Albumrecensie: Tim Akkerman - Anno
6 februari 2012, 21:48 | Jeroen
Het schrijven van deze recensie nam door verschillende redenen haast net zoveel tijd in beslag als het schrijf- en opnameproces van het album dat onderwerp van dit stuk is. In maart 2009 verklaarde Tim Akkerman, voorheen gezicht (en vooral stem) van de Haagse poppunkrockers van Di-Rect, zijn matties te verlaten om zich te gaan wijden aan een soloplaat. Er werd een nieuwe richting ingeslagen, geïnspireerd op folky singer-songwriters zoals Paul Simon en Nick Drake.
Terwijl Di-rect het vertrek van Akkerman verwerkt door razendsnel een nieuwe zanger aan te trekken, zichzelf een nieuwe, meer melodieuze stijl aan te meten en al weer twee succesvolle albums uit te brengen, blijft het om de ex-frontman stil. Soms waaien er op de wind wat flarden van geruchten mee, maar die waaien ook net zo gemakkelijk weer over.
…Akkerman zou zijn intrek hebben genomen in een Zeeuws vakantiehuisje om te schrijven…
…Er zou een nieuwe band samengesteld zijn…
…Het zou nu echt niet lang meer duren…
En net wanneer we met zijn allen gewend zijn aan het continue waaien van die wind en de belofte van dat nieuwe album verbannen is naar de windstille uithoeken van onze herinneringen, is daar ineens ruim tweeënhalf jaar later, Anno, de nieuwe plaat van Tim Akkerman (plus band). Over een spanningsboog gesproken! De verwachtingen zijn uit het niets weer hoog gespannen.
Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik nooit tot de grootste fans van Di-rect heb behoord, maar wat ik wel goed vond aan die band, was de stem van Akkerman. Die had altijd wat puurs en rauws. En wat blijkt, die stem komt alleen nog maar beter uit de verf op Anno. Dit ‘debuut’ is precies wat het beloofde te zijn: een gewaagde stap, een zoektocht naar een nieuwe ‘ik’ en bovenal een plaat vol akoestische luisterliedjes met een folky randje. Nonzero, de eerste single van de plaat, en tweede single Give It All, waarvan de video vandaag in première is gegaan (zie onder), zijn erg mooie liedjes. De rest van de plaat is echter dikwijls niet heel erg verrassend meer, het is een beetje meer van hetzelfde.
Het album balanceert namelijk op het randje van rustig en saai, een gevaar dat altijd op de loer ligt bij zo’n akoestische klinkende plaat. Akkerman probeert dit gevoel enigszins te doorbreken door zo nu en dan wat meer gas te geven (zoals in Stronger Each Day) of door verrassend uit de hoek te komen door middel van het inzetten van blaasinstrumenten. Soms werkt dit (zoals in de eerste singel Nonzero), maar soms komt het ook wat geforceerd over en dat is jammer.
Al met al is Anno geen slechte ‘eerste poging’, het is een aangename plaat, maar helaas nog niet een werkje waarvan je onderkaak van op het tafelblad stuitert. Geef Akkerman echter de tijd om zijn draai te vinden en een tweede plaat kan nog wel eens zo’n album worden dat een ritje naar de plaatselijke tandarts meer dan waard is. Want Tim Akkerman ‘is getting stronger each day’. Hopelijk hoeven we alleen niet weer tweeënhalf jaar te wachten, want ik ben bang dat de interesse van het publiek dan waarschijnlijk over is gewaaid.
