Recensie: deBeschaving 2011
21 juni 2011, 00:00 | Jeroen
Het weer liet regelmatig te wensen over, maar de Botanische tuinen zullen er blij mee zijn geweest. In een bijzonder mooie omgeving was de zesde editie van DeBeschaving. De organisatie had zijn best gedaan de modderbaden te bedekken met platen en houtsnippers. Gelukkig namen de buien in de loop van de middag af en ging uiteindelijk de zon nog schijnen. Daarbij waren de podia in grote tenten, dus was er voldoende mogelijkheid tijdens een bui om te schuilen.
Onze dag start bij Kensington. Zon, regen, toch weer zon en een volle tent. Ze rocken als vele anderen, niet heel erg vernieuwend, maar uiterst degelijk. Tempo is lekker, toon is vrolijk, zang en tweede stem klinken goed. Af en toe wordt er geopend met een soundscape die goed klinkt en sfeer toevoegt. Ook weten ze met gemak het publiek mee te krijgen en te laten klappen tijdens rustigere stukken. Het enthousiasme van de band zorgt tegen het einde toch nog voor een flinke climax, band en aanschouwers gaan flink los, er wordt gedanst en haren vliegen wild in het rond. Kensington mag zich voorbereiden op nog meer successen op basis van wat we vandaag gezien hebben.
Morning Parade geeft aan blij te zijn om hier te spelen, “eveybody in england seems so miserable while everyone here is so happy”. De zon is net doorgebroken en het blije deel van het publiek geeft een passende reactie. Geheel in ‘t zwart met de uitstraling van White Lies, speelt Morning Parade een stuk toegankelijker en niet onbelangrijk: beter! De grootste tent van het festival heet DeBekroning en is grotendeels gevuld. Ook hier geen wereldschokkende muzikale verrassing, maar een prettig ‘middle of the road’ geluid, dat de verdere aanvang van de festivaldag leuk inluidt.
Balthazar weet opnieuw een vol en vet geluid neer te zetten. Ze spelen vroeg in de set al nieuw werk voor een volle DeBeleving, de iets kleinere tent. Het ensemble uit België speelt een gevarieerde set waarin de meerstemmige zang geweldig wordt gedragen door het met vlagen bombastische muzikale deel. De nieuwe nummers die gepresenteerd worden misstaan helemaal niet tussen de hits die we al kennen. Kippenvel..
We besluiten een rondje over het terrein te gaan lopen, want er is natuurlijk meer te zien en beleven op dit festival dan alleen muziek.
Oesters van de Oesterman van Zilt en Zalig zijn niet te versmaden. Vers de nacht ervoor gehaald in Parijs en de volgende middag geserveerd door iemand die weet waar hij het over heeft. Niet eerder smaakte deze heerlijkheid zo lekker. Wil je weten waar de Oesterman binnenkort te treffen is? Hou zijn Twitter in de gaten.
We stappen aan boord bij Chez Jopie. Chez Jopie is een mobiel café met drie tafeltjes en zes zitplaatsen die achter elkaar geschakeld zijn tot een soort trein. Dit feestelijke voertuig wordt bestuurd door een vriendelijke, zingende barman. Hij brengt ons van het ene uiteinde naar het andere uiteinde van het festival, terwijl we genieten van een glaasje prosecco en de mooie omgeving.
Cocktails bij de Bombascha Bar zijn een feestje op zich. Deze tot mobiele cocktailbar omgebouwde brandweerwagen lest de dorst als geen ander. Veel vers fruit, leuke muziek en vriendelijk bediening zijn de ingrediënten die we weten, wat er verder in het drankje zat behalve meloen en aalbessen hoeven we niet te weten, maar dat we gaan terugkomen weten we zeker!
The Coral weten het vandaag met iets meer enthousiasme te brengen dan op Motel Mozaique, maar het blijft wat afstandelijk. De muziek is erg leuk, maar het is jammer dat de band met enige tegenzin op het podium lijkt te staan, de muziek die ze maken is erg goed, maar de warmte die je hoort op de albums is ver te zoeken tijdens de laatste twee live optredens die ik heb gezien.
Hooverphonic weet een diepe sfeervolle set neer te zetten die menige liefhebber in ontroering weet te brengen, voor de overige lotgenoten is het plezant om naar te luisteren. De zangeres heeft enorm bereik en een flinke dosis intensiteit in huis.
De Staat is als vanouds hard rockend en staat voor een een afgeladen tent op het hoofdpodium. De sfeer zit er goed in. Zowel de hits als het album werk weten een flinke reactie van het publiek te ontlokken. Maar we hebben ze de laatste tijd al een aantal keer gezien, dus…
.. even een klein stukje verderop bij Villagers kijken. Ingetogen, hobbitesque, maar zodra de eerste woorden gezongen worden schiet de emotie omhoog. Goede zang plus een werkelijk opzwepende intimiteit. ‘It Feels Like im Changing’ zingt Conor J. O’Brien en dat idee hebben wij ook. We hebben ze nu al een paar keer gezien (London Calling en Motel Mozaïque) en het optreden blijft groeien en beter worden.
Tenslotte schuiven we aan bij Midlake. Deze band uit Texas gooide hoge ogen met het vorig jaar verschenen ‘The Courage of Others’. Ook live is wat deze bebaarde groep mannen ten gehore brengt ontzettend mooi. Een foutloos optreden en een waardige afsluiter van het festival. Geen uitbundig knalfeest, maar een toepasselijk beschaafd optreden.
Na alle indie en rock is er nog even tijd om te dansen bij een kleiner podium om de hoek. We stappen daarna nog even binnen om een kerkdienst te leiden in een opblaasbare kerk. Doen een dansje met Elvis en Elvis en vinden het dan tijd om huiswaarts te keren en terug te kijken op alweer een geslaagde editie van DeBeschaving, volgend jaar weer graag!
Foto’s: Tim van den Bosch
