Recensie: London Calling zaterdagavond

3 mei 2015, 16:35 | Jeroen

De tweede avond London Calling. Ik moet helaas lezen hoe de eerste was aangezien ik er vrijdag helaas niet bij kon zijn. Van wat ik heb gehoord was Slaves het hoogtepunt. Die was er zaterdagavond zeker ook.

As Elephants Are

Opener in de grote zaal van de Paradiso is As Elephants Are. De band uit Wycombe, een gehucht naast Londen, staat voor de eerste keer in Nederland op de bühne. Ze maken vlotte indie muziek die doet denken aan Morning Parade en soms aan Editors. Alle bandleden zijn in het zwart gekleed en vooral de bassist en gitarist lijken nog niet heel erg in hun element op het podium. Toch weten ze de tweede avond al vroeg een vliegende start te geven, ze houden de aandacht van het publiek goed vast met de uptempo nummers en ondanks dat het nog niet erg energiek gebracht wordt, klopt het muzikaal helemaal. Hierdoor loopt de zaal alleen maar voller en zie je vrijwel niemand vroegtijdig vertrekken.

Marika Hackman

De Engelse singer-songwriter kwam vorig jaar met haar debuutalbum We Slept at Last. Ze heeft iemand op basgitaar en keyboard en een drummer meegenomen. Het optreden is in de kleine zaal, dus we moeten zorgen dat we vroeg die kant op gaan. Marika zingt English folk, zo wordt het omschreven. Ik ken het genre niet, maar het klinkt mij wat te zweverig. Niet echt psychedelisch, maar ook geen folk. Soms met tweede stem van de toetsenist wordt zowaar harmonieus lekkere muziek. Vooral lekker als je aan het cruisen bent in de auto, stel ik me zo voor. Men lijkt het goed te vinden aangezien de zaal lekker mee deint. Elk nummer start als een jaren zeventig/tachtig poplied waarna het vrijwel gelijk gaat zweven. Ik ga het album thuis zeker even luisteren.

Jack Garratt

In de grote zaal staat vervolgens Jack Garratt. Een van de smaakmakers van de zaterdagavond, zo beloofd het. Het moet James Blake -achtig klinken. Maar dan wat harder en zoals ook bij Blake met dub invloeden. Daar staat Jack, alleen met een keyboard en drumcomputer. De roodharige Londenaar wordt ook wel elektro-troubadour genoemd. Ik ben benieuwd. En ik ben niet de enige, de zaal is tot aan de nok toe gevuld. De eerste nummers klinken mij nog wat rustig in de oren. Althans het begin van de liedjes. Na een zacht begin, doet de drumcomputer de rest en dan heeft het snel wat meer volume en kracht. Een mix van blues, soul en folk met dub. Wanneer hij zijn gitaar erbij pakt zien we de ware troubadour. Van alle markten thuis. Hoewel veel van de nummers hetzelfde klinken gaat de zaal lekker los. Als zijn laatste nummer af is gelopen gaan we snel naar de kleine zaal.

Hooton Tennis Club

Hier staat een echt Engels band. Vier gasten uit Liverpool genaamd Hooton Tennis Club. Grappige naam in ieder geval. Ze beginnen met een lekker kort nummer. Een muur van gitaar geluid komt op je af en ik denk: “Dit kan goed worden!”. Wie weet een nieuwe Britpop band. Helaas blijkt Hooton Tennis Club niet de goede variant zoals we die uit de jaren negentig kennen. Daarvoor is het te rommelig om over de teksten maar te zwijgen. Ook de nieuwe single die ze aankondigen kan mij niet overtuigen. De ontvangst van het publiek is ook wat tam. Jammer, ik had wel zin in een nieuw leuk Britpop bandje.

The Dø

We staan netjes op tijd klaar voor The Dø. Een Frans-Fins duo dat in Parijs in 2005 het levenslicht zag en in Frankrijk hits scoorde. Het podium staat helemaal vol met keyboards en andere elektronisch instrumenten, dat schept verwachtingen! Er volgt een psychedelisch intro. Zangeres Olivia Merilahti wandelt het podium op. Ze neemt ons mee op avontuur, zo blijkt al snel. Gekleed in een soort vliegenierspak lijkt de muziek en de beleving veel op The Astroid Galaxy Tour of Roison Murphy. Nu al het optreden van de avond, lekkere energieke en dansbare muziek. Ze werken veel met samples, wat meer bands doen, maar hier past het. Zeker de manier waarop zangeres Merilahti haar stem opneemt, in een loop gooit en er vervolgens zelf ‘live’ overheen zingt. Leuk gevonden en het klinkt of ze zichzelf ter plekke kloont, naadloos. London Calling heeft een diamantje gevonden en met ons gedeeld.

Jane Weaver

We zijn te lang bij The Dø blijven staan en de kleine zaal is vol voor het optreden van Jane Waiver. Dan maar kijken op het scherm in grote zaal bekeken. Jane komt net als Hooton Tennis Club uit Liverpool. Ze treed al op sinds 1993. Ondanks haar jaren ervaring kunnen we vanaf hier horen dat de volle zaal misschien wat te optimistisch is. Ze lijkt er totaal geen zin in te hebben. Wij ook niet meer. We taaien ruim voor het eind af.

Al met al een tamme London Calling. Waar vorig jaar Royal Blood een hoogtepunt was, die dit jaar Paradiso vol kregen, zijn dit jaar alleen Slaves en The Dø enigsinds een hoogtepunt te noemen. Toch zijn we er volgend jaar gewoon weer bij.



Share |

Gerelateerde artikelen