Waarom?!
17 augustus 2014, 10:00 | Jeroen
Soms is de belevingswereld van een ander zo ver van de jouwe verwijderd, dat het maar moeilijk is te begrijpen waarom iemand de dingen doet die hij doet. Zo stuitte ik op een van mijn vele treinreizen van werk naar huis op het fenomeen “mag ik zitten waar jij zit”-ter.
Ik zat op een vierzitsbankje bij het raam en schuin tegenover mij zat een medepassagier. Bij station Haarlem stapte er een meneer in, die op zoek naar een zitplaatsje de coupé doorscande. Er was tegenover mij nog een plekje aan het raam en het leek even zijn intentie om daar te willen gaan zitten. Ik verwachtte de vraag: wilt u uw tas weghalen, zodat ik kan zitten? Maar in plaats daarvan kwam de vraag: mag ik dan daar zitten? wijzend op de zitplaats waar de medepassagier zat. Het kwam er een beetje hijgerig uit, alsof de voorwarmde zitplaats aan het gangpad de heilige graal was. De medepassagier zou het allemaal een worst wezen, hij moest er volgende halte al uit en liep alvast richting deur. Maar ik bleef met de grote WAAROM?-vraag achter.
Waarom wil je perse op iemand anders zijn plekje zitten? Was ik het geweest, dan had ik op z’n minst om tekst en uitleg gevraagd. Zat deze meneer graag op een voorverwarmd stoeltje of was hier meer aan de hand? Had het misschien te maken met een vals gevoel van recht hebben op een zitje aan het gangpad? Of had hij een medische indicatie?
Terwijl de trein verder zoefde naar mijn eindbestemming, probeerde ik te bedenken wat de reden zou kunnen zijn. Ik kwam op de volgende mogelijkheden:
1. hij werd misselijk van uit het raam kijken tijdens achteruit rijden en het was daarom cruciaal om ofwel vooruit te rijden of als nood wet brak, een plaatsje aan het gangpad te bemachtigen. Zodat hij in plaats van uit het raam, naar de verschillende schoenen in het gangpad kon gluren. Ondertussen diep in ademend om ons, zijn reisgezelschap, niet compleet onder te spuwen. Plausibel.
2. hij had het al de hele dag koud en wilde graag op een voorverwarmd stoeltje zitten.
3. hij leed aan dwangneurose en was bang dat wanneer hij niet op een plekje aan het gangpad zou zitten, de wereld zou vergaan.
En zo was ik minimaal 45 minuten bezig met een meneer die ik verder helemaal niet kende en een gebeurtenis waarvan ik toch nooit het fijne zou weten. Waarom willen we toch altijd zo graag het waarom weten? Zo weet ik niet waarom weeronline altijd naast de voorspelling zit, ik altijd gaten in mijn sokken krijg als ik die bepaalde schoenen draag en de batterijen in mijn muis na 5 dagen leeg zijn. En toch breek ik er veel te vaak mijn hersenen over. Het zoeken naar een antwoord op “waarom” maakt ons ook ongelukkig omdat we in veel geval helemaal niet begrijpen waarom iets gebeurt of waarom iemand iets doet. Het kost tijd, moeite en energie.
“Waarom” is een klojo en hij moet uit onze vocabulaire. Ik stel daarom voor dat we er al vroeg mee beginnen en kindertjes die beginnen met het zogeheten “waarommen” van de volgende repliek dienen: “daarom en nu naar buiten godverdomme”. Voor jezelf raad ik een elastiekje om je pols aan, elke keer als je jezelf betrapt op een waarommetje trek je het elastiek eens lekker ver omhoog en laat ‘m met een klets op je pols terecht komen. Na enige tijd zul je, ondanks een verminkte pols, merken dat je gelukkiger wordt.
