordend Amerika vraagt volgens haar om verandering. En aan haar die taak.
Aan mij dus nu de taak om over háár te schrijven. Of mijn politiek-kritische zegje te doen. Ik weiger. Ik weiger me te verlagen tot dat niveau. Ik wil me niet aanstellen en eruit gooien dat de Paus zeker ook zwart moet zijn, of dat het Mandela standbeeld dan wel een keer wit mag zijn. Ook ga ik niet pietluttig opmerken dat een melatonine tekort niets te maken heeft met huidskleur.
Het voordeel van dit soort onzinnig gekwaak is dat het mijn visie bijstelt. Mijn hoofd is namelijk geprogrammeerd om een tegenstandpunt aan te nemen. Als een of andere Afro-Amerikaan mij gaat vertellen dat de kerstman dezelfde huidskleur als haar moet hebben, omdat er nu eenmaal meer donkere mensen in Amerika zijn komen wonen, spring ik automatisch naar de overkant. In dit geval is zij een tegenstander van de kerstman, dus ben ik voor. Ik hou abrupt van kerst. En het liefst een kerst met een spierwit pak sneeuw voor de deur.
Daarom heb ik besloten de vrijdagavond wél in kerststemming door te brengen en mijn vader op te zoeken. Zo eindigde ik, onder het genot van een alcoholische versnapering, bij het brandende open haardvuur en een prachtig versierde kerstboom. Het heeft me zelfs aangezet tot het schrijven van deze column en zie daar, schrijf ik toch nog over Kerst.
