Albumrecensie: Allah-Las - Allah-Las
4 december 2012, 08:26 | Jeroen
Allah-Las is een band die is ontstaan zoals je leest in velen biografieën van bands. Ze zaten bij elkaar op school en speelde in de kelder van een van hun ouders. “In het begin waren we slecht”, “We speelden onze eerste show op een halloween feest”, “We hadden nog niet echt eigen repertoire”. Zo is het bij de Allah-Las.
De naam is een soort verbastering van Los Angeles, maar eigenlijk komen ze er helemaal niet vandaan. Gegrepen door de sound uit de jaren ’60 namen ze met goede vriend Nick Waterhouse hun eerste 45 toeren plaat op. Ze waren echt op zoek naar het ouderwetse geluid en dat is goed gelukt. Nick Waterhouse weet donders goed hoe je een oude plaat moet opnemen. Namelijk met oude analoge opnameapparatuur.
Alles klopt aan dit zelfgetitelde album, alleen zijn ze vijftig jaar te laat. Het is leuk voor thuis, maar zal de hype nu regelrecht ontstaan? Het is The Black Keys al wel gelukt om het jaren ’70 geluid te herintroduceren. Een album wat de Allah-Las erg inspireerde en waar ze op leunen “music-wise” is bijvoorbeeld Pretty Things – PhilippeDeBarge, maar ook bands als The Byrds, The Stones (uit hun begin jaren), White Fence, Ariel Pink en de Beach Boys. Wat zeker duidelijk te horen is op hun album debuutalbum. Hetgeen waar ik de band ook een beetje op betrap is soms een benadering van The Shadows.
De Allah-Las brachten begin 2012 eerst een EP uit genaamd Tell Me (What’s On Your Mind) en later volgde dit album Allah-Las. Het is net of de band uit een tijdmachine is gestapt. De sound, opname en muzikaal is het een oude-nieuwe plaat. Heel vreemd eigenlijk. Het is sowieso niet origineel, maar uiteindelijk wel knap.
De eerste single Busmans Holiday brengt je als luisteraar terug naar een van het eerste werk dat The Rolling Stones uit ’66 toen de Stones Flowers en Aftermath uitbrachten. Sacred Sands is een vrij instrumentale song. Het deed me een beetje denken aan de The Shadows, maar dan iets fleuriger. Het nummer Catalina laat wel duidelijk goed gitaarspel horen. Mocht de zanger gitarist een bril dragen, dan zeg ik de nieuwe Hank B. Marvin (van The Shadows) is opgestaan. De Allah-Las hebben dan wel een oud geluid gejat, maar er is geen gebrek aan compositie. De melodieën zijn niet eens heel catchy, het past in het gehele plaatje wat enorm lekker weg luistert.
Toch als je door het album heen bladert denk je niet dat je steeds een ander liedje aan het luisteren bent, daar lijkt het allemaal net iets te veel voor op elkaar. Wat vooral te aan het hoempa tempo van drums met tamboerijn te danken is. Het laatste nummer Long Journey leek daar even verandering in te brengen. De toenmalige (‘66) bijdehante zang, geluid en rauwe stemgeluid klonk weer bekend in de oren. Stiekem wordt het fuzz gitaar geluid ook wat meer geherintroduceerd. Daar houden we zeker van!
Oh misschien is het ook wel lekker dat we vandaag de dag ook nog eens mogen kiezen naar wat nieuwe liedjes die gemaakt zijn vanuit een ouderwetse perspectief. Het is gewoon lekker ouderwets. Je moet er van houden en het blijft een bijzondere tijd die je mooi weer eens op een nieuwe manier kan beluisteren.
Allah-Las spelen binnenkort in Nederland. 12/2 – Utrecht, Netherlands Le Guess Who Festival, 12/4 - Amsterdam Paradiso, 12/7 – Groningen Vera en op 12/8 - Nijmegen Merleyn. Ga ze zien!
