Albumrecensie: Orange Maplewood - Just Another Fairytale

11 februari 2015, 18:16 | Jeroen

Orange Maplewood is een Nederlandse band met zijn roots in de achterhoek, ook al zou een geïndustrialiseerde stad in de VS aannemelijker klinken. De band is duidelijk geïnspireerd door het geluid van de jaren ’90, denk aan Nirvana, Soundgarden en Pearl Jam.

Orange Maplewood is opgericht door Jordy Sanger en Duncan Daalmeijer. De band heeft verschillende formaties gehad. Sinds kort zijn Robbi Meertens (op tweede gitaar) en Darek Mercks (op basgitaar) aangetrokken en is de band gevestigd in Amsterdam.

Just Another Fairytale is vorige week uitgekomen. Het is gemasterd door de Amerikaan Chris Hanszek, bekend van zijn werk met o.a. Soundgarden, The Melvins en Screaming Trees. Een perfecte match met het geluid van deze band.

Just Another Fairytale

Het enthousiasme knalt vanaf de opener Don’t Worry It’s Just An Explosion uit de speakers (of koptelefoon). De stevige en uptempo opener verveelt geen moment, tekstueel steekt het leuk in elkaar, alles explodeert supernova, en de wisseling tussen couplet en refrein loopt goed. Op 2:30 klinkt er een tof gitaarintermezzo en op het einde schreeuwen ze nog even flink de kelen schoor.

Dezelfde trend wordt voortgezet op de opvolger Superdestroyer, al klinkt de zang wat rauwer, Kurt Cobain stijl. Ook hier krijgt de gitaar nog de kans te huilen voor het einde. Naadloos loopt dit over in Lilly In The Valley. Met de zin nicotine you are supreme lijkt het op een ode aan de sigaret? Tot zover is de titel Just Another Fairytale nog maar moeilijk te verklaren, deze verwijst naar de inspiratiebron voor dit album: sprookjes. Dat is wel terug te horen op andere nummers zoals het ingetogen Castles In The Sky en Rumplestiltskin, maar andere verwijzingen zijn lastig te ontdekken.

My Solution: Devilution is de uitschieter op het album, punk en noise hebben de overhand. De tekst klinkt wat vervormd, als door een megafoon in je oor geschreeuwd en muzikaal doet het denken aan Lukin van Pearl Jam. Het principe van punk wordt leuk gehanteerd, neem een nummer van 6 minuten, schroef het tempo op en speel het in 2 minuten. Leuk, maar niet op ieder moment van de dag. Het album varieert ook de tweede helft tussen luide, fuzzy rock (Through The Mountain), mid tempo (Greed For Green) en ballads (Flim-Flam en Just A Song). Wat verder opvalt is dat Orange Maplewood vooral een positieve boodschap in bijna alle nummers weet te stoppen.

Als geheel levert de band een rockplaat af die, ondanks oudere en bekendere inspiraties, erg nieuw en verfrissend klinkt. Misschien is het omdat ik in de jaren ’90 mijn liefde voor dit soort muziek heb ontwikkeld, maar ook voor de jongere rock liefhebbers kan dit niet verkeerd vallen. Nergens is één geluid of effect te overheersend en door de tempo wisselingen verveelt het nergens. Een sprookjes debuut!