Albumrecensie: Johnossi - Transitions
28 april 2014, 18:34 | Jeroen
Johnossi is een duo uit Saltsjöbaden, Zweden en wordt gevormd door singer/songwriter en gitarist John Engelbert samen met drummer, percussionist en eveneens zanger Oskar “Ossi” Bonde.
De band is vooral bekend in Zweden en delen van Europa. Sinds hun debuut Johnossi (2006), met daarop de bescheiden hits Execution Song en Man Must Dance, verschenen nog twee albums en tourt de band vrij intensief in het club circuit en op festivals. De grote doorbraak buiten hun vaderland laat nog op zich wachten. Voor hun vierde album Transitions nodigde ze toetsenist Martin Hedoros van The Soundtrack of Our Lives uit in de studio. Daarnaast werden de uitvoerend producenten Pontus Winnberg (van Miike Snow) en Bjorn Ytting (van Peter, Bjorn and John) aangetrokken.
Transitions opent groots met het nummer Into The Wild. Het trapt ingetogen af met een gitaarpartij en de rauwe doch breekbare en geëmotioneerde zang van John Engelbert:
In the wild I see no roses
In the wild I feel no pain
I’m alive, but I am broken
I’m alive, but I’m ashamed
Terwijl de muziek laag na laag aanzwelt hervat de zang en met iedere zin begrijp je het bezongen verlangen om te verdwijnen in de wildernis. De reden, zo wordt even later duidelijk, is een verbroken relatie. Maar het laat je nog niet gaan voordat halverwege het nummer een ware muzikale explosie laat horen. Een waardige opener, die de verwachtingen voor wat nog komen gaat behoorlijk verhoogd.
Stevige en best puntige nummers volgen in de vorm van de nieuwe single Gone Forever en E.M.. Een salvo van drie nummers die de middenmoot riant overtreffen en een mooie aftrap zullen zijn bij de optredens die nog gaan volgen. De nummers hebben een eigen smoel, maar toch duidelijk de Johnossi stijl die ook op de voorgangers te horen was.
Wat volgt blijft met vlagen heel goed te beluisteren, maar zakt toch wel wat onder het niveau van de eerste nummers. Op positieve wijze vallen op het uitermate geschikt voor de radio For A Little While, het uitbundige en wederom muzikaal explosieve Roscoe en het kleine, maar meeslepende Great Escape. Ook Alone Now klinkt erg goed en bevat als bonus nog een flinke gitaarsolo, die live tegen het einde van de set, niet zal misstaan.
Afsluitend mag gesteld worden dat Johnossi opnieuw een gedegen rock album heeft afgeleverd, die sowieso bij de liefhebbers goed zal landen, maar ook wat nieuwe fans zal kunnen aantrekken. Enkele nummers (bijvoorbeeld het cliché klinkende Bull/Bear) kan je beter wel gelijk overslaan. Tenzij een rustiger nummer ze ineens een enorme (radio) hit gaat opleveren, zal hun populariteit niet ineens enorm gaan toenemen met Transitions, maar het bevat genoeg kwaliteit om in ieder geval de interesse van de meeste rock minnende mensen (en festivalprogrammeurs) te wekken.
