Recensie: Paolo Nutini in het Paard
23 juni 2011, 23:38 | Jeroen
Eindelijk is het zover de Italiaanse Schot speelt in Den Haag en wel in een uitverkocht Paard. Het vrouwgehalte is zoals verwacht wel erg hoog, maar verder is het een erg gemêleerd publiek van tieneridool tot oude rocker. Op het balkon hebben zijn Schotse fans zich compleet met Schotse kilt en Schotse vlaggen geïnstalleerd.
Ik heb Paolo Nutini 1 keer eerder gezien in Florence met een zaal vol meezingende Italianen. De sfeer was daar zo overweldigend, waardoor het één van de meest bijzondere concerten was die ik heb meegemaakt. De verwachtingen waren hierdoor best hoog. Altijd gevaarlijk…
Paolo en zijn zevenkoppige band komen op en beginnen met ‘Jenny Don’t Be Hasty’, een van zijn eerste hits. Dit is ook het genre waar het grote publiek hem vooral van kent, vrolijke funky tunes, vooral niet al te ingewikkeld. Van het funky feestje ‘Coming Up Easy’ compleet met saxofoon, trompet en trombones belanden we in kippenvel momenten zoals het akoestische ‘These Streets’ en ‘Candy’.
De kracht van zijn stem is ook aan het einde van de zaal voelbaar. Zijn grootste talent is misschien wel de overgave waarmee hij zingt. Geknield op de grond bezorgt hij tot aan de achterkant van de zaal het publiek rechtopstaande nekharen. En het ongelofelijke gebeurt: Paolo krijgt de hele grote zaal van het Paard muisstil, ets wat zelden gebeurd met Nederlands publiek. Vervolgens neemt hij ons weer mee met ‘Pencil Full of Lead’ waarmee hij de hele zaal weer in beweging krijgt. De kabbelende ballads zoals ‘Growing up beside you’ en ‘Worried Man’ tussendoor voelen aan als een warm bad.
Naast de bekende nummers werden we nog getrakteerd op drie nieuwe nummers van het derde album waar de fans al een tijd met smart op zitten te wachten na ‘Sunny Side Up’ uit 2009. Voor iedereen onbekende tracks, maar ze passen goed in het totaal plaatje van de avond. De verwachtingen voor het nieuwe album zijn gezet.
Na drie nummers toegift, vraagt hij het publiek of het nog goed is als hij nog een laatste nummer speelt. Inkoppertje natuurlijk. Verder is er weinig interactie met het publiek, omdat hij gewoonweg onverstaanbaar is. Daardoor wel weer erg komisch dat hij het elke keer blijft proberen. Ondertussen vraagt iedereen een beetje om zich heen: “Verstond jij het?” Paolo bouwt ondertussen onverstoorbaar zijn eigen feestje met een glaasje rode wijn in zijn handen.
Ondanks de hoge verwachtingen zijn deze weer overtroffen. Het podium is gewoon de plek waar het ongekende talent van Paolo Nutini perfect tot zijn recht komt. Volgende keer ga ik weer en weer en weer..
