Amsterdam Woods Festival: vrijdag
2 september 2016, 15:17 |
Afgelopen weekend vond de tweede editie van het Amsterdam Woods Festival in het Amsterdamse Bos plaats. Er waren verrassende bands uit binnen- en buitenland, muziekdocumentaires, een veelzijdige culinaire line-up en een divers randprogramma. Dat alles in een prachtige, groene omgeving, op steenworp afstand van Amsterdam. We konden op de vrijdag een aantal bands meepakken om verslag te kunnen doen van de intieme en gezellige sfeer van dit festival.
Het festival
Amsterdam Woods is een klein leuk en intiem festival. Als je de grote drukte even niet meer aan kan van de afgelopen zomer, je wilt even bijkomen, maar dan toch nog langzaam afkicken, dan is dit de plek waar je moet zijn. Op het terrein vind je een verscheidenheid aan food trucks voor ieder wat wils en is er zelf een sauna aanwezig voor de mensen die wat extra festivalvuiligheid eruit wil zweten.
Het is niet al te druk waardoor er genoeg bewegingsvrijheid op het gehele terrein. Het is één stap naar de bar, één stap naar main stage, één stap naar eten en ga zo maar door. Wil je lekker kunnen hangen in een hangmat, geen probleem. Zelfs je sjoelbak technieken kun je hier weer als van ouds op de proef stellen met een toernooitje sjoelen in de bosjes.
My Baby
Een heerlijke verschijning van beeld en geluid, daar staat bij My Baby om bekend. Een goed begin van de middag met heerlijke swampblues. De charismatische zangeres en gitariste Cato van Dijck kan zo haar zwoele vocale kant ten volle benutten. Hier en daar klinkt het als een stroeve verwoestende trein die een lange reis begint, maar dan gaat het los en hoor je een geoliede machine zijn werk doen. Als je de drummer Joost van Dijck en de uit Nieuw-Zeeland afkomstige gitarist Daniel ‘Dafreez’ Johnston ziet spelen lijkt het alsof de muziek heel makkelijk uit de mouw wordt geschuwd. Een strakke basis die staat als een huis. Cato’s haar danst en trekt een zwoele blik waaraan je kan zien dat ze geniet van haar gitaarspel.
De nummers van My Baby zijn divers. Het tempo van de nummers wordt steeds meer opgekrikt. Het is dansen op de energieke nummers, waarbij Johnston een belangrijke hoofdrol in speelt. Met een groot palet aan elektrische gitaargeluiden waarmee hij continu in de weer is met zijn effectpedalen om de aanstekelijke geluiden nog meer twang te geven. Deltablues, funk en country zijn daarom ook goed te horen in het totaal plaatje van de band.
My Baby veroorzaakt een prettige muzikale trance door de repetitieve lijnen van Johnston en de stuwende, gevarieerde drums van Joost wat de muziek tevens een moderne stijl meegeeft. De uitbundige uithalen van Cato, maakt de formatie als één geheel, een machine van My Baby op een podium compleet. Deze band weet van een oude stijl een nieuwe stilo te maken op het gebied van blues en funk en als je ook verlangt naar een lekkere gitaarsolo in plaats van getokkel, ben je hier op het goede adres. My Baby is een liveband van internationale allure dat Nederland in dit nieuwe genre goed op de kaart kan zetten.
De Likt
Maak plaats maak plaats. Weg met de “jeugd”, kleine rappende kabouters en ander Nederlandstalige rap geneuzel. Er heeft zich zojuist een “De Likt” voltrokken. Het is gewoon weg crimineel wat de formatie aanricht. Het is een wervelstorm van energie en de feiten liegen er niet om. Het schoffie Jordy Dijkshoorn gekleed in korte broek, bretels en blouse met grote rode schoenen en sokken tot net onder de knie en hier en daar wat tatoeages laat niet met zich sollen. Het snel zwetende, besnorde hoofd met een kapsel dat tijdens een bepaalde periode rond 1940 erg populair was.
‘Jawohl’, roept Dijkshoorn na het eerste nummer om deze associatie nog even te bekrachtigen. Om daar op door te gaan: in het tweede deel verschijnt Dijkshoorn in een lange leren jas, die direct eenzelfde associatie oproept. Zelfs als het een damesjas is.
De muziek knalt uit de speakers en zorgt voor een enthousiast bewegend publiek. Het energiepeil wordt steeds verder opgeschroefd. De leden van De Likt dansen flexibel over het podium en vinden het heerlijk om over te geven aan het publiek, dat hen enthousiast opvangt en doorgeeft.
Wat mij nog het meest aan de band bevalt is de totale schaamteloosheid van Jordy Dijkshoorn. Meer nog dan drugsgebruik of seksuele losbandigheid is dát voor mij rock & roll: je totaal niets aantrekken wat anderen van je zouden kunnen vinden, helemaal jezelf zijn. Van Elvis Presley, Esquerita en Little Richard via The Legendary Stardust Cowboy, Tiny Tim, Iggy Pop en Lux Interior naar Jordy Dijkshoorn: it’s quite a trip.
Het gaat steeds een stapje harder en veder. Als een echte entertainer weet Jordy het publiek de vermaken met zijn excentrieke dansjes en uitbundige teksten. Als hij even een korte pauze neemt om zich om te kleden geeft de band invulling aan de show met een muzikaal intermezzo. Ondertussen laten fans uit het publiek ook nog wat biertjes aanrukken voor de band, zodat ze nog even door kunnen knallen.
Je nergens iets van aantrekken. De lange leren jas gaat uit. Daar staat Jordy, in een roodglimmend seksshopslipje. Daarboven een beginnende bierbuik, met nog meer tatoeages. Ongeschikt voor kantoorwerk. It’s rock & roll. And I like it.
Choir of young believers
Dé ontdekking van deze editie is zonder meer Choir of Young Believers. De groep is definitief aan hun opmars begonnen met hun nummer Hollow Talk, dat de titelsong werd van een nieuwe Scandinavische crimiserie. Op het festival komen ze deze verovering bevestigen. Symfonische nummers, een grootse aanpak, wervelende melodieën, maar soms ook lo-fi en een show die het publiek uit de hand laat eten. De interesse is groot omdat bijna iedereen op het buiten podium is afgekomen.
De excentrieke zanger die in eerste instantie wat ingetogen kruipt al snel achter zijn masker vandaan. Halverwege de show komen zijn artistieke Prince trekjes naar voren. Achterin op het podium zit een extra muzikant verstopt wat hij doet is niet echt duidelijk omdat dit niet te zien is. Aan de geluiden te horen was zijn rol sound effects. Welke een prominente rol spelen in de muziek van de band.
Choir Of Young Believers is het geesteskind van de Deen Jannis Noya Makrigiannis en een constant wisselende groep muzikanten. De ietwat iele, hoge stem van Jannis is niet alleen een belangrijk instrument, maar ook een groot sfeerelement binnen het geluid van de band. De vergelijking met Sigur Ros’ Jonsí is snel gemaakt; beide heren weten op een soortgelijke manier emotie op te roepen met hun stem. Maar met alleen een mooie stem kom je er niet. Na de korte opener is Serious Lover het eerste echte nummer van het album.
Hier en daar lijkt de muziek wat in de buurt te komen van Sade? Allen de muziek van de band klinkt dan toch wel erg cheesy en bekend in de oren wat jammer is. Desalniettemin blijft het wel fijn om naar te luisteren en houdt het de aandacht vast. Begrijp me niet verkeerd ik kan Sade best waarderen op zijn tijd, maar dat is niet een referentie die je verwacht bij een stemmige Scandinavische band. Dat geluid en teruggrijpen naar die tijd eind ’80, begin ’90 lijkt bewust, want Face Melting klinkt ook als een ballad uit die tijd en er zit regelmatig synth-spel in dat aan The Style Council doet denken. Tot daar weer een beat inkomt en het een Art Of Noise-achtig b-kantje lijkt. Dit album is een zooitje. De intro’s lijken niet bij de rest van de nummers te passen. De echoënde stemmen gaan alle kanten op, behalve de juiste, en het klinkt allemaal heel kil en leeg. Ondanks het inmiddels bekende recept van cheesy 90’s dance piano met 80’s drumcomputer, heeft dit nummer een gelaagdheid en diepte die elders jammerlijk ontbreekt.
zZz
Yes nu hebben we weer zo’n band. Dit is gewoon vet, punt! Oh wacht we moeten wel even dieper op de materie in gaan natuurlijk. zZz is een mix van orgel vreten meets Doors versus Claw Boys Claw. De opening van het optreden is perfect. Je verwacht een complete band, maar het duo wordt alleen al spectaculair gepresenteerd door het licht en het rookgordijn. Het duo staat geheel vooraan het podium om zo het contact met het publiek te versterken. En dat lukt meteen al bij het eerste nummer.
Hoe anders is de sfeer als iets later op de middag zZz het podium betreedt. Het Amsterdamse krautduo, maar hier in het Amsterdamse Bos hoeft de formatie niet veel te doen om het publiek in trance te brengen. Vijf uur ’s middags is natuurlijk ook niet écht de meest geschikte tijd voor de ingewikkelde, sferische rock van de Amsterdammers. Voor zZz blijkt het geen enkel probleem. Daarnaast neemt zZz het ook op tegen de elementen; het is gedurende het concert aardig warm, maar omdat het er niet al te druk is lijkt het een privé concert. Het duurt dan ook even voordat de formatie de halflege tent écht verovert. Dat lukt ongeveer halverwege, als de band een uitgesponnen versie van When I Come Home inzet. Zeker geen onvergetelijke show, maar wél een brevet van kunde van een van Neerlands vetste rockmachines.
Eefje de Visser
Wat gelijk opvalt, is de verschrikkelijke slechte lichtstip die aan staat tijdens het optreden welke het onmogelijk maakt om echt te genieten van de muziek op de tempowisselingen waar het vijftal mee strooit. De grootste kwaliteit van Eefje de Visser en haar band leden is hoe ze die toch al zo fraaie songs van het jongste album live weet te vertalen. Dat komt enerzijds door haar fantastische zangpartijen, loepzuiver en voortdurend perfect getimed, maar mede dankzij de band leden. Ze mogen dan wel ‘in dienst van’ spelen, zoals dat dan zo mooi heet, ze doen dat wel zo verdomd goed dat ieder liedje inslaat als een bom.
Tegenover al die extraversie staan een paar verstilde liedjes die uit niet veel meer dan stemmen, gitaar/piano en strijkers lijken te bestaan. Die afwisseling tussen bandgerichte en solo-achtige nummers voorkomt eenvormigheid, al pakken die laatste net iets minder uit. Ze zijn mooi, maar vallen ook minder op. De combinatie van knappe instrumentatie, interessante teksten, een goede dosis atmosfeer en uitstekende melodieën maakt.
Het oordeel
Amsterdam Woods is een geslaagd festival waar je heerlijk kan genieten van de muziek en een bevredigde festival sfeer. Het is een must voor iedereen die in de omgeving van Amsterdam woont en graag festival bezoekt. Voordeel is dat als je van ver komt, dat je ook op de camping kan verblijven wat op steenworp afstand van het terrein ligt.
Er is rekening gehouden met diversiteit aan voedsel en ontspanning. Door de vele foodtruck’s en natuurlijk de sauna. Het is bijna een 5 sterren festival met voor ieder wat wils. Zelfs op zo’n mooi warme vrijdag was het erg fijn om ook toevlucht te zoeken in de schaduw van de bossen. Volgend jaar zijn we het hele weekend er bij! Zelfs in het toch al brede en diverse festivalaanbod is Amsterdam Woods een aanwinst voor het Nederlandse festivallandschap.
