Best Kept Secret: Bloc Party | Dinosaur JR. | Air | Editors

19 juni 2016, 17:16 | Jeroen

Best Kept Secret ook dit jaar weer een succes ondanks een regenachtige zaterdag waarbij het festival terrein volstroomde met liefhebbend muziek publiek. ZUBB doet verslag van vier hoogtepunten van deze tweede festivaldag van de bands Bloc Party, Dinosaur JR, Air en Editors.

Bloc Party

Een vertrouwde Bloc Party mocht niet ontbreken op deze tweede festival dag. De publieks waardering is groot en dat hoor je aan het geluid in het publiek voordat de band opkomt. Een deel van het publiek richt zich voornamelijk op eigen dansende clubjes en de fans staan meer vooraan, maar veel zijn niet of nauwelijks verrast door de dynamische dansbare muziek die Bloc Party op het programma heeft staan. Zanger Kele Okereke doet erg zijn best om het publiek te laten weten dat hij graag hier op het podium staat en zoekt het publiek vaak op voor reactie om de show te maken. De muziek die Bloc Party maakt doet je juist losbreken van deze natte zaterdag middag, maar wat Kele ook doet het breek niet los.

Virtue, Hunting for Witches en Positve Tension bleken niet meteen de aandacht te trekken van het publiek. Bloc Party kwam niet echt binnen vallen. Snel daarop volgde Mercury en werd iedereen pas echt wakker met het idee dat men eindelijk bij Bloc Party aanwezig was.

Bij de nummers Helicopter, Banquet en Octopus kwamen het meest tot z’n recht. Vooral voor aan bij het podium was het publiek in topvorm en was dat voor Bloc Party ook dat publiek dat de meeste aandacht kreeg van de band.

De band stond in onze optiek veel te vroeg op het programma. De dansbare en opzwepende sound kon de dag niet echt beter maken. Na een half uur te hebben gespeeld ontving de band een matig applaus.

Dinsaur JR.

Dinosaur Jr. is een rockband die in de jaren tachtig vernieuwend was op het gebied van indierock. Dinosaur Jr. werd in 1983 opgericht door Joseph Mascis en Lou Barlow. Er staat een heerlijke pot grunge te wachten hier voor het publiek op BKS. We zien een stoel op het podium staan en als de vergrijzende Joseph er op plaats neemt en aankondigt dat hij ziek is dat zitten de enige optie was i.p.v. cancelen. Dan ben je een echte artiest de muziek gaat voor. Het publiek stond zelf hiervoor ver buiten de tent te luisteren naar deze wel begeerde band.

Dat er een kolossale pit ontstaat is ook geen wonder. De band speelt niet altijd even strak en op de noot, maar dat maakt voor het publiek niks meer uit. Jospeh heeft al door zijn daad er te zijn dit optreden een tien bij het publiek gescoord. Het optreden wordt vooral gedragen door bassist Lou Barlow. Door zijn expressieve basspel brengt hij veel e energie over op het publiek waarna er na elk nummer luid gejoel ontstaat uit het publiek. Veel nummer zijn er gespeeld als Tiny, Start Choppin’, Feel The Pain, Out There, Freak Sciene en Mountain Man.

Dat Dinosaur jr. luid speelt is een understatement, maar dat in de geluidsbrij alle subtiliteit verloren gaat, is niet waar. Het knappe aan hun liveshows is dat net doorheen de indrukwekkende noise verrassend heldere ritmes, melodieën en gitaarsolo’s naar boven drijven. De ondertussen behoorlijk grijs geworden Mascis stuwt de band, ondersteund door een erg goed spelende Lou Barlow, ingeklemd tussen zes Marshall versterkers naar grote hoogte. Zijn obligate solo’s zijn voorspelbaar, maar zowel in Antwerpen als in Amsterdam steeds van een even goede kwaliteit. Daarnaast is er ook plaats voor emoties, want de teksten blijven na al die jaren even kwetsbaar en herkenbaar.

Air

De band Air toont weinig intensiteit, toch weet het de dromerige sfeer waar ze om bekend staan weer te geven. Genieten, genieten, genieten! Ogen dicht en spacen. De band speelt geconcentreerd en alles past.

Belanden en ingetogen gaan de nummers het publiek voorbij. Wij en de rest van het publiek accepteren het. De hits slaan je om de oren. Sexy Boy, All I Need, Talisman en Moon Fever zijn de hoogtepunten.

Dan volgt het werkelijke hoogtepunt. Een jamsessie. Het publiek gaat mee in de trance en klapt getrouw mee. Vooral voor de hardcore fans een genot, voor de neutrale bezoeker van BKS een lekker opwarmer voor wat komen gaat.

Editors

De show begint Tom Smith hypnotiseert het publiek met de repetitieve tekst ‘I’m a go-getter’. Dan worden er vier oude hits achter elkaar op de zaal afgevuurd; Sugar, Munich, Blood en An End Has A Start. Het is duidelijk dat de fans gaan krijgen waar ze op hadden gehoopt: een show met naast nieuwe nummers alle oude favorieten. Alle vijf uitgebrachte platen passeren de revue. Editors laten zien dat bij een album release ook oude nummers prima aan bod kunnen komen.

Hoewel de nieuwe plaat in eerste instantie wat saai klinkt in vergelijking met voorganger The Weight Of Your Love komen de nummers live zeer goed uit de verf. Door oud en nieuw zo in elkaar over te laten lopen verliest de band de aandacht van het publiek geen moment. Het enthousiasme van de bassist, die de helft van het concert mensen aan staat te moedigen om mee te doen, werkt aanstekelijk en ook de opzwepende zanglijnen zorgen ervoor dat de sfeer er goed inzit. In Papillion komt dit tot een hoogtepunt waarbij werkelijk niemand meer stil kan staan en het hele publiek deinst op het langgerekte en perfect uitgevoerde outro, dit concert maakte alle hooggespannen verwachtingen meer dan waar.