Albumrecensie: HELMUT - Polymono
12 februari 2014, 08:31 | Jeroen
Helmut, of eigenlijk HELMUT in hoofdletters, zoals in het begeleidend schrijven te lezen valt, is niet bepaald de meest sexy nieuwe artiestennaam die ik de laatste tijd voorbij heb zien komen. Ook in de stapel promo’s, die mij ongeveer tegelijk bereikte, sprong de hoes er niet bepaald uit. Daardoor was het ook eigenlijk de laatste plaat die ik luisterde, maar tegelijk wel de meest verrassende.
Adrian Schull, alias HELMUT, bestudeerde de elektronische club scene in Berlijn en woonde vervolgens een jaar in Montreal. Hij ontwikkelde zijn ritmische, minimalistische geluid alsmaar verder en belandde als voorprogramma op podia voorafgaand bij optredens van o.a. Beiruit en Joan as a Police Woman. Waarbij hij solo zijn nummers opbouwde, loop na loop, en de zalen stil wist te krijgen, een bijzondere prestatie als voorprogramma.
Het album opent met The Tribe. Het nummer start met een sample dat als een metronoom je aandacht trekt. Het blijkt een opmars te zijn naar een uiterst zorgvuldig gekozen set clicks, beatbox samples en een gemoedelijke gitaarmelodie die de basis van het nummer vormen. Even later valt dit alles stil voor de eerste kennismaking met de zang van HELMUT: we´re lost and disconnetd from the tribe. De muziek klinkt minutieus samengesteld, geen clap, break of effect is aan het toeval overgelaten, alles klinkt weloverwogen. Ondanks de wat duistere eerste zinnen, lijkt Schull toch een positieve boodschap te hebben: focus on the inside, this time it feels right.
Kunnen alle hierop volgende nummers ook een dergelijke uitgebreide omschrijving krijgen? Ja. Veranderd er heel veel? Nee. Het woordkunstenaarschap van Schull wordt wel alleen maar duidelijker en is met vlagen briljant. Muzikaal worden instrumenten toegevoegd of weggelaten en veranderd het tempo iets, maar nooit echt enorm. Ondanks een heel vol geluid, geldt voor zijn composities wel degelijk het principe less is more en spelen de breaks telkens een prominente rol voordat de muziek en zang weer aanzwellen.
Het gebruik van samples geeft het album een 80’s geluid. Ook de zang van Schull heeft iets leegs, eenzaams, iets dat ik ook in veel albums hoor uit die periode, maar toch klinkt dit album eigentijds. Anderzijds doen de gitaarmelodieën denken aan Chicane (jaren ’90 trance / breakbeat) en geven de baslijnen, claps en beatbox samples een knipoog richting hip (of trip) hop. Dit maakt dat Polymono gelabeld zou kunnen worden als funky slaapkamerdisco en enigszins in hetzelfde genre als bijvoorbeeld The xx valt.
Ruimtelijk, sferisch, zonnig, goed gebruik van leegtes, modulair en minutieus opgebouwd zijn kenmerken die de stijl van dit album omschrijven. Is het daarmee ook het direct één van de kanshebbers voor beste album van het jaar? Dat zal tijd moeten uitwijzen, maar verrassend en fris is het absoluut. Er valt telkens wel weer iets nieuws te ontdekken, muzikaal en tekstueel. Voorlopig ben ik er nog niet op uitgekeken na een fiks aantal luisterbeurten en kan ik niet wachten om eens een optreden van HELMUT live te gaan ervaren!
Het album verschijnt deze vrijdag, 14 februari 2014, via Rough Trade / Haldern Pop Recordings.
