Albumrecensie: Orbital - Wonky

12 april 2012, 18:33 | Jeroen

House heeft de afgelopen 20 jaar nogal wat verandering doorgemaakt en niet altijd positief. Als ik een populaire radiozender hoor die house uitzendt, hoor ik eigenlijk urenlang hetzelfde. Als er iets positief opvallends tussenzit, is dit een remix van een oude plaat of van actueel nummer als van Lykke Li of Coldplay, waarbij ik het origineel alsnog veel beter vind.

Hoe anders was dit begin jaren ’90 toen producenten pionierde en house pas een paar jaar in clubs werd gedraaid, The Prodigy nog hun eerste hit moest scoren met Out Of Space, The Chemical Brothers Exit Planet Dust uitbrachten en Orbital twee ijzersterke naamloze albums op rij uitbracht. De laatste, het duo bestaande uit de broers Phil en Paul Hartnoll komt na een “break” van acht jaar terug met een nieuw album: Wonky.

Van een comeback album valt niet echt te spreken. De heren brachten tussen 1991 en 2004 zeven albums en een film soundtrack uit. Daarna vonden ze het even mooi geweest. Na een reeks uiterst goed ontvangen live optredens vanaf 2009 kregen de broers de smaak weer te pakken en doken de studio opnieuw in, met als resultaat dit album.

Het album staat vol met vrij diverse house tracks. Zo opent het album met One Big Moment, een herkenbaar, authentiek Orbital geluid. Een nummer dat best een b-kantje van de uit 1989 afkomstige hit Chimes zou kunnen zijn. Daarbij is de intro voorzien van allerlei samples die doen denken aan Are We Here? van het album Snivilisation. Het tempo ligt nog vrij laag, waardoor het een beetje als een valse start overkomt.

Zeker als de opener wordt opgevolgd door, misschien wel het beste nummer van dit album, Straight Sun. Een epische track die start met een piano melodie, maar wordt onderbroken door een break die plaatsmaakt voor een flink uptempo beat met ouderwetse acid en rave geluiden, die even later worden aangevuld met brekende beats zoals je die begin jaren ’90 veel hoorde.

Er volgt een erg gevarieerde reeks platen, die variëren van prettige ambient tot hedendaagse dubstep. Platen die er uitspringen zijn het clubby New France (feat. Zola Jesus), het noisy/drum ‘n bass Distractions, de plaat die op festivals voor een uitbundige sfeer zal zorgen (met een dikke knipoog in de titel naar hedendaagse dub): Beelzedub en de sterke, naar trance neigende, afsluiter Where is It Going?.

Zoals eerder gezegd is het een vrij divers album geworden, waardoor een echte samenhang ontbreekt. Orbital heeft zichzelf niet opnieuw uitgevonden met dit album, maar wel hun horizon verlegd. Er wordt licht geleund op eerdere successen, maar niet zo veel dat het een slap aftreksel is geworden van oud werk, maar een album met duidelijke Orbital blauwdruk in de basis en leuke uitbreiding naar diverse sub-genre’s anno 2012.

Orbital staat morgenavond in een uitverkochte Melkweg.