Albumrecensie: The Shins - Port Of Morrow
4 april 2012, 14:50 | Jeroen
Sinds kort ligt Port Of Morrow, de vierde plaat van The Shins, in de schappen. De band rond James Mercer bracht vijf jaar geleden hun laatste plaat Wincing The Night Away uit, waarmee een Grammy nominatie in de wacht werd gesleept. In de tussentijd bracht James Mercer met Brian Burton, beter bekend als Danger Mouse, nog een album uit onder de naam Broken Bells. Een zoethoudertje voor de fans van de grillige pop die perfect bij het zomerse weer van een week geleden past.
Voor dit album werkte James Mercer samen met Greg Kurstin. De rest van de band werd ontslagen, zodat James Mercer de band meer naar zich toe kon trekken. Deze samenwerking heeft geresulteerd in een meer poppy geluid. Niet zo gek als je bedenkt dat Greg Kurstin al eerder samen werkte met namen als Lilly Allen, Pink, Kelly Clarkson en Britney Spears. De kwaliteit van de liedjes is nog altijd hoog, zoals we eigenlijk wel van ze gewend zijn. De eerste twee nummers, waarvan Simple Song al als single is uitgebracht, zouden niet misstaan op voorganger Wincing The Night Away.
It’s Only Life is een ballad zoals we die nog niet kennen van The Shins. Met dit nummer balanceert The Shins op het randje van edgy pop en de gladde pop die je maar al te vaak op 3FM voorbij hoort komen. Maar het gaat pas echt mis met Fall Of ’82 waarin zelfs r&b invloeden terug te horen zijn. Zelfs de fenomenale stem van James Mercer kan dit nummer niet redden. Samen met Taken For A Fool de enige zwakke nummers van de plaat.
Bait And Switch en No Way Down zijn bijna dansbaar en ondanks de toevoeging van de synthesizer toch typische Shins-nummers. James Mercer verstaat ook de kunst van het klein laten van een nummer als het moet, getuige September dat prachtig wordt ingekleurd met de lap steel.
Op de twee laatste nummers van de plaat valt vooral de stem, of beter gezegd, de zang van James Mercer in positieve zin op. Een verdienste die ook op conto van Greg Kurstin mag worden geschreven, die James Mercer pushte om meer uit zijn stem te halen.
Port of Morrow is een sterke plaat die een enigszins vernieuwd geluid laat horen. Het niveau van de eerste drie albums wordt niet gehaald maar dat is geen schande. De zelfopgelegde lat lag immers buitengewoon hoog. Ik vermaak me voorlopig nog wel met deze plaat. Laat die zon nu ook maar weer komen!
