Albumrecensie: Rah Rah - The Poet's Dead
28 september 2013, 11:53 | Jeroen
In het begeleidende schrijven dat met dit album meekwam wordt de Canadese band (uit Regina, Saskatchewan) Rah Rah passend gecategoriseerd als indie/power pop. Al weet ik niet zo goed wat het laatste genre inhoud, kan ik me er een aardige voorstelling bij maken. De muziek is met vlagen erg stevig en de diverse zanglijnen zijn aanstekelijk.
Net als de beroemde landgenoten van Arcade Fire bestaat de formatie uit een flinke groep veelzijdige muzikanten. The Poet’s Dead is al het derde album van de band. Ze timmeren al een tijd aan de weg en sleepten prijzen binnen als “Best Canadian Band” en “Best New Alternative Band” in de iTunes Best of 2009 lijst.
Het album opent sterk met mooi samengestelde en uptempo Art + A Wife. In verhalende vorm komt een kort levensverhaal van een muzikant voorbij, dit zorgt er voor dat je aandacht niet verslapt. Hij leert gitaar spelen, vormt een bandje, gaat op tour, leeft er op los, heeft veel vriendinnen, maar komt tot inkeer en wil eigenlijk alleen Art + A Wife. Op ongeveer 2/3 van het nummer doet de onzekere, vrouwelijke zang zijn intrede en voorziet hem van wat tegengas.
Prairie Girl opent met vrouwelijke zang en de prominente gitaren van de voorganger verdwijnen naar de achtergrond. Het lijkt tekstueel op een antwoord op de opener, maar uit een ander perspectief geschreven. Ondanks een andere compositie sluiten de nummers goed bij elkaar aan, het tempo blijft hoog en de muziek werkt zich van climax naar climax.
Voor de meeste luisteraars zal First Kiss de deal sluiten, of niet. Na de eerste aandachtige luisterbeurt eindigde het nummer met 5 sterren in mijn playlist. Het nummer opent heel ingetogen om even later flink los te barsten. Wederom een verhalende tekst, ditmaal over de geschiedenis van een liefde, in prachtige bewoordingen gevangen.
Ik zou door kunnen gaan met ieder nummer vol enthousiasme te beschrijven. Normaal vat ik nog een paar hoogtepunten samen, na een omschrijving van de eerste nummers, maar dat zijn er na bovenstaande drie nog eens negen. Om te voorkomen dat deze recensie de langste op ZUBB ooit wordt, doe ik dat niet.
Is er dan helemaal niets negatiefs te melden? Nou de zang van Marshall Burns is wat rauw, dat zal niet iedere luisteraar bekoren. Zijn zang wordt regelmatig afgewisseld met de wat makkelijker in het oor liggende, vrouwelijke zang van Erin Passmore en Kyrie Kristmanson, die ook hoofdrollen opeisen.
Rah Rah levert met dit album een meesterwerkje af dat eigenlijk iedere muziekliefhebber een kans moet geven. Het is gevarieerd, veelzijdig, tekstueel interessant en de verhalende vorm hiervan iets dat ook bijvoorbeeld The Decemberists zo bijzonder maken.
Rah Rah live ervaren? Ze staan maandag a.s. in de vrij toegankelijke Ziggo Studio naast de Ziggo Dome. Hiervoor is een inschrijving wel verplicht, meer info vind je hier.
