Recensie: Crossing Border - vrijdag
17 november 2015, 12:15 | Jeroen
De eerste avond van Crossing Border op vrijdag de 13e is ondanks geen grote headliner wederom legendarisch. Op het programma staan o.a. Jonathan Jeremiah, Beau, maar net zo goed hadden we deze vrijdag kunnen kiezen voor Jenny Hval, The Babe Rainbow, Bewilder en Lord Huron, dat een totaal andere maar even zo interessante avond had opgeleverd. De keuzestress is minder dan afgelopen jaar. We belichten de drie bijzondere hoofdoptredens van deze avond.
Op een donkdere dag in november is het weer tijd voor muziek- en literatuurminnend Nederland om naar Den Haag te komen. Het Crossing Borderfestival strijkt weer neer in Haagse Koninlijke Schouwburg en het Nationale Toneel, en het programma is hartverscheurend en ietwat matig. Het was daarom weer een sober festival. Er is minder uitgepakt als we zo naar de programmering kijken. Minder druk in de foyer van het Nationaal Toneel waarbij voorgaande jaren ook optredens plaatsvonden. Wij schrijven over de drie meest uiteenlopende artiesten die op deze eerste dag optraden.
Smaakvol Jonathan Jeremiah
We hebben deze editie gekozen om als eerste artiest, met een licht verteerbaar, maar smaakvol aperitief in de Koninklijke Schouwburg staat. De Britse singer-songwriter Jonathan Jeremiah verrast op zijn intieme manier door solo een aantal songs te performen. Waaronder het nummer ‘The Birds’ hoor je duidelijk waar zijn kracht ligt.
Een stijl die op menig podium zou verwaaien door het geroezemoes van ons notoire luidruchtige festivalpubliek. Maar niet op Crossing Border, zo blijkt. Men blijft muisstil en en maakt foto’s praat met elkaar en luistert aandachtig naar Jonathan. Het publiek dat met ingehouden adem naar een artiest luistert is een verademing. Dat maakt Crossing Border toch een heerlijk festival! Tot aan het dak zit het lekker vol in de schouwburg.
Het nummer ‘Happiness’ springt er het meeste uit. Dat blijkt ook uit de reacties van het publiek. Niet te min over ‘Lost’, ‘Never Gonna’ en ‘Heart of Stone’ die hier dan ook fanatisch klinken en ook zeker het optreden sieren. Die overduidelijke inspiratie van o.a. Cat Stevens en James Taylor zijn in de band formatie goed terug te horen. Een gemis zijn de echte strijkers die je juist hier op deze plek wil horen en zien. De een zegt dat hij beter is zonder band en andere met band. Ons maakt dat wat dat betreft weinig uit. Het blijft juist zo mooi dat hij van beide kanten gebruik maakt.
Later op de avond staat Jonathan in de foyer om een aantal fans te voorzien van een handtekening. Een leuke en spontane actie waar Jonathan dus geen nee tegen zegt. Zo mogen we graag een artiest als Jonathan zien op een festival zoals Crossing Border.
Exotisch en Heftig optreden The Garden
In het hemelse kleine zaaltje helemaal boven in de schouwburg, de Heaven stonden we oog in oog met een reeks aan genres die gecombineerd zijn met elkaar. Het helse duo The Garden trakteerde het publiek op een muzikale brei van theatrale punk-techno-breakbeat. Zelf vinden ze dat hun muziek het beste omschrijft als Vada Vada. Iets wat volgens hun afkomstig is uit hun eigen universum. Zo excentriek als het is blijft het hele optreden interessant om naar te kijken. De gekke bekken van Wyatt Shears en tweeling broer Fletcher zijn geestig om naar te kijken.
Veel puntige basgitaar partijen met recht toe recht aan drumpartijen zorgen voor veel gecontroleerde herrie in de Heaven. Of met andere woorden het is gewoon hard. Je wordt meegenomen in een fantasierijke omgeving waar geen muzikale regels meer terug te vinden zijn. Het optreden gaat van de hak op te tak. Het show element is het absurde gedans van beide heren. Na het vierde nummer maakt Fletcher een Ceaser’tje Zuiderwijjk jump achter zijn drumstel vandaan. En begint heftig aan een nieuw hoofdstuk in de show. Het gaat alle kanten op.
Veel nummers zijn gespeeld van hun nieuwe album. ‘Haha’, Vexation en ‘Crystal Clear’. Het klinkt vuig en hard met een punk randje. Het doet ook wel denken aan de jaren ’80 underground. Bij het nummer Jester’s Game komt er weer een totaal ander genre bovendrijven breakbeat vs. rap. Als je totaal niet op de hoogte was van The Garden op Crossing Border dan ben je aardig door elkaar gehusseld van alle prikkels die deze band teweeg brengt bij het publiek. aan show element geen gebrek. The Garden is wat complex, maar als je geduld heb blijf je geboeid kijken naar deze band. Keep on smiling!
omarmende rootsmuziek Samantha Crain
Het laatste optreden dat we zien in de Raven van het NT gebouw de uit Shawnee, Oklahoma (USA) afkomstige songwriter Samantha Crain. We hadden geen hoge verwachtingen van deze afsluiter, maar Samantha maakt er een sfeervol en vrije vogelvlucht van. Haar muziek omschrijft zich als traditionele rootsmuziek die op een of andere manier toch modern klinkt.
Overaal zijn het ntieme popliedjes met voornamelijk invloeden uit de folk, maar verrassende uitstapjes zijn nooit ver weg. Het zijn broeierige songs die, wederom vooral dankzij de stem van Samantha Crain, vol emotie zitten, maar het zijn ook opvallen door een sobere maar bijzonder stemmige en vaak wat beklemmende instrumentatie. Samantha maakt luisterliedjes die direct de aandacht trekken, maar het zijn ook luisterliedjes die hun geheimen uiteindelijk maar mondjesmaat prijs geven.
Ondanks haar 26 lentes klinkt deze jongedame opmerkelijk zelfverzekerd en doorleefd. Er hangt er een donkere sfeer in haar broeierige americana-songs. Daarbij gaan de spaarzame arrangementen en verhalende teksten gepaard met subtiele invloeden van hedendaagse indie. Haar liedjes vallen snel op zijn plek doordat deze gedrenkt rauw, oprecht en zonder pretenties klinken. Haar hoge zachte zwoele stemgeluid pakt je vast en laat je niet meer los. Alsof je in een liefdes valkuil stapt en je nooit weer wegkomt.
Er heerst een omarmende sfeer als Samantha ook het publiek toespreekt en ook de uiteenlopende uptempo liedjes doen hun werk goed in de Raven. Als blije bijen luistert het publiek aandachtig en is het soms muis stil na het einde van elk nummer.
Een mooie afsluiter van een eerste avond op Crossing Border. We kunnen niets anders dat het een verrassende eerste dag was.
Wat zo’n mooie festival dag was is door de berichtgeving in de media over de absurde aanslagen een droevig einde van de avond geworden. De meeste hadden geen idee over de omvang en wat dit zou betekenen voor Crossing Border. Geschokt en aangeslagen verlieten de meeste al snel het festival.
