Albumrecensie: The Maureens - The Maureens
7 september 2013, 12:24 | Jeroen
Hou de zomer nog wat langer vast met de zonnige klanken van The Maureens. Deze uit Utrecht afkomstige band levert met het zelf-getitelde album (of is het titelloos, wat is de conventie?) een debuut van formaat op. Geïnspireerd door grootheden als The Beach Boys, The Posies en Big Star.
De bandleden zijn geen groentjes in de muziekscene en speelden eerder in bands als Silence is Sexy, Mr. Love and the Stallions en Brown Feather Sparrow. The Maureens kreeg vorm door de gedeelde liefde voor meerstemmige zang, vrolijke melodieen en een vol gitaargeluid.
In een schaarse 35 minuten passeren 13 nummers. Hiervan duren er drie minder dan twee minuten en een zelfs maar 30 seconden, de laatste is dan ook eigenlijk niet meer dan een sferisch muzikaal intermezzo. De drie korte nummers zijn toch volwaardig, ondanks de korte duur.
Het album opent sterk met het instrumentale nummer_Zuma Beach_ dat zich met behulp van o.a. verschillende gitaren, klokkenspel en wat woo-hoo-hoo’s naar een eerste kleine climax werkt om naadloos over te vloeien in Brother. Het kenmerkende ’70s orgeltje wordt naar de voorgrond geschoven en de meerstemmige zang neemt een prominente plek in. Welke het trouwens in alle nummers doet. Verrassend komt er een hele passende gitaarsolo tegen het einde van het nummer ten gehore. Iets wat trouwens in meer nummers gebeurd en de vaak zomerse, luchtige muziek een scherper en uitermate welkom puntiger randje geeft. Als het laatste akkoord van het orgel verstilt start het Interpol-achtige riff van Early June, de nieuwe single van de groep, waarin ook een ook ook een harp of omnichord verwerkt is. Een vlot tempo en bijpassende drumpartijen begeleiden de luisteren naar (wederom) een flinke gitaarsolo. Na afloop valt het geheel stil voor een break om na een paar tellen de draad weer op te pakken. Iets dat ook ongetwijfeld live leuk uit zal pakken
Andere hoogtepunten op de plaat zijn het in hoge versnelling passerende Freeway, het ingetogen There Goes My Love (denk aan een mierzoete ballad vergelijkbaar met die van Band of Horses of My Morning Jacket), Mary Ann wat zonder twijfel hitpotentie heeft en het eveneens zoete Boy Meets Girl in de lijn van de eerdergenoemde There Goes My Love ligt.
Eigenlijk worden er op het hele album dezelfde basisingrediënten in een steeds net iets andere samenstelling gebruikt en net als in de Italiaanse keuken resulteert dit in een wisselend, maar steeds weer heerlijk eindresultaat. Er zijn niet veel luisterbeurten nodig voordat dit album onder je huid kruipt. Wees gewaarschuwd, want voordat je het weet neurie of zing je de (achtergrond)zang- of gitaarmelodieen mee terwijl je over straat loopt of in de tram/trein/bus zit, tot verbazing en/of amusement van de mensen om je heen.
The Maureens presenteren hun debuutalbum op 14 september in de EKKO in Utrecht. Het album ligt vanaf de maandag er op in de winkels. Meer info over de band vind je op hun website themaureens.com en hou hun Facebook in de gaten.
