Recensie: Motel Mozaique - zaterdag
7 april 2014, 21:20 | Jeroen
Zaterdag 5 april. Al jaren aan het begin van april opent Motel Mozaique een weekend lang zijn deuren in Rotterdam en trekt veel muziek, kunst en bezoekers naar de haven van Europa.
Girls in Hawaï
Onze avond begint bij Girls in Hawaï in de Kathedraal. De tent is half vol. De Belgische Indierock band bestaat sinds 2000. Het publiek kiest ervoor bij te praten in plaats van het concert echt te volgen. Ergens kan ik mij dat wel voorstellen. De zang is niet heel goed en een echte show maken onze zuiderburen er niet van. De samenzang komt vaak goed uit de verf, maar de lead zang laat wel wat te wensen over. Muzikaal zit het geheel goed in elkaar. Zanger Lionel Vancauwenberghe probeert bij sommige nummers sfeer te brengen en enkele nummers eindigen in een flinke jam, maar het komt niet echt van de grond. Snel door naar het volgende optreden dus.
Syd Arthur
Het Britse viertal Syd Arthur uit Canterbury speelt in de foyer van de Schouwburg. Drie langharige dudes en een toetsenist/minigitarist met een super afro. De muziek is niet in één stijl te vangen. Psychedelische rock, jazz, funk, het past allemaal. Het klinkt in ieder geval heerlijk. Muzikaal speelt de band sterk, regelmatig zelfs indrukwekkend virtuoos en de zang is na het vorige optreden een verademing. In het programmaboekje wordt een vergelijking gemaakt met Local Natives, die gaat zeker op qua sfeer en jazzy ritmes, maar dan wel met jaren ’70 rock (gitaar) invloeden en stevige muzikale intermezzo’s. De band is een echte festival ontdekking. Jammer genoeg stonden ze niet in een zaal of tent, dat hadden ze zeker verdiend!
Jonathan Wilson
De Schouwburg is bij aanvang om een uur of 8 goed gevuld voor de Amerikaanse singer-songwriter. De muziek is een mix van jaren ’60, ’70 en 2014 met wat country en folk er tussendoor. Ze maken een ingetogen entree, Jonathan Wilson helemaal in het zwart gekleed, pakken hun instrumenten en beginnen te spelen. Het eerste en tweede nummer lopen in elkaar over en het klinkt geweldig. Een mix van Pink Floyd en Alan Parsons Project. Qua muziek, maar ook de stem van Wilson heeft veel weg van Roger Waters en Alan Parsons.
Na het derde nummer Illumination gaan we naar boven en wat opvalt is dat veel mensen de zaal verlaten. Waarschijnlijk om naar andere bands te kijken, zoals Moss of Angel Olsen, aan de muziek van Jonathan Wilson kan het niet liggen. Van bovenaf ziet de zaal er leeg uit, jammer voor zo’n goed optreden. De jamsessies die ze neerzetten zijn geweldig.
Halverwege wijken ze af van de gitaarsolo’s en klinkt het wat meer upbeat met country en folk invloeden, wat ook goed bevalt. Na een uur denken we dat het concert afgelopen moet zijn, maar spelen de heren door. Na nog een aantal nummers toch maar even het tijdschema checken, ze spelen anderhalf uur. Geen probleem, hoe langer hoe beter! Als dan tegen het einde van de set Can We Really Party Today? en en een prachtige uitvoering van Valley of the Silver Moon voorbij komen zijn we blij dat we gebleven zijn en Wilson de tijd heeft gekregen een langer optreden te kunnen geven.
Matthew and the Atlas
Onderweg naar Rotown voor Howler besluiten we even de Paradijskerk binnen te lopen voor Matthew and the Atlas. Het is een prachtige locatie. Voor de deur staat een flinke rij. Gelukkig kunnen we de laatste drie nummers nog mee pakken, want Folk-artiest Matthew weet goed gebruik te maken van de sfeer en akoestiek van de kerk en met zijn beladen en zware teksten weet hij een bijzondere ambiance te creëren in de kerk, blij dat we toch in die rij zijn gaan staan!
Erlend Øye Acoustic Trio
Voor de deur van Rotown stond net een iets te lange rij. Dus beloten we naar de Schouwburg te gaan voor het optreden van Erlend Øye Acoustic Trio. Of beter de show. De zaal is propvol en de sfeer zit er al goed in als we binnenkomen. Erlend vraagt of iedereen lekker staat. Na een bevestigend antwoord vraagt hij iedereen te gaan zitten voor het volgende nummer. Zo gaat het het de hele show door. Naast een grappige gast is hij een goede zanger. “I recently moved to Italy and the song I will sing won the eurovision in ’64”. “Next song everybody joins in”. Als echte Hollandse Op volle toeren gasten klappen we mee. Het liedje meezingen gaat lastiger.
Erlend is een ware jester die het publiek goed kan bespelen. Alles is een reden om contact te leggen met het publiek. Als we even moeten wachten op het volgende nummer vraagt hij: “Is there anyone who want to ask me about the meaning of life? I am 38 now, so I can give a lot of great advice”. Het publiek smult ervan. En wij ook. Een geslaagde afsluiter voor een super relaxed festival.
