Recensie: Trentemøller in Paard van Troje

6 maart 2014, 20:45 | Jeroen

De Deense Anders Trentemøller is producer en DJ. Dus zou je verwachten dat wanneer hij optreedt het om een dansfeestje gaat op een vrij- of zaterdagavond of zelfs -nacht. Niet Trentemøller, die doet het Anders. Hij geeft een concert op woensdagavond vanaf 21u in ‘t Paard van Troje in Den Haag.

Het podium is bij binnenkomst gevuld met een batterij synths, een drumstel en wat microfoons. Het lijkt of er een band gaat optreden. Het optreden is niet uitverkocht, maar de vloer en beide balkon van ‘t Paard zijn goed gevuld. Om vijf over negen gaan de lichten uit en klinkt er een zoemende bas, de zaal vult zich met mist.

Dan komen ze op: twee vrouwen met gitaren, een basgitarist en de drummer. Als laatste komt de man-of-the-hour zelf, Anders Trentemøller. Wat volgt zijn duistere tunes, het heeft veel weg van psychedelische filmmuziek.

Zelf vult hij de band aan met zijn samples, vaak gevolgd door een korte solo op xylofoon. Het geeft, zoals eerder gezegd, een zeer duister, maar ook mysterieus gevoel, alsof je in een horrorfilm ronddwaalt. Ter illustratie ontpoppen er op het podium een soort cocons gevuld met spiraalvormige slingers. Dan is er nog telkens het geluid van het vaagste instrument ter wereld: de theremin. Het produceert het hoge fluitende geluid bekend uit veel oude sci-fi films van de jaren vijftig. Door het psychedelische effect space je al snel weg op de golven van de meeslepende muziek die je optilt en naar een andere planeet of je naar een andere dimensie brengt.

Halverwege het concert lijkt er toch een verschuiving te komen in de set. De nummers worden dansbaarder en het heeft een minder duistere ondertoon. Trentemøller brengt zijn bekendere nummers later in de set ten gehore en zo zorgt hij ervoor dat de zaal langzaam ontwaakt uit hun trance en er enthousiast gejuicht en gedanst wordt.

In het tweede gedeelte van de set is er meer zang van de kortharige gitarist van de band. Het heeft een hoog jaren tachtig gehalte. Duidelijk beïnvloed door bands als The Cure en Depeche Mode. We worden ook nog tegen het einde van de set door de dames op een mimeshow en de robot getrakteerd. Een leuk intermezzo.

De muziek is meeslepend en melancholisch, de zang niet altijd even zuiver, maar dat doet niks af aan de ervaring. We eindigen met een volle bühne in een horror surf/rock/electro apocalyps. Het publiek is niet tam, maar als een soort Scandinavisch feestgezelschap. Niemand verliest zich totaal en na het laatste nummer bewegen de aanwezigen zich ordelijk richting de uitgang.