Recensie: Walk The Line zaterdagavond
17 mei 2012, 21:18 | Jeroen
Na de zaterdagmiddag op Walk The Line maken we ons langzaam op voor het avond- en nachtprogramma. Met optredens van onder andere Doomtree, Com Truise, Woot, Trippple Nippples, Dead Flamingoes, Agent Side Grinder en Zombie Nation. De stijlen zijn erg divers van elektronisch experimenteel naar akoestisch tot aan scherpe gitaar muziek, hip-hop en dance.
Het eerste optreden van de tweede avond op Walk The Line is van de Oscar and the Wolf. De Belgische band speelt sferische indierock met veel galm op de vocalen. De drums zijn uptempo en bijzonder opzwepend. Zanger Max Colombie heeft een beetje nasale stem, die af en toe aan Thom Yorke van Radiohead doet denken. Die vergelijking gaat ook muzikaal regelmatig op, maar dan wel voor de latere albums van de Engelse band. Muzikaal steekt het geheel erg goed in elkaar. Er wordt telkens rustig gestart en opgebouwd naar een steeds voller geluid, tot de drums hun voorname en erg welkome rol innemen. De band heeft het zichtbaar naar hun zin en geeft een erg overtuigend en sterk optreden.
Bijna tegelijk staat Anna Aaron in de goed gevulde Zwarte Ruiter. Bij deze Duitse dame valt op haar make up direct op, een soort van strepen onder de ogen zoals je die bent gewend van American Footbal spelers, maar net iets anders. De muziek is sferisch, theatraal, mid tempo met zoetgevooisde zang, welke sterk ondersteunt met tweede stem van de gitariste. Halverwege vraagt Anna het publiek wat meer naar voren te komen. Het tempo van het daaropvolgende nummer is hetzelfde als wat vooraf ging, maar de mate van bombast neemt flink toe, net als de rol van de gitaar, welke een stuk rauwer is gaan klinken. Het lijkt op een minder luchtige uitvoering van Emilana Torrini’s Jungle Drum, maar wordt net niet spannend genoeg om langer bij te blijven kijken.
Ook in de kleine zaal van het Paard weet Diagrams, net als eerder op de dag, een sterk en vrolijk optreden neer te zetten. Met een zanger en zangeres omringt door vijf muzikanten, waaronder twee blazers. De band oogt een beetje als de folk versie van Arcade Fire, maar klinkt een stuk minder melancholisch, eerder juist opgewekt, positief en erg gevarieerd. Het tempo is dansbaar en wordt met vlagen bombastisch en groots aangedikt. De drumslagen klinken regelmatig als pauken en er wordt goed gebruik gemaakt van drumpads. Aangezien we in de middag al overtuigd waren besluiten we door te gaan naar het volgende optreden.
Great Mountain Fire is nog flink aan het soundchecken in de Supermakt tot een uur of half negen en start daardoor wat later. Ze hadden eigenlijk ‘s middags ook al moeten spelen, maar waren verlaat. Dat is dus ‘s avonds weer het geval. De Supermarkt is in ieder geval alvast flink volgelopen als de band om 20:30 start. De band start met een rockend uptempo indie nummer, dat licht verteerbaar en opgewekt klinkt. Wederom zien we een band voorzien van toetsenist die tevens de samples aanstuurt, iets wat het hele weekend meer regel dan uitzondering is. De drie mannen die de snaren aanslaan zingen eveneens, wat een mooie meerstemmigheid oplevert wat doet denken aan Fleet Foxes. Het geheel is uiterst radiovriendelijk, maar niet heel vernieuwend.
Achter een tafel vol electronica, naast een drummer en voor een halfvolle, maar enthousiaste zaal staat Com Truise. Er mag gedanst worden en dat gebeurt dan ook. De vrij stevige Seth Haley, zoals Com Truise eigenlijk heet, produceert erg prettige beats en samples, die door de toevoeging van live drums ook op een podium erg goed uit de verf komen. De synthesizer klanken doen denken aan trance van begin jaren ’90 zoals van Chicane, maar dan met veel meer pit. Voordat het optreden is afgelopen heeft meer Walk The Line publiek zich in de Supermarkt verzameld en mag er al van een klein feestje gesproken worden.
Per toeval belanden we bij de goed gevulde en intieme zaal in het Humanity House voor een optreden van Gang Colours. Eigenlijk alleen maar omdat we nog niet in deze zaal gekeken hadden. Het blijkt geen verkeerde timing te zijn! Een duo bestaande uit zanger Will Ozanne achter de toetsen en Ryan Perks achter de knoppen. Het tweetal maakt gelaagde ruimtelijke dubb met bijna ontroerende zang er overheen. De zaal is vol en Ozanne neemt de tijd om zijn nummers te introduceren. De vergelijking met James Blake is snel gemaakt, maar dit is toch echt beter.. Ze sluiten tenslotte af met een cover, dat meer naar een compleet eigen versie neigt van een nummer van Craig David. Verrassend en zeker de moeite waard om ook even op YouTube of Spotify op te zoeken!
In grote zaal van het Paard van Troje zien we het hip-hop collectief Doomtree uit Minesota. De leden P.O.S, Dessa, Sims, Mike Mictlan, Cecil Otter, Paper Tiger, Lazerbeak zetten een entertainende show neer. Bijzonder is de muziek niet echt, maar de opmaak waarin de groep hun rap brengt is vooral opzwepend. Na een half uurtje de posse van Doomtree een beetje genoeg van het podium en springen de rappers het publiek in. Gevolgd door de rest maken ze er een eigen feestje van. Het publiek danst, springt en beweegt mee en vormen samen met de club een pit die helemaal los gaat. Het niet in grote getalen aanwezige publiek wordt spontaan verrast met een exclusieve en persoonlijke show.
Als iets een eigenzinnig geluid heeft dan is het de Haagse band Woot wel. Jonge en bevlogen muzikanten, een power rock trio die een oud geluid weer doet herleven. Woot is een eigen merk en mag bestempelt worden als classic. Deze jonge honden zijn erg goed op elkaar ingespeeld en creëren hun leuke solo momenten waar zowel drums, bass en gitaar even uitgelicht worden. Dit trio laat de jaren zeventig weer terug komen. De band wordt ook wel eens vergeleken met de White Stripes, maar ik vind persoonlijk dat Woot een eigen drive heeft en een eigen plek aan het veroveren is. Wil je energieke en levendige gitaar rock zien, dan ben je hier op het juiste adres. Ze doen het eventueel ook wel met een snaartje minder. Sebastiaan is een kalme frontman die zijn muziek het werk laat doen en het allemaal onder controle heeft. Thijs en Tobias zijn vanzelfsprekend in hun element en scheuren mee op momenten waardoor alles op z’n plek valt. Wederom heeft de programmering van Walk The Line een top bandje van Haagse bodem een duwtje in de goede richting gegeven. Den Haag flikt het weer. Mooi, met dank aan Woot.
Eenmaal aangekomen bij de Zwarte Ruiter kunnen we nog maar net naar binnen om een stuk van het optreden van Trippple Nippples mee te pakken. Iets dat we niet snel zullen vergeten. Op het podium staan drie uiterst schaars geklede Japanse dames beschilderd met bodypaint. Ook de omringende muzikanten hebben kleding aan met hetzelfde motief en een soort van hoeden op, zoals je die op je verjaardag op had in de kleuterklas. Van de ene verbazing vallen we in de volgende, want deze groep knalt, met wilde gebaren, toneel en een opgestoken middelvinger, een enorme partij punk en techno de zaal in. Daaroverheen hoor je soms iets dat op zang lijkt, maar vooral veel gegil. De kans dat ik dit een keer thuis aanzet is verwaarloosbaar, maar op een festival gaat het er in als zoete koek! Niet verwonderlijk dat er voor de Zwarte Ruiter een flinke rij staat, dit moet iedereen gewoon een keer (of twee of drie) meegemaakt hebben!
We hebben nog heel even de tijd en we zijn om 22:00 uur aanwezig bij Dead Flamingoes in Humanity House. Een intiem klein theater zaaltje waar het akoestische geluid weerklinkt van folk en country. Mooie kleine integere liedjes waar ik een Ierse ondertoon in ontdekte. Dead Flamnigoes is een bijzondere samenwerking tussen James Walbourne en Kami Thompson en dat hoor je er van af. Door de rijke stem van Kami merk je op dat haar muzikale invloeden zomaar PJ Harvey, Jeff Buckley, Elliot Smith kunnen zijn. De folk roots geven het een nieuw kenmerkend geluid door Kami’s hartverscheurende, zielvolle presentatie. Zacht en elementair is dit duo dat volledig de aandacht beet had van het publiek. Min punt was de rumoerigheid op de gang waar mensen aan het praten waren waardoor soms de mooie dynamische stiltes miste in een aantal liedjes.
De uit Zweden afkomstige band Agent Side Grinder laat de bevlogen tijd van de jaren tachtig terug keren in de kleine zaal van het Paard. Een formatie bestaande uit vier muzikanten waarvan drie op toetsen. Er wordt gebruik gemaakt wordt van o.a. oude bandrecorders die handmatig met tape voorzien wordt. Een bassist en de excentrieke frontman die voor alleen zijn uitstraling en dans moves al een medaille mag krijgen. De vocalen doen denken aan die van Ian Curtis van Joy Division. Ook hoor en zie je soms een beetje David Bowie opduiken uit de donkere materie. Elektronische syntheseiser sounds zijn voor de volle honderd procent aanwezig alleen duren de nummers soms wat lang en blijven ze vlak in het arrangement. De zanger gelooft in wat hij doet en dat straalt er van af. Combineer Franky Goes To Hollywood met Falco en doe daar nog een schepje bovenop met wat extra bass en dan krijg je deze bijzondere mix die regelrecht uit de jaren ’80 afkomstig is. Als je dit voor het eerst gaat zien dat zal je wel even schrikken, maar dit is wel wat op dit moment heel uniek is.
Het laatste uur van Walk The Line gaat in en deze wordt met moeite afgesloten door Zombie Nation. De vermoeidheid sluipt er in bij het publiek en dat is te merken doordat veel mensen toch naar huis zijn. Er gaat nog wel een biertje of twee in en iedereen praat over een geslaagd en bijzondere editie van Walk The Line 2012. De set komt wat traag opgang en het lijkt de Duitse techno-, electro- DJ, Florian Senfter het niet te lukken om het publiek mee te krijgen. Iedereen lijkt in afwachting van de hit Kernkraft 400.
Wat opviel is dat de DJ’s van Mightyfools die voor Zombie Nation draaide, het wel lukte om het Paard nog te porren voor een feestje. De aan elkaar geknoopte set van Zombie Nation klonk als een lange mix. Het miste diepgang waardoor het optreden een batterij aan energie was die niemand echt in zich op nam. Een minder knallend optreden aldus van Zombie Nation of was het toch de vermoeidheid?
Terugkijkend op het weekend kunnen we alleen maar concluderen dat de derde editie van Walk The Line een daverend succes was. Het programma puilde uit van talentvolle artiesten, de sfeer was uitstekend, de locaties goed gekozen en dicht bij elkaar en zelfs de zon was aanwezig.
Fotografie: Sebastian J Martin & Tim van den Bosch
Tekst: Sebastiaan & Emiel
