Albumrecensie: Spoon - They Want My Soul
24 september 2014, 16:35 | Jeroen
Ruim 18 jaar geleden debuteert de Amerikaanse indie rockband Spoon uit Austin, Texas met het album Telephono, welke toentertijd via Matador Records werd uitgebracht. De plaat scoort in Amerika gelijk een Top 40-notering in de zogenaamde Independent Albums chart van Billboard. Twee jaar later, in het voorjaar van 1998, verschijnt het tweede album A Series of Sneaks, ditmaal via het Elektra label. Wat volgt is een jarenlange samenwerking met Merge Records, een onafhankelijke label dat gestationeerd is in Durham, North Carolina. Zo verschijnen Girls Can Tell (2001), Kill the Moonlight (2002). Gimme Fiction (2005) Ga Ga Ga Ga Ga (2007) en Transference (2010) allemaal via Merge en oogst de band met voornamelijk die laatste twee platen lof en scoren ook twee opeenvolgende Top 10-noteringen in de officiële Amerikaanse albumhitlijst van Billboard.
Wat volgt is een rustige periode voor Spoon, waardoor het ruim 4,5 jaar duurt voordat Transference een opvolger krijgt in de vorm van het vorige maand verschenen album They Want My Soul. Nooit eerder liet een album van Spoon zo lang op zich wachten. Wellicht dat alle aandacht van de laatste plaat de band even wat te veel werd, waardoor ze het wat rustiger aan wilde doen. Qua exposure is het wel een opvallend besluit gebleken, want nooit eerder stond de band zo in de aandacht als in 2010. Profiteren daarvan, zou je zeggen! Al weten we natuurlijk niet wat zich achter de schermen afspeelde.
Nu is daar in ieder geval They Want My Soul, de langverwachte achtste plaat van Spoon, waarvoor de verwachtingen hoog waren gespannen sinds diens aankondiging begin juni. De plaat komt gelijk lekker binnen met Rent I Pay, welke als eerste single tegelijkertijd verscheen met de aankondiging van het album. Een lekker groovend nummer om de plaat mee te starten.
Rent I Pay wordt gevolgd door de recente single Inside Out, welke afgelopen maandag in de Singles stond. Dit liedje, waarin de drumcomputer de leidraad vormt, is de opmaat naar een zeer sterk gedeelte van They Want My Soul. Liedjes als het bijna Crowded House-achtige Rainy Taxi, de single Do You, het akoestische Knock Knock Knock en hoogtepunt Outlier zijn stuk voor stuk klasse tracks, waar je geen genoeg van krijgt.
Op de plaat staat ook een cover. Met I Just Don’t Understand, origineel van de Zweedse Ann-Margret, brengt Spoon je weer helemaal terug in de jaren ’60. Het is een verrassende keuze, die zeer goed uitpakt en helemaal past op de plaat.
They Wany My Soul is een hoogtepunt in het huidige muziekjaar. Het is knap hoe Spoon alle laagjes in de liederen, met mooie teksten, soms verdomd makkelijk doet laten klinken. Alsof iedereen heel simpel een bandje kan beginnen en dit soort rockmuziek kan maken. De praktijk zal leren dat dit nog niet helemaal meevalt.
De soulvolle stem van Daniels, hoewel geen soulzanger, klinkt op veel liedjes rauw en gemeend en is zeer aangenaam om naar te luisteren. Voor degenen die Spoon nog niet kende, kan dit een aangename kennismaking zijn. Voor de bestaande fans is They Want My Soul een welke aanvulling van de schitterende discografie van de band.
Zaterdag 1 november staat Spoon, verrassend genoeg, tijdens Londen Calling op de bühne van Paradiso. Kaarten voor die avond met verder nog o.a. Sebadoh, Coves en The Mispers gaan weg voor 20 euro (excl. servicekosten) en zijn verkrijgbaar via de bekende kanalen.
