Live gezien: Wintersleep + Rah Rah
25 februari 2011, 10:59 | Jeroen
Afgelopen dinsdag trad Wintersleep uit Canada op in de Rotown in Rotterdam. Aangezien het laatste album ‘New Inheritors’ erg goed klinkt en de band al wat jaren bij elkaar is, waren de verwachtingen vrij hoog.
Als we om 21:00 aankomen bij de Rotown staat er al een flinke rij voor de deur te verkleumen. ‘Rah Rah’ die het voorprogramma verzorgen waren nog druk bezig met soundchecken dus duurde het nog wat langer voordat we naar binnen konden. Gelukkig is het naastgelegen Rotown Café een prima plek om nog even te wachten voordat we de zaal in konden.
Rah Rah begint gelijk te spelen en direct valt op hoe veelzijdig het geluid is. Het doet enigszins denken aan ‘Ra Ra Riot’ (niet alleen qua benaming) en ‘The Decemberists’. Ook leuk is dat ieder bandlid (maar liefst zes bandleden) diverse instrumenten kan bespelen, waardoor er bij bijna ieder nummer een wisseling van instrument plaatsvindt. Een grote verrassing komt als de wildharige, bij aanvang drumster de toetsen en de lead zang op zich neemt. De kleine dame zit eerst wild om zich heen te rammen op het drumstel en zingt even later met een diepe soulstem het volgende nummer in. Met vlagen klinkt het als een muur van geluid en iets te overweldigend, om echt goed de verschillende instrumenten en zanglijnen van elkaar te kunnen onderscheiden. Wellicht het gevolg van ‘in het voorprogramma staan’ waardoor het geluid niet helemaal is afgestemd op hun wensen?
Niet veel later staat Wintersleep op het podium. De set begint stevig en de eerste nummers volgen elkaar in hoog tempo op. Gedurende de set is het laatste album riant vertegenwoordigd en wordt bijna ieder nummer gespeeld. Het geluid van de band is sterk, hangt goed samen en staat als een huis. Wat jammer is, is dat de zanger zijn stem een stuk vlakker en wat scheller klinkt dan op het album. Op het album doet de zang van Paul Murphy regelmatig denken aan een jonge Michael Stipe, maar live niet. Iets dat mogelijk opgelost had kunnen worden als de zang van wat echo was voorzien als of de midden tonen wat opgeschroefd zouden worden. Ik had verwacht dat de heren achter de knoppen daar in de loop van het optreden nog wat mee zouden doen, maar dat was niet het geval. Zanger Paul Murphy lijkt bij aanvang van het optreden vrij onzeker en komt pas halverwege een beetje los. Dat klonk ook zeker door in zijn stem, die ten tijde van de encore met het nummer ‘Black Camera’ veel meer tot zijn recht komt dan aan het begin van het optreden, maar nog steeds niet overtuigd.
Het geluid van ‘Wintersleep’ wordt vaak vergeleken met ‘Editors’ en ‘The National’. De band haalt dit niveau zeker, maar de zang bij lange na niet. Waar Tom Smith (Editors) en Matt Berninger (The National) erg overtuigend kunnen uithalen en de lage en zware zang complementair is met het geluid van de band, is dat bij Wintersleep niet het geval. Iets dat wellicht met andere mixage of een tweede zanglijn opgevangen kan worden, maar een behoorlijk obstakel kan blijven om een groter publiek te bereiken.
