Recensie: The Fray in het Paard
8 oktober 2014, 19:09 | Jeroen
Donderdag 1 oktober stond de Amerikaanse rock-band uit Denver, Colorado op het grootste podium van het Paard van Troje in Den Haag. De zaal was tot aan de nok gevuld. The Fray is bekend van een flink aantal radio hits, waaronder How To Save a Life.
Raglans
The Fray heeft als support Raglans bij zich. Deze band heeft in maart hun eerste self-titled album uitgegeven en van de zomer door hun eigen land Ierland getoerd. Het jeugdige energieke viertal uit Dublin opent stevig. Ze spelen een Ierse variant op Britpop, als dat zo gezegd mag worden zonder Ieren te beledigen? Na het eerste nummer en een kort applaus trappen ze weer vol het gas in. Denk de leukste platen van The Kooks, met iets te harde drums, waardoor de gitaarpartijen zelfs iets te veel naar de achtergrond worden verdrongen.
Ze spelen aardig en bespelen het publiek alsof ze dit al jaren doen. Zo zit er een break in een van de eerste nummers, de zanger zegt “Hello” en zwaait, het publiek groet terug en ze rammen weer flink verder op de drums en gitaren. Het gezelschap oogt aaibaar, maar rockt de eerste twee nummers aardig.
Ze zijn voor het eerst in Nederland en dankbaar dat ze mogen openen voor The Fray. Bij het derde nummer lijkt de ware aard naar boven de komen. Langgerekte Ooh’s en Aah’s in het refrein steken de kop op, erg meezingbaar voor een enthousiast publiek, en ruime niet veel zeggende gitaarpartijen. Ook met White Lightning, het vierde nummer, wordt dit vermoeden verder bevestigd.
Tegen het einde van de iets meer dan 30 minuten durende set vragen ze tijdens We Are What We Are het publiek om mee te klappen en dat doen ze graag. Met de afsluiter weten ze toch nog een beetje te verrassen. De drums doen denken aan een stevige Kings Of Leon plaat, de lead gitarist pakt er een klein gitaartje bij en weet een leuk geluid te creëren. Ondanks dat het ritme niet echt valt te onderscheiden. On queue klappen gaat het publiek deze avond goed af en gebeurt wederom. Een pluim voor de drummer (met Black Sabbath t-shirt) die het wat makke geluid een flinke boost geeft.
Met de Friendly Fires / Foals achtige afsluiting, met alleen maar percussie (gespeeld door vier man) en een beetje zang heeft de band een leuke troef in handen. Helaas valt het nummer daarna wel terug in een, wat mij betreft, gezapige woohoo waahaa, maar de reactie van het publiek toont aan dat het gewaardeerd wordt. Ze laten als voorprogramma een goede indruk achter, al had het wat puntiger gemogen.
The Fray
Het zijn deze avond vooral de ouders van de aanwezige minderjarigen die de gemiddelde leeftijd iets opkrikken. De jeugdige meisjes hebben de overhand, maar de vlot geklede en gekapte knullen ontbreken niet. En dat, de jeugdige fanschare, is best een beetje opmerkelijk voor een band die al 12 jaar onderweg is.
Iets na 9 uur is het dan eindelijk zover. Zes man sterk betreedt The Fray het podium. Ze staan ruim gepositioneerd en nemen het hele podium in. Ze trappen af met Closer To Me , een lekkere poppy plaat met rockinvloeden van het dit jaar verschenen album Helios. Wat vooral opvalt is de uitermate herkenbare zang van frontman Isaac Slade. Tijdens de reggae-achtige intermezzo van de opvolger Heartbeat, het openingsnummer van Scars & Stories uit 2012, komt zijn zang nog meer naar voren.
Na een zalvende piano intro volgt You Find Me en deze krijgt direct enthousiaste reacties en bij iedere korte stilte wordt er luid geschreeuwd. Tijdens All At Once wordt duidelijk dat er nog minder nodig is om ‘t Paard en masse te laten klappen of springen. De sfeer zit er al direct goed in en dat heeft zijn weerklank of het enthousiasme van de mannen vooraan op het podium.
Slade is een echte frontman, die een beetje qua uiterlijk, maar vooral qua zang sterk doet denken aan een jongere versie van Ed Kowalczyk. Nasale zang, charismatische en theatrale presentatie. Ook de muziek heeft iets weg van diens band, poppy rock met een overwegend positieve boodschap.
Het is niet alleen Slade die de vocalen voor zijn rekening neemt, ook gitarist Joe King neemt de spotlight in. Na sferische intro neemt hij (voor de eerste keer dit optreden) de vocalen voor zijn rekening. Zijn zang is wat minder scherp, maar ook erg goed en is erg complementair aan die van Slade. Hij is goed, maar bij de lastigste uithalen redt hij het net niet, maar voor de verdere samenzang is het een perfecte combinatie.
Als ze een ballad spelen klinkt het groots, bombastisch en emotioneel. Hier staan getalenteerde muzikanten op het podium. Echter spat niet bij iedereen het enthousiasme er vanaf. Vooral de gitarist Dave Welsh doet een ijsklontje na. Hij staat aan de rechterzijde van het podium uitermate koel en met bijna geen enkele expressie. Opperste concentratie of een act?
Het zijn dan ook vooral Slade en King die het optreden richting publiek voor hun rekening nemen. Zo staan ze ook nog voor een nummer samen vriendschappelijk achter een microfoon. Alleen de drummer gaat verder ook zichtbaar in de muziek op.
Tegen het einde van de set neemt de opgewektheid in de muziek het over na een reeks wat beladen ballads. Tijdens Give It Away wandelt Slade zelfs even de zaal in, wat het publiek nog meer opjut. Aan enthousiasme van de bezoekers deze avond geen tekort! Ook Our Last Days , met leuk gebruik van toetsen en samples, houdt de leuke vibe goed vast. Dan komt een vrij lange introductie, Slade vertelt hoe blij hij is met de respons die ze op het volgende nummer hebben gekregen, het is o.a. gespeeld bij huwelijken en het betekent veel voor mensen. “We’ve played this song for the first time in Amsterdam a long time ago and still cherish that memory.” How To Safe a Life is het stadium hit voorbij en uitgegroeid tot een anthem, dat ook deze avond uit meer dan 1000 kelen wordt meegezongen. Een uniek moment.
Er wordt aan de zijkant overlegd. Wie wil nog een keer dat bas loopje horen? De bassist wordt even uitgebreid in het zonnetje gezet. Voor concerten en tours doet The Fray beroep op verschillende bassisten Slade klimt op piano, en vraagt het publiek het nogmaals te laten horen voor de bassist. Een luid applaus volgt.
Tijdens de setsluiter Love Don’t Die laat de band een break vallen I can’t hear you!, een luid gejuich volgt, OK! en ze spelen verder. Een leuk kunstje om tijdens optredens toe te passen. Slade krijgt vervolgens nog een pakje stroopwafels van iemand uit het publiek en na 1:15 uur gespeeld te hebben vliegen drumstokken en plectrums het publiek in en verlaat de band het podium.
We want more wordt luid gescandeerd door het publiek en naast me wordt onder een groepje jeugdige bezoekers het principe van de encore break uitgelegd: “Je moet we want more schreeuwen, anders komen ze niet meer terug voor meer liedjes.”
De boodschap wordt begrepen en de encore wordt gegeven, ze spelen Break Your Plans, Never Say Never en Same As You als toegift voordat het podium van het Paard definitief wordt verlaten.
De Amerikaanse band heeft deze avond de fans meer dan een beetje ge-pleased, opgewekte jonge muziekliefhebbers verlaten met een grote glimlach de zaal in Den Haag. De band heeft meer in zijn mars dan een grote radiohit, maar wijkt niet af van wat veel andere bands voor hun al gedaan hebben. Een zes min voor originaliteit, een ruime voldoende voor professionaliteit en presentatie.
Setlist
Met dank aan Alina Krasieva voor de foto’s.
