Column: 2013
29 december 2013, 19:15 | Jeroen
2013 was een bewogen jaar. Voor mij persoonlijk, als ook voor de gehele wereld. Graag neem ik in deze donkere dagen even de tijd om één en ander uit te lichten.
Om te beginnen is Edward Snowden voor mij dé persoon van het jaar. Wat zijn onthullingen aan het licht hebben gebracht, en waarschijnlijk nog wel gaan brengen, heeft mijn toch al niet zo optimistische kijk op de overheid verder verduisterd. We hebben geen privacy en kunnen nog steeds zonder proces ergens opgesloten worden, zolang iemand maar denkt dat we een gevaar vormen. Denk maar aan de waxinelichthoudergooier, die telkens wordt vastgezet als de Oranjes, met nu Wim Lex aan het hoofd, zich aan het gewone volk laten zien.
Rijdend in een gouden koets zwaaien ze naar het gepeupel, dat in drommen langs de weg staat om een glimp om te vangen van degenen die hen het leven alleen maar zwaarder op de schouders maken. Want laten we wel wezen de verschillen tussen arm en rijk worden alleen maar groter. De overheid doet daarbij een duit in het zakje door de economie boven het volk te kiezen. Met creatief boekhouden doen ze regelmatig voorkomen alsof alles beter gaat, maar in werkelijkheid wordt het alleen maar erger. Vooral voor de zwakkeren in de samenleving, want als je niet kunt bijdragen aan de economie ben je ‘nutteloos’. Ondertussen betalen de ‘sterkeren’ zich scheel aan de EU, aan oorlogsvoering, hogere belastingen en stijgende accijnzen. Niemand is blij en dat is te merken.
In dit tranendal van strengere wetgeving en toenemende segregatie is de overheid op tal van vlakken nog minder vrienden aan het maken. Vrienden maken is geen vereiste, de overheid moet immers het land besturen en de schatkist vullen. Alleen verkeren we al een tijdje in een crisis veroorzaakt door banken en slecht functionerende overheden, dan helpen een Libor schandaal en frauderende (semi-) overheidsinstellingen zeker niet om het vertrouwen te herstellen.
Een naar gevolg van deze ontwikkelingen is het individualisme dat aan het doorschieten is naar egoïsme. Eén waar we voor moeten waken, want wanneer we elkaar niet meer helpen heeft de ‘verdeel en heers’ tactiek van de elite gewerkt.
Gelukkig is door de vele schandalen en frauderende rijkeluiskinderen, het activisme ook bij de gewone man en vrouw terecht gekomen. Er zijn weinig fabeltjes meer over en het wantrouwen in een, in mijn ogen, falend systeem is niet meer van de lucht. Er zijn tal van revoluties geweest die dat illustreren en die de moeite waard zijn om te bestuderen. Ik noem kort de opstanden in Egypte en Turkije waarbij jammer genoeg ook vele aantastingen van het menselijk lichaam, de eer, de geest en de beschaving hebben plaatsgevonden.
Maar ook al was de last zwaar, er was verbetering. Waar was deze te vinden? In Uruguay. In een nieuwe paus, die zelfs mij ervan weet te overtuigen dat ze niet allemaal slechte dingen met kleine kinderen doen. Daarop aansluitend: in ons onwrikbare geloof dat alles beter wordt. Ik vind het fascinerend. Logisch is het in z’n geheel niet, maar gevoelsmatig is het zeer sterk. Zeker nu rond de Kerstdagen. Er zijn talloze kleine initiatieven om de medemens te helpen, van een boodschappendienst tot een 3FM actie, waaruit blijkt dat de wil nog steeds aanwezig is.
Het beste zijn nog wel de kleine handelingen die ik dagelijks zie; dat mensen elkaar even helpen en zo in een flits van gevoel laten zien dat alle slechte dingen tijdelijk zijn. Een blik in de toekomst verschaft mij enig perspectief: we kunnen de storm aan en het varen zal soepeler gaan.
Zoals mijn vader zegt:”Recht zo ie gaat, schipper!”
