McGyver
21 september 2014, 11:10 | Jeroen
Van oudsher wordt de vrouw gezien als het zwakke geslacht. Hoewel die gedachte geen gemeengoed meer is, blijft het een geliefd ‘op-de-kast-jaag’-onderwerp voor mannen. Over het algemeen stoor ik mij daar niet zo aan, niets een krachtiger wapen dan onderschatting.
Natuurlijk doen vrouwen op het gebied van zelfredzaamheid en herseninhoud niet onder voor mannen, maar ik zal de laatste zijn die zegt dat we die zogenaamde zwakke positie niet moeten gebruiken voor eigen gewin. Als het echt moet kan ik best een band plakken, een gat in de muur boren of een lampfitting monteren. Maar het hoeft nooit echt, want er is altijd wel een man die het al vaker heeft gedaan en het ook nog leuk vindt om te doen. Het is een win-win situatie, stiekem weet je allebei wel dat er geen sprake is van echte onkunde aan vrouwenzijde of superioriteit aan de mannenkant, dus is het allemaal vrij onschuldig.
Er is echter een veld waarin je als vrouw, enkele uitzonderingen daar gelaten, het onderspit delft en dat is wanneer het aankomt op fysieke kracht. Ik ben bijvoorbeeld de trotse bezitter van kippenkracht en hoewel ik echt mijn best doe om mijn mannetje te staan, schiet ik soms in kracht tekort. Iemand vertelde mij ooit “we hadden het laatst nog over jou, het ging erover van wie ik zou kunnen winnen in een gevecht. Eerst kon ik niemand bedenken, maar toen dacht ik ‘o, ja Marije‘”. Ik wist niet zo goed of ik dank je wel moest zeggen of eens flink moest gaan gewichtheffen in de sportschool.
Maar goed, terug naar de kippenkracht, want daar word ik de laatste tijd vaak mee geconfronteerd als ik bij mijn vriendje blijf slapen.
Bij aanhoudend vochtig weer klemt zijn voordeur, met als gevolg dat ik bij mijn vertrek bijna nooit de deur open krijg. Nu is dat niet zo’n ramp als hij aanwezig is, want dan kan hij mij als een ware gentleman naar de deur begeleiden, deze heldhaftig voor me opentrekken en op gepaste wijze vaarwel zeggen. Het echte probleem ontstaat wanneer hij al vertrokken is naar werk en ik mijn roes lig uit te slapen. Als ik dan gedoucht en wel klaar ben om de wijde wereld in te trekken, begint er een krachtmeting met de voordeur. Ik kan je vertellen: dan zijn grapjes over het zwakke geslacht oorlog. Want beseffen dat je echt iemand nodig hebt om je te bevrijden is helemaal niet leuk.
Vanmorgen nam de strijd tien minuten in beslag. Tien minuten van wanhopig aan de deur rukken op zoek naar vrijheid. Gelukkig was er, na wat heen en weer appen met de hulptroepen, het gouden idee. Ik zou een schroevendraaier pakken en die door de ring van de sleutel halen, als een soort hefboom. Et voila, binnen 2 seconden stond ik buiten.
Nu weiger ik me natuurlijk neer te leggen bij het feit dat ik in kracht tekort schiet. Wie niet sterk is, moet slim zijn. Vandaag start de eerste McGyver marathon in huize Slapjanus. Dan maak ik de volgende keer gewoon een tank van 3 elastiekjes en een paperclip.
