Albumrecensie: Avant La Lettre - In My Time
18 januari 2013, 14:27 | Jeroen
Vandaag komt alweer het tweede album van de Amsterdamse band Avant La Lettre in twee jaar uit. De band debuteerde vorig jaar sterk met het goed ontvangen Belief en besloot direct na de release nieuw materiaal te gaan schrijven. De formatie wijzigde en zanger/gitarist Laurens Radstake, drummer Titus Zeldenrust en toetsenist/gitarist én producer Martin Beuker zette door. Het resultaat mag er zijn: In My Time.
Op het eerste oor doet het regelmatig aan melodieuze Britpop denken en de hese, rauwe zang van Radstake doet vaak aan die van de omstreden Liam Gallagher denken. Ook zanger Kelly Jones van Stereophonics zou als referentie voor zijn stemgeluid kunnen dienen.
Ook de muziek heeft iets Brits en klinkt regelmatig Beatlesque, pompeus met galmende synths, orgels of trompetten. Dan is het extra opmerkelijk als je in Postmodernity ineens een omschrijving van een avond in het Amsterdamse nachtleven voorbij hoort komen.
Er zit een hele aangename flow in het album dat in slechts twee maanden werd opgenomen. Vanaf uptempo opener Mirrors rolt het album als een trein voorbij. Het album klokt op 36 minuten ook niet heel lang, een enkeltje Utrecht – Den Haag is er net mee te vullen. Hold On balanceert, net als veel andere nummers, met succes tussen dreigend en warm, waarbij de muziek meeslepend mooi gelaagd opzwelt en afneemt.
De begeleidende brief bij dit album bevat twee zinnen die de tekstuele inhoud prachtig weergeven, mooier dan ik hem zou kunnen omschrijven: “Dit album is een portret van een generatie. Hoe mensen worstelen met een veelheid aan keuzes en proberen een zinvolle inhoud geven aan een tijdperk vol mogelijkheden, maar zonder grote ideeën, zonder visie.” De keuze voor de onderwerpen van de nummers zijn niet licht. Zo gaat opener Mirrors over Radstake’s ernstig zieke moeder, maar heeft desondanks een hoopvolle ondertoon. Het nummer Peace Sign schetst het beeld van een meisje, in een t-shirt met vredesteken, dat verteld over de aankomende apocalyps.
Het album als geheel landt bij mij hetzelfde als de eerste albums van eerder genoemde bands Oasis en Stereophonics: In eerste instantie met wat terughoudendheid, maar na een aantal luisterbeurten wordt de ongepolijste zang een gewaardeerde en aangename acquired taste. Daarnaast wordt de Brits georiënteerde pop sound succesvol gevarieerd met rock en 80’s invloeden. Het eindresultaat is een radiovriendelijk album met voldoende pit om niet tam te zijn en genoeg diversiteit om niet snel te vervelen.
Het album is nu op de 3voor12 Luisterpaal te beluisteren en op woensdag 23 januari vindt de albumpresentatie plaats in de Paradiso.
