Interpol doet de temperatuur maar moeizaam stijgen
24 november 2010, 21:51 | Jeroen
Interpol – Surfer Blood HMH Amsterdam 22-11-2010
Na Interpol al een keer gezien te hebben overdag op Rockin’Park 2005 en als voorprogramma van Pearl Jam in Dusseldorf 2008, nu eindelijk eens een volledige show als hoofd act. Ondertussen hebben de heren uit New York al weer vier langspelers, waarvan de laatste die dit jaar is verschenen niet bepaald de sterkste is. Deze bevat een vrij lome tweede helft die het optreden een behoorlijk suffe wending zou kunnen geven.
Maar eerst staat Surfer Blood op het podium. Ondanks dat je breedgeschouderde dudes verwacht bij deze naam, staat er een groep knulletjes op het podium. Je ontkomt niet aan de indruk dat ze net uit de aula van hun middelbare school in Florida zijn geplukt. Het album klinkt als een vrolijke mix van 2 delen Weezer en 1 deel Beach Boys, zonder ergens enorm te aanstekelijk te worden en dat lukt ze ook vanavond niet. De ‘stage presence’ is verre van overtuigend. De zanger loopt wat schuchter over het podium en maakt wat impulsieve bewegingen waarbij hij bijna de bassist met zijn gitaar voor het hoofd slaat. Wellicht dat ze op een festival als London Calling of Crossing Border indruk zouden kunnen maken als leuke nieuwkomer, maar vanavond lukt dat duidelijk niet.
Rond 21:15 betreedt Interpol het met rook gevulde podium en start met één van de sterkere platen van het nieuwe album ‘Succes’. ‘Say Hello To The Angels’, ‘Narc’ en ‘Length of Love’ volgen en openen het concert overtuigend. Gelijk al is te horen hoe strak deze band speelt, er wordt niet of heel weinig afgeweken van de studio opnamen, maar dat geeft eigenlijk niet. Paul Banks zijn stem is diep en zuiver en het gitaarspel van Daniel Kessler is, ondanks vrij spastisch ogende telkens herhaalde bewegingen, heel strak. Deze twee heren zijn, met het wegvallen van Calos D, het herkenbare geluid en gezicht van de band en weten dat op het podium uit te dragen. Kessler doet zo nu en dan een paar stappen naar voren voor het uiterst herkenbare gitaarspel en ondanks dat van Banks weinig interactie met het publiek wordt verwacht, spreekt hij toch regelmatig de zaal wat vriendelijke woorden toe.
De setlijst is sterk, maar rust vooral op de eerste twee albums (‘Turn On The Bright Lights’ en ‘Antics’) afgewisseld met nieuwe nummers, er passeert maar één nummer van ‘Our Love to Admire’ (het voorlaatste album). Dat wordt bij de encore gecompenseerd door ‘Lighthouse’ te spelen als opener en af te sluiten met ‘The Heinrich Maneuver’. Daartussen wordt ‘Evil’ gespeeld en dat is de tweede keer dat het er op lijkt dat het publiek los komt. Ook PDA weet eerder op de avond de temperatuur in de HMH iets te doen stijgen, maar verder is behalve het luide applaus tussen de nummers door, het publiek redelijk kalm. Of dit kwam doordat het zondagavond was of doordat de gemiddeld leeftijd van het publiek vrij hoog lag weet ik niet, het optreden van de band was indrukwekkend goed.
