Albumrecensie: Breton - War Room Stories
2 februari 2014, 17:53 | Jeroen
Wellicht kan een korte introductie geen kwaad. Breton uit Zuid-Londen opereert al enkele jaren in de luwte. De multimedia electrorock formatie heeft een DIY aanpak en startte met het maken van films met hun eigen muziek eronder. Dat sloeg goed aan en ze besloten de muziek ook los uit te brengen, wat resulteerde in een reeks EP’s. Ook brachten ze remixen uit van onder andere Tricky, The Temper Trap en Local Natives. In 2011 tekenden ze een platencontract en in april 2012 verscheen het debuutalbum Other People’s Problems.
De naam Breton verwijst naar André Breton (1896 – 1966). Een Frans schrijver, dichter en essayist, die wordt gezien als de grondlegger van het surrealisme. Een passende naam voor de formatie die zich graag als een wat kunstzinnig, multimediaal gezelschap wil presenteren. Wat ook weer in lijn ligt met de keuze voor de opnamelocatie voor het album War Room Stories, de hoofdstad van de nieuwe kunsten en hip zijn, Berlijn.
Opener Envy, flink aangedikt met lagen van strijkers en toetsen, had met gemak ergens halverwege de laatste langspeler van de band Foals kunnen staan. Niet dat daar wat mis mee is, maar het getuigt niet van enorm veel originaliteit. In combinatie met het wat lome tempo is het een wat flauwe start. Daar brengt het daaropvolgende S2 nog geen echte verandering in. De beats worden worden inmiddels wel iets dikker en de samples wat vlotter. Legs & Arms en Got Well Soon stoppen wat meer pit in de plaat, vooral de laatste waarin de invloed van donkere nachten gevuld met Berlijnse techno zijn terug te horen.
Het opgedane enthousiasme voor de richting die de plaat op lijkt de gaan, ebt snel weer weg als alles wat volgt zonnig, gelikt en overgeproduceerd uit mijn speakers druipt. Ten opzichte van de voorganger Other People’s Problems, waar hip hop invloeden, breaks en dansbare ritmes de boventoon voeren, lijkt de kracht van War Room Stories gestorven te zijn met de gepolijste mixage in de studio. Een oordeel waar ook de betere en tevens laatste twee nummers Brothers en Fifteen Minutes niet veel verandering in weten te brengen.
In de basis bevatten de nummers de juiste ingrediënten. Live en met meer pit kunnen de meeste nummers een goede aanvulling zijn op eerder verschenen werk. Of dit album hoog in de eindlijsten van 2014 zal eindigen betwijfel ik, maar de band kan zich revancheren op het podium: Ze staan 27 februari in de Paradiso.
