Recensie: Agnes Obel @ Vredenburg
14 november 2011, 14:28 | Jeroen
Zaterdag een heel intiem, maar toch bijzonder concert van Agnes Obel in Vredenburg in Utrecht.
Een goed begin is het halve werk
De avond begint sterk met ‘Evening Hymns’ als opener. Officieel heet het een Indie Folk Rock band te zijn. Deze avond is singer/songwriter Jonas Bonnetta echter alleen met een dame op basgitaar te bewonderen. De andere instrumenten komen uit een drumcomputer, wat de muziek er niet minder op maakt! Heerlijke zwevende melodieën om bij weg te dromen.
Na een korte pauze was het moment daar. De Deense Agnes Obel komt onder begeleiding van twee dames op. Agnes neemt plaats achter de piano. Voor de andere twee staat er een Cello en een (Schotse) harp klaar.
We worden getrakteerd op een instrumentaal eerste nummer ‘Falling, catchin’. daarna volgt de rest van de nummers op haar debut album ‘Philharmonics’. Het publiek is erg enthousiast en terecht! Nummers als “Brother Sparrow” en “Beast” zijn misschien minder bekend, maar klinken te gek en het publiek geniet er net als ik met volle teugen van.
Het nummer ‘Just so’ werd in Duitsland, waar ze in Berlijn woont, gebruikt voor een reclame van Deutsche Telecom en betekende haar doorbraak. Nu is ze in de hitlijsten terug te vinden met het mooie nummer ‘Riverside’. Je zou denken dat deze nummers met extra hard applaus worden begroet, maar dat is niet het geval. Het enthousiaste publiek trakteert elk nummer op een evenwaardig onthaal. Bij de aankondiging van het laatste nummer klinkt een collectief teleurgesteld, ahhhhh. Maar gelukkig, na een daverend applaus komen de dames wat schuchter terug voor een toegift. Een Schots volksliedje, de dame op ‘Schotse harp’ is ook daadwerkelijk Schots. Een vrolijk ophitsend nummer.
De zaal is groot en zit propvol, maar door de intieme sfeer lijkt het een kamer concert. Ook Agnes Obel is zichtbaar onder de indruk van het vele publiek. Het gejoel en gestamp zorgen ervoor dat ze nog een keer terugkeren om een heel kort instrumentaal liedje te spelen en dan is het echt voorbij. Zoals Agnes zelf ook aangeeft lijkt het of het concert in een zucht voorbij was.
Het enige waar ik mij aan stoorde was het gegiechel van de drie dames tussen de nummers door. Om de beurt brabbelde ze de nummers aan elkaar. Net als de rest van de zaal konden ze elkaar niet verstaan waarna er weer gegiecheld werd. SHUT UP AND…. Nou ja het was een mooie avond.
