Column: Een goed hart wordt niet beloond
31 maart 2014, 10:00 | Jeroen
Goede doelen, weinig geloven er nog in. Ondergetekende wel en mijn hartje lijkt pas tevree wanneer het elke dag iets goeds heeft gedaan. Niets mis mee, al is het – voor mij én omgeving – soms een vermoeiende strijd. Vorige week zaterdag vielen alle puzzelstukjes samen, een prachtige dag voor een strandschoonmaak. Helaas maakte de vriendelijke mannen in blauw een eind aan mijn glimlach.
De speech over het hoe en waarom zal ik achterwegen laten, maar een korte inleiding is noodzakelijk; continu verdwijnt er een enorme hoeveelheid plastic in zee, een letterlijke plastic soep tot gevolg. Diverse organisaties zijn daarom opgestaan, het is genoeg geweest. Eén van hen is wereldwijd gevestigd en opgedeeld in landelijke “chapters”. Aan mij de eer om als eindredacteur chapter Nederland iets goeds te doen en een steentje bij te dragen in een veelal uitputtende strijd.
Vermoeiend zeker, hartvervullend des te meer. Elk jaar staat er namelijk een overweldigend aantal leuke doch licht gestoorde gekken op het strand om – gewapend met biologisch afbreekbare vuilniszakken – een record aantal vuilnis van het strand te vegen. Een ware ass-whooping voor de plastic vervuiling. Zo ook dit jaar, inclusief clean up georganiseerd door wereldverbeterend redacteurtje Dylan.
Als klaarblijkelijk einzelgänger in de Scheveningse surfcultuur vind ik meer rust en genot in het berijden van een compleet lege line-up dan in het delen van golf en zee met een mierennest van gefrustreerde, opgefokte mannetjes. In de Dikke van Dale ook wel bekend als: Scheveningen Noord. Het zuiderstrand is echter een wereld van verschil; rustig, vriendelijk, mooi. Mijn plek, mijn strand, maar niet mijn afval. Afvalt hoort hier niet en dat vonden er meer. Zie daar een mooie schoonmaak actie.
Weken van voorbereiding, bellen en schrijven wierpen hun vruchten af en de actie was geslaagd, een statement gemaakt en nieuwe breinen doorgedrongen. Tegen het vallen van de avond zijn de zakken weggebracht, de spullen opgeruimd en is de dag zo goed als voorbij. Althans, vriend en hulp van de dag moet nog thuis worden gebracht.
Voor iemand met pas 3 jaar een rijbewijs op zak heb ik verdomd veel kilometers gereden. Eén auto total los, een kapotte voorlamp en hier en daar wat krasjes. Kort samengevat een prima score voor een uitstekend chauffeur, aldus ikzelf. Nog nooit ben ik bijvoorbeeld tegen het verkeer ingereden. Tot deze dag. Dag in dag uit fiets ik door dezelfde straat, heen én terug. Geen probleem, dat mag. Wat blijkt nu, de straat is officieel éénrichtingsverkeer. Nog redelijk in de wolken is een foutje snel gemaakt en spookrijdend vervolg ik mijn weg. Geen tegenliggers, dus ook aan het eind van de straat nog van geen kwaad bewust. Laat daar nou net een roodblauw gestreepte auto staan te wachten. Geen tien minuten later ben ik een proces verbaal rijker en een maandsalaris, ja ik verdien vrij weinig, armer.
Les van de dag; een goed hart wordt niet beloond, dus doe maar lekker normaal. Of let gewoon op als je met de auto een eenrichtingsweg inrijd.
