Recensie: Crossing Border Den Haag - vrijdag
17 november 2013, 20:52 | Jeroen
De eerste avond van Crossing Border belooft op voorhand al legendarisch te worden. Op het programma staan Chloe Charles, Villagers Ft. s t a r g a z e en Glen Hansard, maar net zo goed hadden we deze vrijdag kunnen kiezen voor Ghostpoet, White Denim en Meindert Talma, dat een totaal andere maar even zo interessante avond had opgeleverd. Dat is misschien het enige minpuntje van het festival: de keuzestress is enorm. En dan hebben we het alleen nog maar over de vrijdag.
De prachtige Chloe Charles
We beginnen de avond met een licht verteerbaar maar smaakvol aperitief in Het Nationaal Toneel. De Canadese zangeres Chloe Charles verrast met de intieme manier waarop zij haar debuut Break The Balance speelt. Een stijl die op menig podium zou verwaaien door het geroezemoes van ons notoire luidruchtige festivalpubliek. Maar niet op Crossing Border, zo blijkt. Men blijft muisstil en zit aan stijlvol aangeklede tafeltjes, waarop romantische waxinelichtjes zorgen voor een warme en gezellige sfeer. Het publiek dat met ingehouden adem naar een artiest luistert is een verademing. Dank je wel daarvoor!
Deze setting past de zangeres en haar liedjes, die verhalen over de ongrijpbare zaken des levens (dood, liefde, meisjesachtige jongens, religie en het bovennatuurlijke), komen goed uit de verf. Dit is overigens ook voor een groot deel toe te schrijven aan de gedoseerde maar kundige begeleiding op piano en viool door haar drie bandleden. De magie wordt slechts verstoord wanneer de zaaldeur geopend wordt en de snoeiharde beats van Ghostpoet, die een verdieping lager zijn ‘spoken word’ staat uit te spugen, de zaal binnendringen. Op die momenten zie je aan de zangeres dat het moeilijk is de concentratie vast te houden. Een klein smetje, dat niet eens aan haar te wijten valt.
Foto: 3voor12 Den Haag, Wouter Vellekoop
De verrassende Conor o’Brien
Na dit vertederende optreden gaan we op weg naar The Royal, de prachtige zaal van de Koninklijke Schouwburg, die voor de rest van de avond dienst zal doen als onze venue. We vallen midden in het kunstcollege van Joost Zwagerman, die eens te meer bewijst een begenadigd verteller te zijn en zich, zo tussen de instrumenten van Villagers, nog nooit zo rock ’n roll zal hebben gevoeld.
Na een gepast applaus voor Zwagerman is het dan eindelijk tijd voor het optreden van het Ierse ‘wonderkind’ Conor o’Brien. Een optreden waar reikhalzend naar uitgekeken wordt, enerzijds omdat zijn band begeleid zal worden door het klassieke ensemble s t a r g a z e en anderzijds omdat we niet weten wat we van deze wispelturige Ieren kunnen verwachten. Na het prachtige folkachtige debuut Becoming A Jackal verraste Villagers dit jaar immers met de minder toegankelijke groeibriljant {Awayland}, een plaat waar de elektronische hulpmiddelen niet geschuwd worden. We vragen ons af hoe deze albums vanavond op het podium aan elkaar geregen worden.
De eerste helft van de set voelt vertrouwd aan. De show draait voor een groot deel om o’Brien die zijn rol als frontman met verve invult. Hij is grappig, vertedert met zijn prachtige stem en doet wanneer nodig een stapje terug, zodat de andere muzikanten op het podium kunnen schitteren. s t a r g a z e vult de veelal klein gebrachte liedjes goed aan. De eerste helft van de set is er een zoals je die verwacht bij een festival als Crossing Border en bij een zaal zoals de Royal. Enigszins braaf, cultureel verantwoord (want met strijkers) en vooral niet te luid.
Foto: Moos Wolfs
Halverwege de show verdwijnt het ensemble echter tijdelijk van het podium en laat Villagers zich van haar andere kant zien. o’Brien is overduidelijk van plan te onderzoeken hoe ver die borders hier in Den Haag dan wel niet gecrosst kunnen worden. Via een eigen interpretatie van een rock ’n roll-song naar het Muse-achtige ‘Occupy Your Mind’ tot een maniakale uitvoering van ‘The Waves’, het publiek wordt niet ontzien… en blijft zitten. Experiment geslaagd dus. s t a r g a z e bleek vanavond de lijm die Becoming A Jackal en {Awayland} aan elkaar wist te plakken. Zelden zagen we zo’n gevarieerde show.
De ervaren Glen Hansard
Aan Glen Hansard, opnieuw Iers, de zware klus dit optreden van Villagers en s t a r g a z e te overtreffen, maar laat dat maar aan de charismatische ex-frontman van The Frames over. De twaalfkoppige band begint vrij onverwacht zonder aankondiging van master of ceremony Menno Pot en weet vanaf de eerste noot de juiste snaar bij het publiek te raken. Het plezier spat van de 12-koppige band af en Hansard toont zich, zoals altijd, de ultieme entertainer.
Het showmanship gaat echter nooit ten kosten van het vakmanschap en Hansard beheerst het allemaal. Van hele kleine, gevoelige liedjes, tot grootse muzikale uitspattingen, waarbij menig snaar sneuvelt. De band (die overigens ‘gewoon’ bestaat uit de muzikanten die normaliter The Frames vormen, aangevuld met een sterke strijkers- en geniale blazerssectie) schakelt net zo gemakkelijk van gospel naar rock en van blues naar folk. De ingehouden vocalen van Charlotte Blokhuis (dochter van Leo), die zo nu en dan het podium op geroepen wordt, vullen de krachtige stem van Hansard mooi aan.
Zo verrassend als Villagers wordt dit optreden echter nooit, maar voorspelbaarheid klonk nog nooit zo aangenaam. Het publiek lijkt te weten wat deze begenadigd muzikant kan en lijkt hier ook voor naar Den Haag gekomen te zijn. Het feit dat publieksfavoriet ‘Falling Slowly’ niet gespeeld wordt, wordt ruimschoots goed gemaakt doordat ‘Fitzcarraldo’ wel de revue passeert.
Wanneer als toegift een New Orleans-achtige vertolking van Leonard Cohen’s ‘Passing Through’ wordt gespeeld is de avond af. Het publiek verlaat al neuriënd en grijnzend van geluk The Royal om onder het genot van afzakkertje deze prachtige eerste avond van Crossing Border 2013 na te bespreken.
Op naar morgen, op naar Flying Horseman, Savages en These New Puritans. Of toch maar naar Radical Face, John Grant en Warpaint? Keuzestress alom. In ieder geval op naar Crossing Border 2014. Die beslissing is snel genomen, want wat een mooi initiatief blijft dit festival in de Haagse binnenstad toch!
Foto: Moos Wolfs
