Albumrecensie: Baroness - Yellow & Green
29 oktober 2012, 10:53 | Jeroen
Baroness is een Amerikaanse sludge metalband die in 2003 werd opgericht. Tussen 2003 en 2007 werden drie EP’s uitgebracht waarvan de laatste een samenwerking met Unpersons was. Eerder dit jaar zag het derde volwaardige album van Baroness het levenslicht. Na Red Album en Blue Record is daar nu Yellow & Green. Twee kleuren maar liefst dit keer. En dat komt omdat Yellow & Green een heus dubbelalbum is.
Als muziekliefhebber hoop je natuurlijk op een dubbelalbum met twee uur lang één en al genialiteit. Helaas blijkt maar al te vaak dat het wat te veel van het goede is. Waarom niet een paar nummers minder en dan een uitstekende plaat afleveren in plaats van een hand vol fillers? System of a Down bracht al eens een dubbelalbum (Mezmerize/Hypnotize) in twee delen uit over een periode van een half jaar. Later kon je de hoesjes in elkaar schuiven zodat je het toch nog als dubbelalbum in de kast kan zetten. Een prima oplossing. Baroness beperkt de totale speelduur gewoon tot 75 minuten. Het had dus net zo goed op één schijfje gepast.
Yellow
‘Yellow’ ligt van de twee schijfjes wat meer in lijn met eerder werk en is over het algemeen wat harder dan ‘Green’. Nummers als Take My Bones Away en March To The Sea zijn daar de beste voorbeelden van. Dit zijn waarschijnlijk de nummers die de Baroness fan meteen zal kunnen waarderen. March To The Sea bevat geweldige dubbele gitaarloopjes die aan Thin Lizzy doen denken.
Wat opvalt is dat John Dyer Baizley, de zanger en gitarist die voor dit album overigens ook de basgitaar ter hand nam omdat bassist Summer Welch er de brui aan gaf, daadwerkelijk zingt. Dit klinkt niet echt als een verrassing maar wie eerder werk van de band kent, begrijpt dat dit een koerswijziging inhoudt. De woeste oerbrullen en schreeuwen zijn achterwege gebleven. Jammer want de combinatie van schreeuwen en harmonieuze samenzang was één van de sterke punten van eerder werk.
Twinkler is het rustpunt van Yellow, een fraai sfeervol stuk en één van de hoogtepunten van dit album. Na Twinkler gaat het gas er weer vol op. Wat volgt is allemaal ijzersterk. Het gelaagde en mooi opgebouwde Cocainium, het stuwende Sea Lungs (dat mij soms aan een zwaardere versie van Muse doet denken) en het epische Eula.
Green
‘Green’ is zoals gezegd wat rustiger, meer rock en minder metal. Verder bevat het meer instrumentals; Green Theme, Stretchmarker en If I Forget Thee, Lowcountry. Bij Green lijkt het meer om de sfeer en het geheel te gaan. Waar de nummers van Yellow nog prima op zichzelf kunnen staan, kunnen sommige nummers van Green dat niet. If I Forget Thee, Lowcountry is daar een goed voorbeeld van. Het klinkt ook meer als een outro van The Line Between en dan werkt het wonderwel. Foolsong en Mtns. (The Crown & Anchor) zijn wat zwakkere nummers maar toch is ook Green als geheel zeker geslaagd te noemen.
Het artwork, waar Baizley verantwoordelijk voor is, is ook nog het benoemen waard. Baizley is een bekende naam wat dat betreft, want hij verzorgt naast het artwork van zijn eigen band ook het artwork van tal van andere artiesten zoals Gillian Welch, Kvelertak en Pig Destroyer. Ikzelf ben Baroness ooit op het spoor gekomen door een t-shirt van Baroness dat gedragen werd door iemand tijdens een Mastodon concert. Ik wilde wel eens weten welke band zulke mooie t-shirts heeft. Baroness wordt wel vaker vergeleken met grote broer Mastodon en dat zal met deze vergelijkbare ontwikkeling (van metal naar rock) die Mastodon nu doormaakt alleen maar vaker gebeuren. En dat is helemaal niet erg.
