Cage The Elephant: De Olifant Is Los!
25 augustus 2011, 18:15 | Jeroen
BOEM! Vanaf de eerste seconde is het raak in de Melkweg. Cage The Elephant, de band rond de broertjes Shultz uit Kentucky, knalt er zo hard in dat het publiek er bijna van lijkt te schrikken. Zanger Matthew Shultz, verscholen achter zijn halflange haardos, springt, schreeuwt en rent over het podium alsof hij reeds het laatste nummer ten gehore brengt. Gitarist Brad Schultz hangt bloedfanatiek over zijn gitaar waar hij zo nu en dan echt ruzie mee heeft. Het tempo ligt hoog en de toon is gezet. De Melkweg – overigens net niet uitverkocht – is de ideale zaal voor deze jonge honden. De energie is dichtbij en voelbaar. Minder erg is het dan dat de muziek op momenten als een geluidsmuur of -brei over je heen valt; de energie die met name Matthew uitstraalt maakt dit allemaal goed.
De invloeden van de jonge band – onder meer verbeeld door het Pixies T-shirt van gitarist Schultz – reiken tot ver in de jaren ’90. Dit vertaalt zich in een divers publiek met overwegend jonge, doch ook enkele oudere bezoekers. Bij het derde nummer ‘Aberdeen’, één van de hitgevoelige nummers van tweede album ‘Thank You, Happy Birthday’, snapt het jonge publiek vooraan bij het podium de vibe waar de band in zit en ontstaat er een kleine moshpit.
Daniel (bas), Jared (drums) en Lincoln (leadgitaar) spelen een strakke set, maar staan er minder opvallend en energiek bij. Dit laat onverlet dat bij de nummers ‘Around my head’, ‘Ain’t no rest for the wicked’ en ‘2024’ het publiek zelfs tot aan de bar in beweging komt, daarbij toegeschouwd door de aanwezige dertigerplussers in de virtuele tweede ring, die lekker meebangen. De hit ‘Shake me down’ wordt luidkeels meegeblèrd. Het vrouwelijke publiek waagt zich dan zelfs aan een bescheiden danspasje.
In de loop van het concert weten enkele fans het podium te beklimmen om omarmd met Matthew te springen en daarna terug het publiek in te duiken (of bij een gebrek aan opvangcapaciteit voorzichtigjes het podium te verlaten). De met zweet doordrenkte Matthew vindt het allemaal prima, blijft in zijn rol en duikt er vervolgens zelf achteraan. Niet verwonderlijk, gezien zijn optreden de zaterdag ervoor tijdens het concert op Lowlands, waar hij ook het publiek met een duikvlucht gedag kwam zeggen. Het publiek vangt hem in ieder geval op en krijgt het zelfs voor elkaar om Matthew een poos verticaal boven de massa te houden, waarna de zanger een Eddie Vedder-achtige crowdsurf inzet en nog een tijdje al zingend over het publiek heen rolt. Het publiek vindt het te gek maar wie de band wat langer kent weet dat Matthew dit trucje dus eigenlijk altijd doet.
De toegift is kort en hard. Zo snel als het begon, zo snel is het na slechts 1 uur spelen ook weer afgelopen. Maar goed, het porcelein is gesloopt en de olifant kan weer terug in zijn kooi. Binnenkort mag Cage The Elephant mee met de Foo Fighters op tour. Nu maar hopen dat ze lering trekken uit hun Lowlands versus Melkweg ervaring en goed naar Papa Grohl luisteren over hoe zij de aandacht ook bij een groot publiek – in een minder intieme setting – kunnen vasthouden.
