Albumrecensie: Duncan Idaho - The Event Horizon
20 december 2012, 12:43 | Jeroen
De uit Lekkerkerk afkomstige poprockband Duncan Idaho is geformeerd rond frontman Ivo Alblas. Het debuutalbum The Event Horizon is al enige tijd in roulatie in de ZUBB spelers, maar van een recensie is het helaas niet eerder gekomen.
Het album is dus al enige tijd uit en heeft de band al aardig wat exposure opgeleverd. Zo stond de band in voorprogramma’s van bands als Manic Street Preachers en San Cisco, wonnen ze de 3de prijs in de GPZH (Grote Prijs van Zuid Holland) en waren ze twee maal te gast in de studio’s van 3FM.
De naam Duncan Idaho komt trouwens van een fictief karakter uit Dune. Een sciencefictionboek van de schrijver Frank Herbert, die succesvol verfilmd is in 1984, onder regie van David Lynch.
In België hebben ze het al wat langer begrepen met bands als Balthazar, School Is Cool en Absynthe Minded, maar na Nederlandse tegenhangers als Moss en Kensington begint ook de Nederlandse indie scene gestalte te krijgen. Duncan Idaho is daar een welkome toevoeging bij.
Op The Event Horizon heeft het normaal lege, donkere eighties geluid heeft een frivole, soulvolle make over en vaak zelfs positieve lading gekregen. Dat door de toevoegingen van strakke gitaarriffs, toetsen, gelaagde zang, en zelfs een sporadisch orgel, naar nieuwe hoogtes is getild. Denk daarbij aan een wat luchtiger, maar veelzijdiger variant van bands als Editors en The National.
Het album start sterk met het opzwepende en tamelijk duistere A Life For Every Sleeper. In het tweede nummer Extrapolate is een aanstekelijk bravado en opgewekt enthousiasme te horen. Bij de eerste noten van Io start je al haast spontaan (na enkele luisterbeurten) zelf de Oooh yeah yeah yeah’s van het refrein te zingen. Muzikaal zit het album ook goed in elkaar. Zo is er mooie interplay van de gitaren te horen op o.a. titeltrack The Event Horizon en bevat Vaporizing Waterfalls lekkere uptempo drums en een strak intermezzo tegen het einde. Tekstueel zit dit nummer ook strak in elkaar, maar de gekozen stijl van zang raakt bij mij net niet de juiste snaar. Afsluiter Echolocation 4-7 heeft een flink portie urgentie en geeft het album een groots, opera-achtig einde.
De zang van Alblas is soms wat monotoon, maar dat is bij de gekozen muziekstijl en teksten zeker geen afknapper, mede door de warme vocale ondersteuning toetseniste Hanna Tollenaar. De muziek is niet vuig of vaag (waar ik normaal wel een sterke voorkeur voor heb), maar klinkt desondanks absoluut niet gemaakt of generiek. Het zou mij verbazen als we in de toekomst niet meer van deze band gaan horen.
