Albumrecensie: Johnny Marr - The Messenger
12 maart 2013, 15:21 | Jeroen
Johnny Marr, in Nederland misschien niet bekend bij het grote publiek, maar in Engeland is deze gitarist een bijna levende legende. Samen met Morrissey richt hij The Smiths op. Door zijn geweldige gitaarspel en de teksten en stem van Morrissey groeien ze uit tot de Lennon/McCartney (ja, zover gaat het daar) van de jaren tachtig. De laatste band die qua impact en populairiteit in Engeland het meest in de buurt kwam is Oasis.
Tussen het einde van The Smiths en zijn eerste echte soloplaat heeft Marr niet stilgezeten. Sessie muzikant voor bijvoorbeeld The Pet Shop Boys, Beck, Talking Heads en Oasis, lid van The The, Modest Mouse en The Cribs en Johnny Marr & The Healers en werkte ook aan soundtracks, meest bekend is de blockbuster ‘Inception’. In 2013 werd hij door NME uitgeroepen tot Godlike Genius waarmee hij in een rijtje komt van U2, Paul Weller, The Cure en Noel Gallagher. En hij is nog steeds pas 49 jaar.
Tot zover de introductie, hoe is de plaat? Om te beginnen, Marr heeft niet de stem of het schrijvers talent dat Morrissey heeft. Is het daarom slecht? Nee, totaal niet. Qua gitaarriffs en complete songs is dit het beste wat Marr uitbrengt sinds The Smiths. Opener The Right Thing Right begint direct met een van de beste vocals die Marr zingt op de plaat en ook het gitaarwerkt is van hoog niveau. Die lijn wordt niet geheel doorgezet met I Want The Heartbeat, een drammerig nummer dat door de afwijkende melodielijn en drum nooit helemaal van de grond komt. Eerste hoogtepunt van de plaat komt met European Me. Het nummer begint met een gitaarriff die op een The Smiths album had kunnen staan, dochter Sonny Marr verzorgt achtergrondzang in een prachtig refrein. Marr schreef de tekst nadat hij een aantal jaar in Portland, USA had gewoond en aldaar in gesprek raakte met een Amerikaan over Europa en wat hem een gevoel gaf als Europeaan.
Wat volgt is het minst sterke nummer van de plaat, eerste single Upstarts. Het opende gitaarwerk is niet eens zo slecht maar wanneer de vocals beginnen is schiet het naar een dieptepunt. Het lijkt dat al het werk in de muziek heeft gezeten en nog even snel een werkelijk tenenkrommend zanglijn heeft toegevoegd. Na deze wisselvallige opening herpakt Marr zich voor de rest van de plaat. Lockdown en The Messenger zijn sterke songs waarvan zeker het laatst genoemde er wederom uitspringt vanwege het unieke gitaarspel. Ook het mooi opbouwende Say Demense pakt goed uit, waar Marr duidelijk zijn veelzijdigheid laat horen.
The Crack Up is een heerlijk Brits nummer waar Marr insperatie haalt van Oasis en The Stone Roses. Wat volgt is het absolute hoogtepunt van deze plaat en wat mij betreft al een van DE songs van 2013: New town Velocity. Het nummer heeft alles wat een Marr nummer goed maakt: afwisselende prachtige gitaarlijnen, een lome zang en achtergrond zang van Sonny Marr. De plaat eindigt met het redelijke Word Starts Attack waar Marr na 2 minuten nog even de gitaar aanzet voor een solo.
Een aantal mindere songs zorgen ervoor dat The Messenger niet een perfecte plaat is geworden. Maar met The Right Thing Right, European Me, The Messenger en met name New town Velocity is deze plaat zeer zeker een aanrader voor degene die van de Britse sound houdt.
