Recensie: Manic Street Preachers in Paard van Troje
19 april 2012, 12:25 | Jeroen
Begin jaren ’90 breken the Manics definitief door als de vijfde single Motorcycle Emptiness van hun debuutalbum Generation Terrorists wordt uitgebracht en zelfs in Nederland op nummer 21 terecht komt in de Top 40.
Ruim 20 jaar, 10 albums en bijna 40 (hit)singles later is het tijd om de balans op te maken. Deze komt er eind 2011 in de vorm van verzamelaar National Treasures – The Complete Singles, waarna een uitgebreide tour door Groot Brittannië volgt.
Zoals we begin dit jaar aankondigen wordt ook Nederland aangedaan in het kader van hun International Treasures Tour en woensdag 18 april stond de eerste van twee concerten van MSP op het programma in ‘t Paard van Troje te Den Haag.
Duncan Idaho
De avond begint even na half negen met een optreden van support act Duncan Idaho uit Lekkerkerk. De band bestaande uit vier mannen en één vrouw heeft in de verte iets weg van Racoon, maar dan een tikkeltje harder. De band drijft op de goede drummer die rechtsachter op het podium achter z’n kitt zit, maar helaas ontbreken zoals wel vaker bij support acts de pakkende liedjes. Het is een leuk bandje, wat niet onaardig speelt, maar vooralsnog is er weinig speciaals aan.
Klokslag half tien is het tijd voor het betere werk, want de band waar de met dertiger-plussers gevulde zaal voor gekomen is, staat op het punt om het podium te betreden.
Manic Street Preachers
Het wordt een feest der herkenning met alleen maar bekende liedjes van de Welshmen. Zo wordt er afgetrapt met doorbraaksingle Motorcycle Emptiness en komen ook klassiekers als Design For Life, The Everlasting, Everything Must Go en uitsmijter If You Tolerate This Your Children Will Be Next voorbij.
Ergens lijkt het alsof de tijd heeft stil gestaan, want Manic Street Preachers speelt nog even strak als in de jaren ’90 en het geluid van de band is ook nauwelijks veranderd. De fans zullen denken never change a winning team, maar helaas schuilt hierin ook het gevaar voor de band. De liedjes van MSP klinken live bijna hetzelfde als op de plaat en daardoor wordt het nooit echt spannend tijdens het optreden. Hier staat een goed geoliede rockband te spelen, die precies weet waar ze goed in zijn: rockmuziek maken, maar dan zonder de Rock ‘N Roll, want het oogt allemaal erg gehoorzaam.
Het is dat de band in de vorm van Nicky Wire een excentrieke bassist in de gelederen heeft, want anders wordt het wel erg braafjes met zanger/gitarist James Dean Bradfield en zijn neef Sean Moore op drums. En dan hebben we het nog niet over live-gitarist Wayne Murray, want die heeft wel tatoeages en een wildere coup, maar hij oogt dan weer erg jong. Gelukkig voor de fans hebben ze hier geen enkele boodschap aan, want vele liederen kunnen op samenzang rekenen en wat maakt het dan uit dat het allemaal wat braafjes en ietwat saai is?
Rocken kunnen de mannen nog altijd en dat laten ze zien in de ruim 1,5 uur dat ze in ‘t Paard van Troje op het podium staan. Na 22 liedjes is het dan ook klaar. Terugkomen doen ze niet, want the Manics geloven niet in encores en geef ze eens ongelijk. Dat zijn tegenwoordig enkel toneelstukjes, die feitelijk nergens over gaan.
Setlist 18 april 2012, Paard van Troje in Den Haag:
Motorcycle Emptiness
Your Love Alone Is Not Enough
Ocean Spray
Love_s Sweet Exile
(It’s Not War) Just The End Of Love
The Everlasting
Found That Soul
She_s Suffering
The Love Of Richard Nixon
Revol
Tsunami
A Design For Life
From Despair To Where
You Love Us
There by the Grace of God
The Masses Against the Classes
Everything Must Go
Slash n Burn
You Stole The Sun From My Heart
Some Kind Of Nothingness
Motown Junk
If You Tolerate This Your Children Will Be Next
