Recensie: Thomas Azier in Maassilo
29 oktober 2014, 19:59 | Jeroen
Zaterdagavond 25 oktober stond de Nederlandse Thomas Azier in de Maassilo in Rotterdam. Een prachtige zaal, die gemaakt lijkt te zijn voor de muziek die Azier maakt. Azier speelde mee op enkele nummers op Racine carrée van Stromae en bracht dit jaar zijn eerste, goed ontvangen, album Hylas uit en prijkte deze zomer al op veel festivalaffiches.
Deze wat mysterieuze in Berlijn woonachtige Nederlander maakt retro electropop, die sterk doet denken aan de jaren ’80, leegte en onderdrukte woede. Hij schijnt erg graag de controle te houden over alles rond zijn muziek en de presentatie. In Rotterdam heeft een hippe following zich verzameld en voordat de deuren opengaan van de Maassilo staat er al een rij voor de ingang.
Stipt om 21:30u klinken dreigende, donkere, elektronische geluiden in de Maassilo en betreedt Azier even later het podium. Hij lijkt net van een Parijse catwalk af te lopen. Hij wisselt stoïcijnse blikken met wilde moves, terwijl een trage strobe flitst en er analoge ruis op het projectiescherm achter het podium te zien is. Azier wordt gekleed door het modehuis Avelon, van ontwerper Erik Frenken, wat de haute couture look verklaart van de uit het Friese gehucht Nijeberkoop afkomstige zanger.
Al direct bij het tweede nummer van de set, Shadow of the Sun, gaat Azier helemaal op in het optreden en los op podium. Hij zingt loepzuiver stuurt af en toe een sample aan terwijl linksachter hem zijn eenmansband, Robin Hunt, de muziek aanjaagt. Tijdens het Red Eyes bewijst Azier naast een goede producer ook echt een goede zanger te zijn. De gemeende uithalen dwingen respect af, terwijl de logge beats vragen om mee te klappen. Het nummer sluipt voorbij terwijl het podium verlicht wordt met rode lampen en bijpassende visuals.
Azier vertelt dat hij in de middag rondgelopen heeft in de omgeving van de Maassilo en verteld, terecht, dat deze omgeving hem doet denken aan zijn huidige woonplaats Berlijn. Hij blijkt ook een opruiend podiumdier in zich te hebben en spreekt het publiek regelmatig aan. Rotterdam! Zijn jullie er klaar voor!? schreeuwt hij richting de zaal voordat Metropolitan Tribe wordt ingezet.
De industriële, ietwat lome dance past perfect in de voormalige fabriekshal. Bij de muziek verwacht je misschien een ingetogen, afstandelijke performance, maar Azier is bijna het tegenovergestelde. Hij bespeelt enthousiast het publiek, zonder een moment aan authenticiteit in te leveren. Aan het einde van de set zijn het de nummers Futuresound en Sirens Of The Citylight waarmee het volledige publiek over de streep wordt getrokken. Er wordt gedanst en Azier laat het publiek stukken meezingen.
Tijdens de encore lijkt het concert te veranderen in een techno act, iets waar deze hobby recensent geen enkel probleem mee heeft en wat uitstekend past in deze zaal. Helaas kent ieder optreden een einde, maar de twee mannen op het podium hebben nog een nummer voor het publiek dat niet stopt met klappen en juichen. Een kille, maar mooie eigen uitvoering van Chris Isaak’s Wicked Game sluit de avond af.
Thomas Azier speelde zijn laatste optreden van 2014 in Nederland en kan terugkijken op een geweldig jaar. Het jaar van een sterk debuutalbum Hylas en veel bejubelde optredens. Het grootste deel van het publiek kwam deze avond wel wat moeizaam op gang, zeker in vergelijking met de groep trouwe fans die zich dichtbij het podium had verzameld, maar uiteindelijk betovert Azier zowel zijn volgelingen als de nieuwe geïnteresseerden.
